Αύγουστος του 2013. Βρίσκομαι στην τελική ευθεία για το παγκόσμιο πρωτάθλημα της Βαρκελόνης. Σε μια από τις τελευταίες μου προπονήσεις στην Ελλάδα, έρχεται ο τραυματισμός. Βγαίνει το χέρι μου και το χειρουργείο μου χτυπά την πόρτα…
της Νόρας Δράκου
πρωταθλήτριας, κολύβησης
φωτογραφία Κώστας Αμοιρίδης
[email protected] follow me @amiridiskostas
[email protected]
Η συμμετοχή μου στους αγώνες της Βαρκελόνης ήταν εντελώς τυπική. Λίγο μετά την επιστροφή μου, αρχές του Σεπτέμβρη, μπήκα στο χειρουργείο αφού το πρόβλημα στον ώμο μου ήταν αδύνατον να αντιμετωπιστεί διαφορετικά. Ο πρώτος καιρός μετά την εγχείρηση πέρασε πολύ δύσκολα με ισχυρούς πόνους, με μεγάλη στεναχώρια και απογοήτευση. Για 8 μήνες βρέθηκα έξω από το νερό. Σύμφωνα με τις οδηγίες του χειρούργου, κ. Μάνο Φανδρίδη, θα μπορούσα να πηγαίνω στο κολυμβητήριο να κάνω πόδια αλλά μόνο μια δυο φορές μέσα σε αυτό το οκτάμηνο το έκανα. Ένιωθα πάρα πολύ άσχημα. Φοβόμουν πως ό,τι είχα κάνει όλα αυτά τα χρόνια, όσα προπονητικά είχα κατακτήσει, είχαν γκρεμιστεί σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Ένιωθα ότι βρίσκομαι στο μηδέν και το να φτάσω στο 10 ήταν κάτι αδύνατο. Ο καιρός όμως περνούσε και άρχισα σιγά σιγά να νιώθω καλύτερα. Η ψυχολογία μου άρχισε να βελτιώνεται, ειδικά όταν διαπίστωσα ότι το χέρι μου άνοιγε, ότι μπορούσα να κάνω όλο και πιο πολλές κινήσεις και να κολυμπάω, με βάση τις υπάρχουσες συνθήκες, αρκετά ικανοποιητικά. Με συνεχή φυσιοθεραπεία σε Πάτρα και Αθήνα ξεκίνησα να κολυμπάω κανονικά μετά από 10 περίπου μήνες, τον Ιούνιο του 2014. Τότε ένιωσα δυνατή και γεμάτη όρεξη για δουλειά. Έβαλα στόχο το παγκόσμιο πρωτάθλημα του Καζάν και είπα μέσα μου οτι θα τα καταφέρω. Ξεκινήσαμε με τον προπονητή μου, Γιώργο Λεκάκη, και το γυμναστή μου Παναγιώτη Λυκούδη, την προετοιμασία, αρχικά με πολύ αργό ρυθμό και στη συνέχεια κανονικά και διαπίστωνα ότι κολυμπάω όπως πριν τραυματιστώ. Μόλις έκανα και τον πρώτο μου αγώνα, το Δεκέμβρη του 2014, ήμουν πια σίγουρη ότι «έχω επιστρέψει» και ότι όλα θα πάνε καλά! Η προετοιμασία μου κύλησε με πολλά προβλήματα μέχρι το παγκόσμιο, κυρίως λόγω πισίνας αλλά με πολύ όρεξη, ουσιαστικά με πάθος. Τίποτα πια, νομίζω, δεν μπορούσε να μου σταθεί εμπόδιο. Όλους αυτούς τους ατέλειωτους μήνες πολλοί άνθρωποι μου έλεγαν «οκ και να μην κάνεις τίποτα έχεις καταφέρει να επιστρέψεις», «και να μην μπορέσεις να επιστρέψεις έχεις καταφέρει πολλά». Όλο αυτό με πείσμωνε, έλεγα στον εαυτό μου «όχι θα τα καταφέρεις!».
