Connect with us

INTERVIEW

Τάσος Βλασακίδης: Ο οικονομικός μετανάστης που έγινε πρωταθλητής στη Γερμανία

Published

on

Έφυγε για δεύτερη φορά από την Ελλάδα αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον για την οικογένεια του. Ο Τάσος Βλασακίδης το βρήκε, αλλά μαζί βρήκε και τη βολεϊκή του Ιθάκη. Στο Μόντορφ. Την… Ορεστιάδα της Γερμανίας.

του Δημήτρη Τυχάλα
[email protected]

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ορεστιάδα… Στην εποχή που όλη η πόλη, αλλά κι όλη η Ελλάδα (παρα)μιλούσε με την ομάδα βόλεϊ.
Ο Τάσος Βλασακίδης έζησε την ακμή και την παρακμή του ΑΟΟ και σήμερα σε μια ομάδα της Γερμανίας που σε πολλά πράγματα θυμίζει την ομάδα της γενέτειρας του, βιώνει τη δική του προσωπική επιτυχία.

Ο Έλληνας τεχνικός οδήγησε την Τους Μόντορφ (Tus Mondorf) στο τίτλο στον Βόρειο όμιλο της γερμανικής Α2, καθώς στην τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος επικράτησαν με 3-2 της ιστορικής Μέρσερ Μόερς με τις δύο ομάδες να ισοβαθμούν στην κορυφή, αλλά η Μόντορφ είχε ένα κερδισμένο σετ περισσότερο από την αντίπαλο της.

Μια ονειρική βραδιά για μια ομάδα που πριν 6 χρόνια έπαιζε στην 4η κατηγορία, απαρτίζεται από ερασιτέχνες και επειδή ακριβώς γνωρίζει μέχρι που φτάνουν τα πόδια της αποφάσισε να μην κάνει χρήση του δικαιώματος της να ανέβει στην Bundesliga και θα παραμείνει στην Α2…

«Η απόφαση είναι οριστική. Οι απαιτήσεις για τη Bundesliga είναι πάρα πολλές και εδώ δεν υπάρχει καμία έκπτωση στις προδιαγραφές που απαιτούνται. Όλα αυτά σε συνδυασμό με το οικονομικό ήταν πολύ μεγάλα άλματα για τον σύλλογο που αποφάσισε να παραμείνουμε στην Α2 και να συνεχίσουμε την προσπάθεια μας», μας εξήγησε ο Έλληνας τεχνικός με τη χροιά της φωνής του να μην κρύβει κανένα ίχνος απογοήτευσης για την απώλεια αυτού που ο ίδιος και οι παίκτες του κατέκτησαν μέσα στο γήπεδο.

«Φυσικά και είναι κρίμα, αλλά έτσι είναι η ζωή. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι η Μόντορφ είναι μια ομάδα με αθλητές που δεν αμείβονται. Άρα αν γινόταν κάτι πολύ γρήγορα και χωρίς σωστές βάσεις θα ήταν μια φωτοβολίδα που θα εξαφανιζόταν πολύ γρήγορα. Από τη στιγμή που είχε φανεί ότι η ομάδα θα πήγαινε για άνοδο, το είχαμε συζήτησε αρκετό πριν με τους αθλητές μου. Βέβαια υπήρχε πάντα η πιθανότητα να βρεθεί κάποιος επιχειρηματίας ο οποίος θα κάλυπτε τα έξοδα, αλλά αυτό δεν συνέβη κι από τη στιγμή που η Λίγκα δεν χαλάρωσε τις προϋποθέσεις που υπήρχαν η απόφαση που πάρθηκε ήταν πολύ γρήγορη κι απολύτως συνειδητοποιημένη».

-Όλο αυτό που περιγράφεις με τις προδιαγραφές και το γεγονός ότι δεν έγινε οποιαδήποτε έκπτωση είναι μία από τις μεγαλύτερες διαφορές που έχεις συναντήσει;
«Φυσικά… Ναι μεν αγωνιζόμαστε και θέλαμε να βγούμε πρώτοι, αλλά η άνοδος δεν ήταν αυτοσκοπός. Επίσης θα μπορούσαμε να χαλαρώσουμε από τη στιγμή που ξέραμε ότι δύσκολα θα μπορέσουμε να καλύψουμε όλα τα κριτήρια, ωστόσο στη Γερμανία δεν υπάρχει αυτή η νοοτροπία. Μπαίνεις μέσα και παίζεις…»

-Εσύ θα συνεχίσεις στη Μόντορφ;
«Ναι, είχαμε συμφωνήσει πριν τρεις βδομάδες… Έμεινα γιατί το ήθελα, γιατί αν δει κανείς τα τελευταία τρία χρόνια η ομάδα μεγαλώνει συνεχώς, γιατί έχω δεθεί με όλους τους ανθρώπους εδώ και γιατί σε κάποια πράγματα μου θυμίζει την πατρίδα μου την Ορεστιάδα».

