Άρτι αφιχθείς από το Άμπου Ντάμπι και φρέσκος μετά την κατάκτηση του δεύτερου συνεχόμενου αργυρού μεταλλίου στο παγκόσμιο κύπελλο της ISAF με τον συνοδοιπόρο του Παναγιώτη Μάντη, ο Παύλος Καγιαλής μοιράζεται την αραβική εμπειρία τους και οριοθετεί τους στόχους για τη νέα χρονιά, σε μία ατέρμονη κούρσα διαρκούς αναζήτησης του καλύτερου.
του Νίκου Κούδα
[email protected]
follow me @nkoudas
Το 2014 έκλεισε ονειρικά για το κορυφαίο ελληνικό πλήρωμα της κατηγορίας 470, με ένα ακόμη παγκόσμιο μετάλλιο, τη διατήρηση στο Νο2 της παγκόσμιας κατάταξης και φυσικά την επισημοποίηση της «υιοθεσίας» της ομάδας από μεγάλη ιδιωτική εταιρεία, που λύνει τα χέρια των ιστιοπλόων μας ενόψει Ρίο. Τι εντυπώσεις άφησε όμως στον Θεσσαλονικιό ιστιοπλόο η διοργάνωση στην πρωτεύουσα των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων;
«Ήταν ένας ωραίος αγώνας, τελικός παγκοσμίου κυπέλλου, και όλα τα πληρώματα έδωσαν βάση σε αυτή τη διοργάνωση, αφού όπως φάνηκε από το επίπεδο της προετοιμασίας τους ήθελαν πολύ το μετάλλιο. Η διοργάνωση δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο θα έλεγα. Τα πράγματα έμοιαζαν όλα λίγο της τελευταίας στιγμής, φαινόταν ότι σε κάποια πράγματα ήταν ανοργάνωτοι, σα να μην είχαν προλάβει να τα κάνουν όπως τα ήθελαν, και με τα χρήματα προσπάθησαν να επανορθώσουν. Πάντως το αγωνιστικό επίπεδο ήταν πολύ υψηλό, αφού όλα τα πληρώματα ήθελαν να κλείσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον τελικό της σεζόν, ενώ υπήρχε πολύ μεγάλη δημοσιότητα».
Το δεύτερο συνεχόμενο αργυρό μετάλλιο σε παγκόσμιο κύπελλο ήρθε ως επιστέγασμα μίας καταπληκτικής χρονιάς, ωστόσο ο Παύλος αποδεικνύει ότι το επιτυχημένο δίδυμό μας είναι μετρημένο στα συναισθήματά του και πλήρως συνειδητοποιημένο για τη διαρκή επαγρύπνηση που απαιτείται: «Αισθανόμαστε σίγουρα πολύ ωραία με την επιτυχία μας, ωστόσο δεν εφησυχαζόμαστε, γιατί δεν σταματάει ποτέ ο αγώνας. Λέγαμε μάλιστα με τον Παναγιώτη ότι αυτός ο αγώνας είναι ο στόχος, αλλά αμέσως μετά ακολουθεί ο επόμενος αγώνας και αισθάνεσαι ότι δεν σε ικανοποιεί τίποτα (γέλια), απλά το ξεχνάς και συνεχίζεις, κοιτάζεις μόνο μπροστά. Να σκεφτείς ότι από το παγκόσμιο πρωτάθλημα στο Σανταντέρ (σ.σ. 08-21 Σεπτεμβρίου) μου φαίνεται σαν να έχουν περάσει έξι μήνες, γιατί από τότε τρέξαμε σε άλλους δύο αγώνες. Οι παραστάσεις φεύγουν τόσο γρήγορα, που δεν προλαβαίνεις πραγματικά να τις χαρείς καλά-καλά!»
Αυτό είναι βέβαια απόλυτα φυσιολογικό ιδίως όταν έχεις να ανταγωνιστείς τους καλύτερους στον κόσμο, δηλαδή τους εξαιρετικούς Αυστραλούς Μάθιου Μπέλτσερ και Γουίλιαμ Ράιαν: «Έτσι ακριβώς είναι τα πράγματα. Να φανταστείς ότι ακόμη δεν πρόλαβαν να πανηγυρίσουν το χρυσό μετάλλιο στο Άμπου Ντάμπι, και μόλις 10 μέρες μετά, στις 12 Δεκεμβρίου, θα βρίσκονται ήδη για προετοιμασία στο Ρίο – και είναι το Νο1 στον κόσμο! Όταν λοιπόν οι τοπ αθλητές δουλεύουν παραπάνω και κάνουν πράγματα παραπάνω, δεν μπορείς να ησυχάσεις με τίποτα. Επειδή τους γνωρίζουμε και προσωπικά, πρόκειται πραγματικά για ξεχωριστούς χαρακτήρες, πέρα από αθλητές: φιλικοί, σοβαροί, προσγειωμένοι και καθόλου “καβαλημένοι”. Είναι ένα δίδυμο που έχει ταιριάξει πολύ καλά ο ένας με τον άλλο, και διαθέτει όλο το πακέτο όπως λέμε. Δεν τους λείπει τίποτα, τόσο από οικονομικής άποψης, όσο και από πλευράς χαρακτήρων και χημείας. Ξέρουν να διαχειρίζονται τις νίκες τους και τη δημοσιότητα, η οποία είναι… τρελή».