Φτάνει λοιπόν το παγκόσμιο. Η προετοιμασία μου είχε πάει μια χαρά, ήμουν έτοιμη και είχα πίστη στον εαυτό μου ότι όλα θα πάνε καλά! Όταν κολύμπησα στον ημιτελικό τα 50μ. ύπτιο και είδα το 28.01 χάρηκα πάρα πολύ αλλά ταυτόχρονα στεναχωρήθηκα γιατί ήμουν σίγουρη ότι θα είμαι και πάλι ένατη. Γυρίζω λοιπόν στο προθερμαντήριο με ανάμεικτα συναισθήματα και απλά περιμένω να βγει ο πίνακας που θα με γράφει ένατη. Μόλις είδα ότι ήμουν όγδοη κόντεψα να τρελαθώ. Ένιωσα να περνάνε από μπροστά μου σαν ταινία τα δυο χρόνια. Ξέσπασα σε λυγμούς και ένιωσα ότι ένα μεγάλο μου όνειρο έχει πραγματοποιηθεί. Όλες οι δυσκολίες που πέρασα, όλοι οι φόβοι και οι αμφιβολίες για το αν θα μπορέσω να επιστρέψω στο ίδιο επίπεδο, αν θα μπορέσω να είμαι ανταγωνιστική σε μεγάλου επιπέδου αγώνες, αποτυπώθηκαν σε αυτή την όγδοη θέση. Την Κυριακή το βράδυ, τελειώνοντας οι αγώνες και αφού είχα πιάσει και το όριο για την Ολυμπιάδα του 2016 σκεφτόμουν όλη αυτήν την πορεία από το 2013 μέχρι σήμερα, το καλοκαίρι του 2015. Συνειδητοποίησα ότι η πίστη στον εαυτό μου και η ανυπέρβλητη θέληση μου να επιστρέψω και να πετύχω τους στόχους που έχω θέσει ξεπέρασαν όλα τα εμπόδια.
Οι αγώνες τελείωσαν και είμαι πολύ χαρούμενη όχι μόνο για τη θέση στην οκτάδα αλλά και γιατί σε δύσκολες εποχές με πολλά προβλήματα οικονομικά, με τις πισίνες, με συνθήκες αντίξοες και μετά από έναν δύσκολο τραυματισμό κατάφερα να πετύχω έναν μεγάλο μου στόχο. Ο αθλητισμός και ειδικότερα ο πρωταθλητισμός είναι ένας συνεχόμενος αγώνας με τον εαυτό μας, με τους άλλους, με το χρονόμετρο, με την ψυχολογία μας, με όλα. Κι εδώ βρίσκεται η γοητεία του! Πρέπει όμως να αναφέρω ότι χωρίς την βοήθεια της οικογένειάς μου, στενής και ευρύτερης, δεν θα μπορούσα να έχω επιστρέψει. Πέρα από την οικονομική τους βοήθεια, η ηθική και ψυχολογική τους στήριξη, ήταν κάτι το μοναδικό για μένα. Είναι πολύ σπουδαίο να έχεις ανθρώπους δίπλα σου που σε βοηθούν ανιδιοτελώς, χωρίς να περιμένουν αντάλλαγμα από σένα, που ζουν τις ίδιες αγωνίες με σένα και παλεύουν με ό,τι διαθέτει ο καθένας να σε βοηθήσουν να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου.
Κάνοντας σήμερα απολογισμό όσων έζησα αυτά τα δύο τελευταία χρόνια, νιώθω, παρότι φαίνεται οξύμωρο, πως ο τραυματισμός μου τελικά είχε και τις θετικές του πλευρές. Βρήκα, αναγκαστικά, το χρόνο να ξεκουραστώ από τις επίπονες προπονήσεις, να ασχοληθώ πιο συστηματικά με τη σχολή μου, να δω λίγο τους φίλους μου. Κυρίως όμως η όλη περιπέτεια με έκανε να δω την κολύμβηση με άλλα μάτια και τελικά να επιστρέψω με περισσότερη όρεξη και διάθεση για δουλειά! Συνειδητοποίησα έμπρακτα μέσα από την περιπέτειά μου, πως ισχύει απόλυτα η συμβουλή «ποτέ μην το βάζεις κάτω» – never give up!