Η συνάντηση στο δρόμο και η ξενιτιά
Αφήνουμε το σήμερα για ένα γρήγορο ταξίδι στο χθες. Τέλη δεκαετίας του ’80 και η Ορεστιάδα που αγωνίζονταν ήδη στην Α’ Εθνική είχε αρχίσει να φτιάχνει τον μύθο της. Ο Τάσος γέννημα θρέμμα της πόλης έψαχνε την… αφορμή για να βρεθεί κι αυτός στο (παλιό μικρό) κλειστό της πόλης όπου ήδη είχαν ξεκινήσει προπονήσεις φίλοι και συμμαθητές και του την έδωσε ο Γιάννης Κυλίτσης. Ο τότε πασαδόρος του ΑΟΟ τον πέτυχε στον δρόμο, είδε τα μακριά του χέρια και με ύφος Γιώργου Καμπερίδη (ο δάσκαλος ήταν τότε προπονητής της μεγάλης ομάδας) του είπε «εσύ αύριο θα είσαι στο γήπεδο για προπόνηση». Κι έτσι ξεκίνησε το ταξίδι στο μαγικό κόσμο του φιλέ που τον έφερε επίσης σε ΠΟ Νέων Μουδανιών, Αριστοτέλη Σκύδρας, Ορφέα Ηλιούπολης και Ακρίτα Νέας Βύσσας όπου ολοκλήρωσε την καριέρα του ως αθλητής (έχοντας πάρει το πτυχίο από τα ΤΕΦΑΑ με ειδικότητα στο βόλεϊ κι έχοντας δουλέψει κάποια στιγμή στις Ακαδημίες του Απόλλωνα Καλαμαριάς).

Το 2000 γνώρισε τη σύζυγο του Ρούλα και ένα αργότερα αποφασίζουν να ξενιτευτούν στη Γερμανία (όπου είχε γεννηθεί η σύζυγός του και ζούσαν τα πεθερικά του) με τον Τάσο να… κόβει κάθε επαφή με το βόλεϊ.
Η οικογενειακή ευτυχία συμπληρώνεται με την γέννηση του Γιάννη και της Κωνσταντίνας με τον ίδιο να εργάζεται στο εστιατόριο που είχε ο πεθερός του, αλλά η πρώτη εμπειρία στη Γερμανία ολοκληρώνεται το 2005 καθώς επιστρέφουν οικογενειακώς στην Ορεστιάδα. Εκεί όμως ασχολείται ξανά (και) με τη μεγάλη του αγάπη το βόλεϊ, δουλεύοντας αρχικά στον ΑΟ Ορεστιάδας (ως βοηθός του Μίλαν Τζούριτς και στα τμήματα υποδομής όπου με παίκτες τους Δημήτρη Τζούριτς, Θεολόγο Δαρίδη, Δημήτρη Κωνσταντινίδη πήρε τη 2η θέση στο Πανελλήνιο Παίδων).


Τα επόμενα χρόνια δούλεψε (σε διαφορετικές χρονικές περιόδους) στον ΑΟΟ και στον Ακρίτα Νέας Βύσσας, για να έρθει το 2018 η δεύτερη μετακόμιση στη Γερμανία. Με την κατάσταση στην Ελλάδα να μην αφήνει πολλές ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο, η οικογένεια Βλασσακίδη επέστρεψε στην Κολωνία, αλλά αυτή τη φορά ο πάτερ φαμίλιας πριν κάνει το ταξίδι είχε φροντίσει να αξιοποιήσει το πτυχίο γυμναστή (με ειδικότητα στο βόλεϊ) παίρνοντας τη θέση του προπονητή βόλεϊ σε ιδιωτικό σχολείο.

