Εδώ και χρόνια ο Μάικλ Φελπς μιλάει ανοιχτά για το ζήτημα της ψυχικής υγείας των αθλητών και όχι μόνο, έπειτα από την προσωπική μάχη που έδωσε αλλά και δίνει καθημερινά με την κατάθλιψη.
Η πανδημία που χτύπησε όλη την υφήλιο περιόρισε πολλούς ανθρώπους στα σπίτια τους και άλλαξε το σχεδιασμό τουλάχιστον των επόμενων μηνών. Αναπόφευκτα αρκετοί ήταν αυτοί που δυσκολεύτηκαν αυτές τις μέρες να διατηρήσουν ακέραιη την ψυχική τους υγεία και ο Φελπς δεν ήταν η εξαίρεση. «Πολλοί από εμάς ερχόμαστε αυτές τις μέρες αντιμέτωποι με τους δαίμονές μας, πιο πολύ από ποτέ. Θέλετε να μάθετε την αλήθεια για το πως είμαι και το πως αντιμετωπίζω αυτή την πανδημία; Ας το θέσουμε έτσι: Ακόμα αναπνέω» έγραψε ο ίδιος στο μήνυμά του προς όλο τον κόσμο και κυρίως προς όσους αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα. Παραδέχεται ότι δυσκολεύτηκε αρκετά στην πανδημία, είναι ευγνώμων όμως που η οικογένειά του είναι ασφαλής και υγιής. Σίγουρα όμως ήταν από τις πιο τρομακτικές περιόδους της ζωής του.
Πιο συγκεκριμένα δήλωσε τα εξής: «Το θέμα είναι ότι δε φεύγει ποτέ τελείως, και αυτό είναι κάτι που γνωρίζουν όλοι όσοι έχουν προβλήματα ψυχικής υγείας. Έχεις καλές και κακές μέρες, όμως ποτέ δεν υπάρχει γραμμή τερματισμού στον ορίζοντα. Έχω δώσει τόσες πολλές συνεντεύξεις μετά το Ρίο όπου η ιστορία ήταν η ίδια: ο Φελπς ανοίχτηκε σχετικά με την κατάθλιψη, μπήκε σε πρόγραμμα θεραπειών, κέρδισε χρυσό στους τελευταίους του Ολυμπιακούς και τώρα όλα είναι καλά. Θα ευχόμουν να ήταν αλήθεια αυτό. Θα ευχόμουν να ήταν εύκολο. Αλλά ειλικρινά -το θέτω όσο πιο όμορφα μπορώ- αυτό είναι αδαές. Όποιος δεν καταλαβαίνει τι αντιμετωπίζουν τα άτομα με άγχος, κατάθλιψη ή διαταραχή μετατραυματικού στρες δεν έχει ιδέα»
Για το πόσο τον βοηθάει η οικογένειά του να συνέλθει στις δύσκολες αυτές ώρες, πρόσθεσε: «Όταν τα πράγματα πάνε πραγματικά άσχημα δίνω στον εαυτό μου χρόνο διαλείμματος. Απλά πρέπει να απομακρυνθώ. Δε θέλω να με δουν έτσι τα παιδιά μου. Θα πάω στο δωμάτιό μου για λίγα λεπτά, ή στο γραφείο ή στην ντουλάπα. Σε ένα ήσυχο μέρος όπου μπορώ να σκεφτώ, να έχω ηρεμία και να είμαι μόνος. Να επανέλθω κατά ένα τρόπο. Υπάρχουν στιγμές που είναι κολλημένος στο μυαλό μου και δεν πιστεύω ότι μπορεί να γίνει χειρότερο και ο τετράχρονος γιος μου, ο Μπούμερ, θα περπατήσει προς το μέρος μου, θα μου δώσει μια αγκαλιά και θα μου πει ότι με αγαπάει. Όταν δεν το περιμένω καθόλου. Είναι πραγματικά το καλύτερο πράγμα στον κόσμο».
πηγή: Swimming World Magazine