Στις 21 Δεκεμβρίου η Μαρία Πρεβολαράκη θα κλείσει τα 31 της χρόνια, από τα οποία παραπάνω από τα μισά τα έχει περάσει στο ταπί. Ξεκίνησε επειδή έβλεπε τον αδελφό της να παλεύει και στο βιογραφικό της πλέον μετρά 10 μετάλλια σε παγκόσμια και ευρωπαϊκά πρωταθλήματα σε μια διάρκεια καριέρας που σπάνια συναντάμε στον ελληνικό αθλητισμό.
Το χθεσινό χάλκινο μετάλλιο της Πρεβολαράκη στα 53 κιλά του παγκοσμίου πρωταθλήματος που διεξάγεται στο Βελιγράδι, ήταν το δέκατο στην καριέρα της, έχοντας κατακτήσει το πρώτο πριν από 10 χρόνια. Ήταν και πάλι χάλκινο, και πάλι σε παγκόσμιο πρωτάθλημα, αλλά σε πιο βαριά κατηγορία. Πολλά τα αξιοσημείωτα σε αυτήν την πρόταση.
Πρώτον η διάρκεια. Σε βάθος 10 ετών η Πρεβολαράκη είναι σταθερά στα μετάλλια. Για οποιοδήποτε άθλημα αυτό είναι επίτευγμα. Η διάρκεια είναι το στοιχείο που καθιστά έναν αθλητή ή αθλήτρια πραγματικά σπουδαίο.
Δεύτερον τα κιλά. Στα δυναμικά αθλήματα (πάλη, πυγμαχία, τζούντο, άρση βαρών) οι αθλητές και οι αθλήτριες όσο μεγαλώνουν ηλικιακά, τόσο ανεβαίνουν και στα κιλά. Η Πρεβολαράκη το πάει ανάποδα. Ξεκίνησε από τα 55 κιλά και από το 2014 και μετά παραμένει στα 53κ.
Τρίτον η ηλικία. Στην πάλη η ηλικία δυστυχώς είναι σημαντικός παράγοντας. Όσο μεγαλώνει ένας αθλητής/αθλήτρια τόσο πιο ευάλωτος είναι στους τραυματισμούς, έχει επιβαρύνει σημαντικά το σώμα και το πιο σημαντικό όλων, χάνει την εκρηκτικότητά του που είναι από τα πιο σημαντικά στοιχεία στον αθλητισμό. Ιδίως δε στην πάλη που σχεδόν όλες οι λαβές προκύπτουν από έκρηξη.
Χθες η Προβολαράκη ήταν για σεμινάριο. Πέρασε τη λαβή όνειρο ξεκινώντας από άμυνα και ενώ η αντίπαλη της Λουσία Γέπεζ είχε το μομέντουμ. Της κλείδωσε τα πόδια και άρχισε τις… μαρτυρικές περιστροφές προσθέτοντας πόντους (δύο σε κάθε περιστροφή) για να πάει από το 2-4 στο 14-4 και να κερδίσει με τεχνική υπεροχή στο χάιλαϊτ της διοργάνωσης. Πλέον το βιογραφικό της Πρεβολαράκη γράφει:
2012 – Παγκόσμιο πρωτάθλημα Στρατκόνα (Καναδάς) – 3η (55κ)
2013 – Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Τυφλίδα (Γεωργία) – 2η (55κ)
2014 – Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Βάνταα (Φινλανδία) – 2η (53κ)
2017 – Παγκόσμιο πρωτάθλημα Παρίσι (Γαλλία) – 3η (53κ)
2017 – Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Νόβισαντ (Σερβία) – 3η (53κ)
2018 – Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Κάσπιγκ (Ρωσία) – 3η (53κ)
2020 – Παγκόσμιο κύπελλο Βελιγράδι (Σερβία) – 1η (55κ)*
2021 – Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Βαρσοβία (Πολωνία) – 2η (53κ)
2022 – Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Βουδαπέση (Ουγγαρία) – 2η (53κ)
2022 – Παγκόσμιο πρωτάθλημα Βελιγράδι (Σερβία) – 3η (53κ)
* η διοργάνωση ήταν αρχικά παγκόσμιο πρωτάθλημα, όμως επειδή κάποιες χώρες δε συμμετείχαν λόγω κορονοϊού έγινε παγκόσμιο κύπελλο.
Να σημειωθεί ότι έχει κερδίσει και τρία χρυσά σε μεσογειακούς αγώνες (2013 – 55κ, 2018 – 53κ και 2022 – 53κ).
Ο… μαέστρος Παριγέι
Για άλλη μια φορά θα πρέπει να αποδοθούν τα εύσημα και στον προπονητή της Πρεβολαράκη, Μόησεν Παριγέι. Για άλλη μια φορά οι οδηγίες του ήταν μαεστρικές. Πριν φτάσει στο κοουτσάρισμα υπήρξε η προετοιμασία και στον τομέα αυτό, δεν υπάρχει καλύτερος από τον Ελληνοϊρανό (πλέον) Παριγέι.
Ο προπονητής των μεγάλων επιτυχιών της ελληνικής πάλης, αμοίβεται από την ελληνική ομοσπονδία με ένα ποσό που δεν ξεπερνά τα 300-350 ευρώ το μήνα…