Η επίσκεψη στη Μόντορφ
Τον Σεπτέμβριο του 2018 αναζητώντας ομάδα για να συνεχίσει να αγωνίζεται ο γιος του Γιάννης, βρέθηκε στο γήπεδο της Μόντορφ. Εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσε να φανταστεί πως εκείνη η επίσκεψη θα άλλαζε σε μεγάλο βαθμό τη ζωή του.

Στην κουβέντα που έκανε με τον υπεύθυνο της ομάδας κατά τη διάρκεια της εγγραφής του μικρού, τον άκουσε με απορία να του αναφέρει το παράπονο του για την έλλειψη προπονητών βόλεϊ κι όταν του εξήγησε ότι ο ίδιος είναι προπονητής με πτυχία Α’ κατηγορίας το πρόσωπο του έλαμψε και του ανακοίνωσε ότι αναλαμβάνει την Β’ ομάδα του συλλόγου!

«Στην πραγματικότητα έκανα προπονήσεις για 2 εβδομάδες που ήταν κάτι σαν δοκιμαστικό και μετά όχι απλά δώσαμε τα χέρια, αλλά μου ζήτησαν να βοηθήσω και την πρώτη ομάδα που αγωνίζονταν στη Γ’ Εθνική», εξηγεί ο Τάσος και συμπληρώνει:

«Όντως άρχισα να πηγαίνω και στις προπονήσεις της ανδρικής ομάδας όπου γρήγορα κατάλαβα ότι είχε δυνατότητες και τον Φεβρουάριο του 2019 μου ζήτησαν να αναλάβω εγώ. Μάλιστα μπυ το ζήτησε ο ίδιος ο προπονητής που είχε άδεια Β’ κατηγορίας και δεν ήταν επαγγελματίας. Έτσι λοιπόν ξεκίνησα με την ομάδα να είναι τότε στην 3η θέση και στο φινάλε της σεζόν πήραμε τη 2η θέση και την άνοδο γιατί η ομάδα που είχε βγει πρωταθλήτρια επέλεξε να μην ανέβει κατηγορία. Για να αγωνιστείς στην Α2 ένα από τα προαπαιτούμενα είναι να διαθέτεις προπονητή με δίπλωμα Α’ κατηγορίας και σχεδόν αμέσως συμφωνήσαμε για να συνεχίσουμε μαζί. Το 19-20 όπου το πρωτάθλημα δεν ολοκληρώθηκε λόγω του κορωνοϊού ήμασταν λίγο πριν το φινάλε οριακά πάνω από τη γραμμή του υποβιβασμού, αλλά πέρσι τερματίσαμε στην 4η θέση, κάνοντας ένα βήμα παραπάνω για να φτάσουμε στη φετινή σεζόν όπου καταφέραμε να αναδειχθούμε πρωταθλητές».

-Τι σημαίνει για σένα αυτό το πρωτάθλημα σε μια ξένη χώρα;
«Μεγάλη δικαίωση, μεγάλη χαρά… Είχα κάποιες ευκαιρίες και στην Ελλάδα, αλλά εδώ νομίζω ότι βρήκα το κλίμα, την ομάδα για να κάνω αυτό που θέλω. Αν μπορούμε να κάνουμε 5 βήματα θα τα κάνουμε και το 6ο θα το δούμε μετά από 3-4 μήνες όταν θα έχουμε τη δυνατότηνα. Αν και δεν είμαστε επαγγελματικό σωματείο, εγώ δουλεύω σαν επαγγελματίας και θεωρώ ότι φάνηκε η δουλειά μου»

-Είχες προτάσεις από αλλού;
«Μου έγιναν κάποιες φιλολογικές ερωτήσεις αλλά ακόμη και σ’ αυτό είναι διαφορετική η νοοτροπία τους και η προσέγγιση τους».

-Την επόμενη χρονιά θα είναι στόχος ξανά η άνοδος;
«Ποιος δεν θα το ήθελε; Στις συζητήσεις με την ομάδα εγώ τους είπα ότι είμαι έτοιμος και τώρα. Σίγουρα θα είναι μια δικαίωση για όλους. Να σου πω την αλήθεια η όλη κατάσταση μου θυμίζει παλιές καλές εποχές της Ορεστιάδας και αισθάνομαι σαν στο σπίτι μου».

