Το πρόσωπο των ημερών ήταν ο Ρώσος Αρτούρ Νταλαλογιάν αφού κατάφερε το απροσδόκητο και σίγουρα θα μας κεντρίσει ξανά το ενδιαφέρον στο μέλλον με τα κατορθώματά του στην ενόργανη γυμναστική. Αξίζει να κάνουμε μια αναδρομή στην ζωή του αφού η πολυτάραχη πορεία του στην γυμναστική προσδίδει μεγαλύτερη αξία στα επιτεύγματά του.
της Πηνελόπης Γκιώνη
[email protected]
Ο Αρτούρ Νταλαλογιάν γεννήθηκε στην Ρωσία, 26 Απριλίου 1996 και από τότε που ξεκίνησε να περπατάει, ξεκίνησε και τις τούμπες, όπως δηλώνει: «Ήμουν ιδιαίτερα κινητικός, έκανα τούμπες στον αέρα και αναποδογύριζα συνέχεια, έτρεχα. Οι γονείς μου δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι, απλά κοιτούσαν. Και για ποιο άθλημα αυτές οι ικανότητες είναι σημαντικές; Για την γυμναστική, βέβαια. Έτσι, οι γονείς μου πήραν την απόφαση να με πάνε για ενόργανη!». Στα έξι του χρόνια ξεκίνησε την ενασχόληση με την ενόργανη γυμναστική στην πόλη όπου ζούσε, το Νοβοσιμπίρσκ, ενώ ένα χρόνο αργότερα μετακόμισε, μαζί με τους γονείς του στην Μόσχα, όπου συνέχισε τις προπονήσεις του με το νέο του προπονητή, πια, τον Αλεξάντερ Καλίνιν. Γρήγορα εντάχθηκε στην εθνική ομάδα της Ρωσίας, χάριν ταλέντου, και ξεκίνησε να «μαζεύει» μετάλλια με πρώτο του να είναι το χάλκινο στο σύνθετο ατομικό στους εθνικούς αγώνες της κατηγορίας των εφήβων. Αφού η αρχή έγινε, συνέχισε με την γυμνασιάδα του 2013 (Νοέμβριος – Δεκέμβριος, Βραζιλία) κερδίζοντας μαζί με την ομάδα του το χρυσό μετάλλιο στο σύνθετο ομαδικό ενώ σε ατομικό επίπεδο βρέθηκε δύο φορές στο πρώτο σκαλί του βάθρου στο άλμα και στους κρίκους, στην δεύτερη θέση στο μονόζυγο και την τρίτη στο σύνθετο ατομικό, φεύγοντας από την Βραζίλία με πέντε μετάλλια.
Υποσχόμενη καριέρα στα… σκουπίδια
Η πρώτη του μεγάλη διοργάνωση έφτασε, στα 17 του, στο ευρωπαικό πρωτάθλημα εφήβων, 2014 και ο Νταλαλογιάν ένιωθε έτοιμος και βοήθησε την ομάδα του να κερδίσουν το χρυσό μετάλλιο στο σύνθετο ομαδικό ενώ ο ίδιος προκρίθηκε σε δύο τελικούς οργάνων (άλμα, κρίκοι) χωρίς όμως να καταφέρει κάποια διάκριση. Ήταν η στιγμή που ο Νταλαλογιάν είχε αρχίσει να πιστεύει πως αφού είναι στην εθνική ομάδα δεν χρειάζεται να κάνει κάτι άλλο και πως είναι αρκετά νέος για να πιέζει τον εαυτό του κάνοντας θυσίες για την ενόργανη. Έτσι, η έλλειψη αυτοπεποίθησης και, κυρίως, πειθαρχίας τον οδήγησαν εκτός εθνικής ομάδας.
Ο νεαρός αθλητής αγωνίστηκε στα εθνικά πρωταθλήματα της Ρωσίας, το 2015 και το 2016, όμως δεν επελέγη να στελεχώσει την εθνική ομάδα της Ρωσίας που θα ταξίδευε στο Ρίο για την Ολυμπιάδα του 2016 αφού ήταν πολύ αργά, όπως επισημαίνει και ο ίδιος «Κατάλαβα πως χρειάζομαι την ενόργανη γυμναστική πολύ αργά. Ήταν 6 μήνες πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο και δεν προλάβαινα να κάνω τίποτα. Ένιωσα ότι χάνω την ευκαιρία, όλοι ξέρουμε τι σημαίνουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες για έναν αθλητή. Τότε άφησα όλα τα άχρηστα πράγματα στην άκρη και αποφάσισα να αφοσιωθώ. Είχα καταλάβει πως μου έλειπε η πειθαρχία».
