Μπορεί η εγκεφαλική παράλυση να καταβάλλει στο κορμί, δεν καταβάλει όμως την ψυχή και τη θέληση. Η Κάλεϊ Ντρέικ αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση.
της Ελεονώρας Ρωσιάδου
[email protected]
Η 24χρονη δρομέας πάσχει από εγκεφαλική παράλυση και ήταν μόλις πριν από λίγους μήνες όταν από τον καναπέ της πήρε την απόφαση να πάρει την ζωή στα… πόδια της. Στις 19 Νοεμβρίου του 2014 η Κάλεϊ μετά από ακριβώς 12 χρόνια από την μέρα του χειρουργείου της στο πόδι (για να μπορεί να στηρίζεται) και με ιατρική διάγνωση ότι ποτέ της δε θα έχει μια κινητικά φυσιολογική ζωή, αποφάσισε πως η αλλαγή έπρεπε να ξεκινήσει πρώτα από μέσα της. Το Δεκέμβριο ξεκίνησε να προπονείται για πρώτη φορά στη ζωή της, θέτοντας στόχο να αγωνιστεί στις 26 Απριλίου στον ημιμαραθώνιο της Οκλαχόμα. Στην ίδια διοργάνωση κάθε χρόνο συμμετέχουν και οι πυροσβέστες της τοπικής κοινωνίας, περπατώντας, τα 21χλμ., προς τιμή όσων χάθηκαν στις εκρήξεις του 1995 στην Οκλαχόμα. Εκείνη τη μέρα η αποφασισμένη αθλήτρια μπήκε δυναμικά στον αγώνα και για τη μεγαλύτερη διαδρομή κατάφερε να προηγείται των πυροσβεστών, όμως λίγο πριν φτάσει στον τερματισμό, οι δυνάμεις της την εγκατέλειψαν.
«Ξεκίνησα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και κατάφερα να παραμείνω μπροστά τους για αρκετή ώρα. Κάθε φορά που καταλάβαινα ότι οι πυροσβέστες με πλησίαζαν επιτάχυνα ακόμα περισσότερο. Στα πέντε τελευταία χιλιόμετρα είχα κουραστεί τόσο πολύ που δεν άντεξα και σταμάτησα. Ένιωθα ότι θα μου έπαιρνε μέρες να σηκωθώ από εκείνη τη θέση. Νόμιζα πως απέτυχα». Την ίδια στιγμή μερικοί από τους πυροσβέστες που την είχαν δει από μακριά, την πλησίασαν και άρχισαν να την ενθαρρύνουν. «Ήταν ξεκάθαρο πως υπέφερε πολύ άσχημα και ήδη οι υπόλοιποι την είχαν ήδη ξεπεράσει. Γλίστρησα προς το μέρος της και της είπα ότι είμαι Ο Μπράιαντ ο τρομερός. Άρχισα να την εμψυχώνω και της ζήτησα να συνεχίσει μαζί μας», δήλωσε ο Κάλεμπ Μπράιαντ ένας από τους πυροσβέστες που την συνόδεψαν μέχρι τον τερματισμό. Η νεαρή σηκώθηκε και ολοκλήρωσε την προσπάθεια της με τον κόσμο να τους επευφημεί.
«Μόνη της τα κατάφερε όλα, μπορεί να της έδιναν ένα χέρι βοηθείας για να ακουμπήσει, αλλά η προσπάθεια έγινε αποκλειστικά από την ίδια και την πνευματική της δύναμη» δήλωσε ένας δημοσιογράφος.
Στο τέλος του αγώνα όλοι οι πυροσβέστες θέλανε να της σφίξουν το χέρι δηλώνοντας πως όλα τα μπράβο ανήκουν στην ίδια. «Εμείς δεν κάναμε κάτι το ιδιαίτερο, απλά βρεθήκαμε στο σωστό σημείο την σωστή στιγμή».
