Όταν είσαι αθλήτρια του στιπλ, τότε ξέρεις καλά από εμπόδια και δυσκολίες. Όταν όμως το εμπόδιο που ορθώνεται μπροστά σου λέγεται καρκίνος των λεμφαδένων, τι κάνεις; Στην περίπτωση της Γερμανίδας Άντιε Μέλντνερ-Σμιντ, απλώς το υπερπηδάς και στέφεσαι πρωταθλήτρια Ευρώπης!
του Νίκου Κούδα
[email protected]
follow me @nkoudas
Ιανουάριος 2010. Η 25χρονη Άντιε από το Πότσδαμ βρίσκεται για προετοιμασία στη ζεστή Ισπανία, μακριά από τη βροχερή πατρίδα της. Αυτό που επρόκειτο να της συμβεί, όμως, θα έπεφτε σαν πραγματικός κεραυνός εν αιθρία στη ζωή της. «Παρατήρησα έναν πόνο στην κλείδα μου, ο οποίος εξελίχθηκε σε πρήξιμο. Όταν επέστρεψα στη Γερμανία έκανα εξετάσεις και η βιοψία αποκάλυψε καρκίνο στους λεμφαδένες», θυμάται η 30χρονη σήμερα αθλήτρια. Η συγκυρία κάθε άλλο παρά ιδανική ήταν. Έχοντας αλλάξει αγώνισμα το 2008, από τα 1500μ. στα 3000μ. στιπλ, η Μέλντνερ-Σμιντ βρισκόταν πολύ κοντά στο μεγάλο βήμα, αφού η πρόοδός της ήταν μετεωρική: κατάρριψη εθνικού ρεκόρ μόλις στην παρθενική της κούρσα, πρωταθλήτρια Γερμανίας και πρόκριση στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου, νέα κατάρριψη του ρεκόρ Γερμανίας κατά πέντε δευτερόλεπτα. Στα 25 της χρόνια, ο κόσμος έμοιαζε όλος δικός της. Τότε, ήρθε το χαστούκι. Μετά από δεκαδες χημειοθεραπείες και ραδιοθεραπείες που την εξάντλησαν, η Άντιε κατάφερε να ξανατρέξει εννέα μήνες αργότερα. Για την ακρίβεια να διανύει λίγες εκατοντάδες μέτρα κάθες τρεις μέρες.
Ανάσταση και νέα ζωή
Ο δρόμος της επιστροφής ήταν μακρύς και επίπονος. Το 2010 πέρασε εξ ολοκλήρου με ξεκούραση και διατροφή. Μοναδικές εκλάμψεις, η συμμετοχή της σε μία κούρσα 10 χλμ., έναν αγώνα 1500μ. και τελικά η 4η θέση στην κούρσα του στιπλ του γερμανικού πρωταθλήματος. Έναν χρόνο μετά, σαν από θαύμα, ανέκτησε τον τίτλο της πρωταθλήτριας στη χώρα της, κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και τερμάτισε 7η στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου. Η Άντιε είχε επιστρέψει για τα καλά. Και όπως δηλώνει, η ασθένειά της τής έδωσε μία πρωτόγνωρη ισορροπία, που δεν είχε ξανανιώσει ποτέ άλλοτε στη ζωή της.
«Όταν διαγνώστηκα, η πρώτη προτεραιότητα ήταν να γίνω καλά το συντομότερο, είτε παρέμενα αθλήτρια, είτε όχι. Άκουσα πολλές προγνώσεις σχετικά με το αν θα ξαναέτρεχα. Τελικά, ακολούθησα τον δικό μου δρόμο και νιώθω ότι απέδειξα τι είναι δυνατό να πετύχεις, όταν διατηρείς την πίστη σου και έχεις μία καλή ομάδα ανθρώπων γύρω σου».
Το χρυσό μετάλλιο που κατέκτησε τον Αύγουστο στο πανευρωπαϊκό της Ζυρίχης αποτέλεσε το ιδανικό επιστέγασμα του εφιάλτη που έζησε επί μία τετραετία. Πλέον έχει μάθει να ακούει και να σέβεται την εσωτερική φωνή της, υιοθετώντας ένα πιο χαλαρό στιλ προπόνησης. «Δεν είμαστε μηχανές», λέει με νόημα. «Αισθάνομαι ότι μου δόθηκε μία δεύτερη ζωή, και θέλω να τη ζήσω στο μέγιστο βαθμό. Απόλαυσε την κάθε σου μέρα όσο περισσότερο μπορείς, αφού δεν ξέρεις αν θα είναι η τελευταία σου», καταλήγει με φιλοσοφική διάθεση. Όπως λέει και το γνωστό γνωμικό, κάθε εμπόδιο σε καλό…