-Αλήθεια αφού έκανες την αναφορά, τι έφταιξε και έφτασε η Ορεστιάδα εκεί που είναι τώρα;
«Όλα όσα περιέγραψα για την κατάσταση εδώ! Δεν έχουμε τα απαιτούμενα για να παίξω στην κατηγορία; Δεν θα παίξουμε… Κάποιες τέτοιες αποφάσεις που πρέπει να λειτουργείς σαν λογιστής και όχι με το συναίσθημα. Αυτού του είδους αποφάσεις χάλασαν την αξιοπιστία της ομάδας και το ένα φέρνει το άλλο».

Από εκείνα τα χρόνια της μεγάλης ομάδας της Ορεστιάδας τι αναπολείς περισσότερο;
«Το ότι όλη η πόλη ζούσε κι ανέπνεε για το βόλεϊ… Θυμάμαι να πηγαίνουμε 1.5 ώρα πριν το ματς και το γήπεδο να είναι γεμάτο».

-Ποιος έχει διαμορφώσει τον χαρακτήρα σου προπονητικά;
«Χωρίς δεύτερη κουβέντα ο Γιώργος Καμπερίδης… Έχω επίσης σε μεγάλη εκτίμηση τον Γιάννη Κυλίτση και τον Δημήτρη Λεμονίδη που με βοήθησαν πάρα πολύ τόσο ως αθλητή όσο και ως άνθρωπο, ενώ θέλω να πω ότι λειτούργησε σαν έμπνευση για μένα αυτό που έκανε και συνεχίζει να κάνει ο Γιάννης Αθανασόπουλος τον οποίο είχα επισκεφτεί όταν ήταν στην Στουτγάρδη».

Τελικά αυτό που λείπει σήμερα είναι αυτοί οι μεγάλοι δάσκαλοι του παρελθόντος;
«Νομίζω ότι λείπει η βαθιά γνώση του αθλήματος και η συστηματική δουλειά… Αλλά η αλήθεια είναι επίσης ότι και τα παιδιά δεν έχουν υπομονή, δεν έχουν έναν μακρινό στόχο. Εμείς λέγαμε θέλαμε να φτάσουμε να παίξουμε στην ανδρική ομάδα μαζί με τον αείμνηστο Νίκο Σαμαρά. Κι επίσης ότι έλεγε ο δάσκαλος ήταν μονόδρομος, αλλά γνωρίζοντας τι είχε ήδη κάνει στην καριέρα του ξέραμε ότι αυτό ήταν και το σωστό»

-Στην Ελλάδα θα ερχόσουν να δουλέψεις;
«Τώρα έτσι όπως είναι η κατάσταση μου εδώ ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν είναι πιθανό, αλλά ποτέ μη λες ποτέ…

Τον εαυτό σου τον βλέπεις ως επαγγελματία προπονητή;
«Θα μπορούσα. Η αλήθεια είναι ότι εδώ είχα τον χρόνο και ασχολήθηκα αρκετά με τη δική μου επιμόρφωση και δεν σου κρύβω ότι θα ήθελα να εξελιχθώ».

Ο Έλληνας προπονητής γενικά μπορεί να πετύχει στο εξωτερικό;
«Θεωρώ ότι ο Έλληνας προπονητής και καταρτισμένος είναι και σε καλό επίπεδο βρίσκεται. Από κει και πέρα όμως υπάρχουν κάποιες συνθήκες που διαφέρουν από ομάδα σε ομάδα για να μπορέσεις δουλέψεις. Αν αυτές δεν ταιριάζουν με τον χαρακτήρα και τις συνήθειες είναι δύσκολο να αποδώσεις… Τι εννοώ; Κακοπροαίρετη κριτική, παρεμβάσεις… Γενικά πάντως θεωρώ ότι είμαστε δουλευταράδες και γνωρίζουμε πράγματα».

Η οικογένεια στηρίζει σε όλη αυτήν την προσπάθεια;
«Χωρίς τη δική τους στήριξη δεν θα γινόταν… Κι είναι πάντα στο γήπεδο για να παρακολουθήσουν από κοντά τους αγώνες»

Οι απόψεις - editorial που δημοσιεύονται στο Sportsfeed απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων και όχι του Sportsfeed το οποίο τηρεί πιστά τις αρχές της ελευθεροτυπίας: Η δημοσίευση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης. Copyright © 2022 Sportsfeed.gr

*/