Ο… νέος Νταλαλογιάν
Η σκληρή προετοιμασία ξεκίνησε και ο Νταλαλογιάν κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στο «κύπελλο Μίκαηλ Βορόνιν» στο σύνθετο ατομικό. Το 2017 ήταν η χρονιά του, μέχρι την Ντόχα, αφού ήταν χρυσός στο σύνθετο ατομικό στους εθνικούς αγώνες και έπειτα ακολούθησαν δύο μετάλλια στο ευρωπαικό πρωτάθλημα της Ρουμανίας, 2017, χρυσό στο άλμα και ασημένιο στο σύνθετο ατομικό. Επόμενος αγώνας, το Russia Cup όπου κατέκτησε τρία χρυσά (σύνθετο ομαδικό, σύνθετο ατομικό, άλμα) και δύο ασημένια μετάλλια (δίζυγο, ασκήσεις εδάφους). Το Μόντρεαλ και το παγκόσμιο πρωτάθλημα ήταν ο επόμενος στόχος όμως ο Νταλαλογιάν τραυματίστηκε σοβαρά στον αστράγαλο και κατάφερε τελευταία στιγμή να μπει στον τελικό του άλματος όμως ο τραυματισμός του τον οδήγησε στην τελευταία θέση της κατάταξης.
Πλέον, μιλάμε για έναν αθλητή που βάζει την ομάδα πάνω από την ατομική του απόδοση και νιώθει περήφανος που βοηθά τους συναθλητές του να φτάσουν όλοι μαζί στην κορυφή, μετά νοιάζεται για τις διακρίσεις σε ατομικό επίπεδο. Όταν μετά το ευρωπαικό τον ρώτησαν αν νιώθει ήρωας απάντησε: «Δεν νιώθω ήρωας. Πήραμε χρυσό στο ομαδικό και αυτό μας κάνει όλους ήρωες γιατί όλοι έχομε χρυσό μετάλλιο, πράγμα που αποτελεί την μεγαλύτερη κατάκτηση για έναν αθλητή. Η ομάδα είναι ήρωας».
Με άλλο χαρακτήρα, διαφορετική συμπεριφορά και αντιμετώπιση, ο Νταλαλογιάν πηγαίνει στο παγκόσμιο της Ντόχα με σκοπό να ανεβάσει την ομάδα του όσο ψηλότερα γίνεται και να την κάνει γνωστή στον κόσμο για το ταλέντο της και τα καταφέρνει. Η Ρωσία κατακτά το ασημένιο μετάλλιο στο ομαδικό και ανεβαίνει στο βάθρο περήφανη χάνοντας το πρώτο χρυσό της ιστορίας της στις λεπτομέρειες ενώ σε ατομικό επίπεδο ο Νταλαλογιάν κέρδισε ακόμη τέσσερα μετάλλια. Δύο χρυσά (σύνθετο ατομικό, ασκήσεις εδάφους), ένα ασημένιο (άλμα) και ένα χάλκινο (παράλληλοι ζυγοί). Πέραν της γεμάτης λίστας του με μετάλλια ο Ρώσος γυμναστής καταφέρνει και κάτι ιστορικό. Γίνεται ο πρώτος Ρώσος αθλητής που κερδίζει την πρωτιά στο σύνθετο ατομικό μετά από 19 χρόνια, όταν δηλαδή ο ίδιος ήταν μόλις 3 ετών και είχε ήδη αρχίσει να κάνει τούμπες. Είναι, πια, ο μόνος Ρώσος αθλητής που έχει καταφέρει κάτι τέτοιο για τον 21ο αιώνα και περιμένουμε πολλά ακόμη.
Μεγάλη του φιλοδοξία πια είναι να πάει στους Ολυμπιακούς του Τόκιο και να διατηρήσει τους τίτλους του και γιατί όχι να κατακτήσει ακόμη παραπάνω ενώ για το μακρινό μέλλον, όταν πια θα δεν θα μπορεί να συνεχίσει με την ενόργανη, δεν σκέφτεται την προπονητική αφού «είναι πολύ… στατική για εμένα» όπως δηλώνει αλλά θα ψάξει κάτι να μπορεί να διοχετεύσει την ατελείωτη ενέργειά του και να μάθει όσα πιο πολλά νέα πράγματα μπορεί.
