Το βραδινό πρόγραμμα της πρώτης μέρας στο Stade de France δεν είχε κάποια ελληνική συμμετοχή. Θα έλεγε κανείς, ότι ήμασταν έτοιμοι να περάσουμε μία σχετικά ήρεμη βραδιά, χωρίς έντονες συγκινήσεις. Ωστόσο, οι Γάλλοι φρόντισαν για το αντίθετο.
γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΥΤΖΙΔΗΣ
[email protected]
Ζήσαμε αξέχαστες στιγμές. Με κορυφαία αυτή στο κλείσιμο του προγράμματος. Οι διοργανωτές, είχαν την εξαιρετική ιδέα, να βάλουν τα 10.000 μέτρα μετά τη λήξη όλων των υπολοίπων αγωνισμάτων. Κι έτσι απολαύσαμε κάθε δευτερόλεπτο ενός καταπληκτικού τελικού, όπου 13 αθλητές έτρεξαν κάτω από τα 27 λεπτά. Και αμέσως μετά τον τερματισμό, στο στάδιο έπαιξε στη διαπασών το I will survive, το οποίο χόρεψαν και τραγούδησαν οι πάντες. Κανείς δεν έτρεξε να προλάβει μετρό ή λεωφορείο. Οι θεατές έμειναν στις θέσεις τους να χειροκροτήσουν τους δρομείς, για να γιορτάσουν αυτή την πρώτη βραδιά στο Stade de France. Είδα πολλούς διαπιστευμένους δημοσιογράφους, να κοιτούν απορημένοι. Ακόμα και αυτοί, που έχουν ζήσει άπειρες διοργανώσεις, έβλεπαν έναν παλμό, μία ατμόσφαιρα ανεπανάληπτη. Μαγική!
Κάνανε και άλλα ευφάνταστα οι Γάλλοι όμως! Λίγο πριν την εκκίνηση της πρώτης σειράς των 400 μέτρων του δεκάθλου, το στάδιο άρχισε να σείεται. Οι γαλλικές σημαίες ανέμιζαν με ξέφρενο ρυθμό, και τα ντεσιμπέλ στο στάδιο αυξάνονταν κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε. O λόγος για όλο αυτό τον ανεπανάληπτο σαματά, δεν ήταν η εκκίνηση στο 400άρι. Ήταν πως όλοι οι θεατές, παράλληλα με τα αγωνίσματα του στίβου, έβλεπαν στα κινητά τους την κούρσα του δικού τους Λεόν Μαρσάν στα 200 μέτρα μεικτής στην κολύμβηση, που του χάρισε το 4ο χρυσό του μετάλλιο σε ατομικό αγώνισμα!
Στον προκριματικό της δισκοβολίας των γυναικών, απολαύσαμε άλλη μία ιστορική στιγμή. Τη σημαιοφόρο της γαλλικής ομάδας, Μελίνα Ρομπέρ Μισόν, στην 7η συμμετοχή της σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Έβδομη συμμετοχή, στα 45 της χρόνια, και πέρασε στον τελικό με την πρώτη της βολή. Ποιος θα πει σε έναν αθλητή πότε να σταματήσει; Γιατί να σταματήσει αυτή η τεράστια αθλήτρια, ζωντανή ιστορία του γαλλικού στίβου; Όταν μπορεί ακόμα να ζει αυτή τη μαγική γιορτή.
Γιατί αυτό είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Μία γιορτή για όλους. Που πρέπει να τους περιλαμβάνει όλους. Και οι Γάλλοι φρόντισαν να μας το υπενθυμίσουν αυτό στις απονομές των μεταλλίων. Οι οποίες ευτυχώς επέστρεψαν στο στάδιο, καθώς τα μετάλλια απονέμονται λίγα λεπτά πριν την έναρξη του αγωνιστικού προγράμματος. Εκεί λοιπόν, πριν την ανάκρουση του εθνικού ύμνου του νικητή, στην ανακοίνωση που μας καλεί να σηκωθούμε όρθιοι, προστέθηκε μία μικρή φράση στα γαλλικά και στα αγγλικά. «Si vous pouvez». «If you can». «Αν μπορείτε».
Αν μπορείτε, σηκωθείτε για την ανάκρουση του ύμνου. Αυτό μας λένε οι Γάλλοι. Τόσο απλό είναι, να περιλάβεις στη γιορτή και όσες και όσους δεν μπορούν να σηκωθούν γιατί βρίσκονται σε αμαξίδιο ή αντιμετωπίζουν κινητικά προβλήματα. Τόσο απλό πράγμα είναι η συμπερίληψη, το νοιάξιμο, το να δείξεις σε κάποιον πως τον υπολογίζεις, τον λαμβάνεις υπ ‘όψιν σου, απευθύνεσαι και σε αυτόν. Τόσο απλό είναι.