Έχοντας θίξει το ζήτημα της οικονομικής ασφάλειας, ο Παύλος δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στην τεράστια σημασία της ανάσας που πήρε το πλήρωμα με την υιοθεσία τους από γνωστή εταιρεία, κάτι που αποτυπώνεται και στα αποτελέσματά τους: «Σίγουρα είναι πολύ σημαντική υπόθεση για εμάς, καθώς από τον Απρίλιο που ξεκίνησε η συμφωνία μας, δεν έχουμε σταματήσει να παίρνουμε μετάλλια, με μόνη εξαίρεση το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Αν δεν είχαμε τον χορηγό μας, θα σκεφτόμασταν το πώς θα πάμε στο παγκόσμιο κύπελλο του Μαϊάμι τον Ιανουάριο, ενώ τώρα έχουμε απλά να σκεφτουμε μόνο την απόδοσή μας, πώς θα γίνουμε καλύτεροι. Αυτό είναι το ζητούμενο για τον αθλητή, να μην έχει να σκέφτεται εξωτερικούς παράγοντες που τον επηρεάζουν ψυχολογικά».
Στην ερώτηση για την εξέλιξη του τελικού στον οποίο το πλήρωμά μας κατετάγη μόλις 6ο στα 10 πληρώματα, διατηρώντας ευτυχώς τη 2η θέση της τελικής βαθμολογίας, και αν κάποια στιγμή φοβήθηκαν μήπως χαθεί ο στόχος του βάθρου, ο Παύλος εξηγεί: «Ξέρω ότι μπορεί να φάνηκε κάπως αγχωτική η εξέλιξη της ιστιοδρομίας, και ένας τελικός έχει πάντα το άγχος του, αλλά εξαρχής γνωρίζαμε, επειδή ήμασταν κοντά στην επιτροπή αγώνων και ακούσαμε την ανακοίνωση, ότι οι Ιάπωνες που προπορεύονταν σε όλο τον αγώνα είχαν ακυρωθεί από το ξεκίνημα λόγω πρόωρης εκκίνησης. Επίσης και οι Κροάτες που ήταν 3οι πίσω από εμάς στη βαθμολογία δέχθηκαν ποινή και έμειναν κατευθείαν πολύ πίσω, οπότε είχαμε τον νου μας μόνο στο πώς θα περάσουμε τους Αυστραλούς, βάζοντας άλλα δύο σκάφη ανάμεσά μας για το χρυσό μετάλλιο».
Αναφορικά με την πόλη του Άμπου Ντάμπι, οι αθλητές μας δεν πρόλαβαν να το απολαύσουν ιδιαίτερα από τουριστικής πλευράς, καθώς ήταν αφοσιωμένοι στον αγωνιστικό τους στόχο, όπως το συνηθίζουν άλλωστε: «Για να είμαι ειλικρινής δεν προλάβαμε να δούμε και πολλά πράγματα. Το μόνο που είδα, ένα απόγευμα που τελειώσαμε νωρίς και μου έκανε εντύπωση, ήταν το επιβλητικό τζαμί της πόλης που είναι πράγματι φανταστικό. Γενικότερα όταν πηγαίνουμε στους αγώνες είμαστε πολύ συγκεντρωμένοι, και όπως αποδείχθηκε άξιζε τον κόπο!».
Επόμενος στόχος ο 1ος αγώνας του παγκόσμιου κυπέλλου για το 2015 στο ηλιόλουστο Μαϊάμι, με την αναχώρηση να έχει προγραμματιστεί για τα μέσα Ιανουαρίου: «Θα αναχωρήσουμε στις 15 Ιανουαρίου για να προπονηθούμε σε πιο ζεστές συνθήκες, αφού στην Ελλάδα είναι αδύνατο να μείνουμε για πολύ ώρα μέσα στη θάλασσα λόγω του κρύου. Οι αγώνες θα ξεκινήσουν στα τέλη του μήνα, οπότε θα έχουμε περιθώριο δύο εβδομάδων, ενώ στη συνέχεια θα λάβουμε μέρος και στους αγώνες North Americas, που είναι το εγχώριο πρωτάθλημα των ΗΠΑ».
