«Θα σταματούσα το 2013»

Ο Δημήτρης Κουλούρης μιλάει εφ’ όλης της ύλης λίγες ώρες πριν αναχωρήσει για το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Τα πρώτα χρόνια, η πρώην ομάδα του, οι δυσκολίες και οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Για ποιο λόγο θα παρατούσε την κολύμβηση και ποιον Έλληνα συναθλητή δε θα ήθελε να έχει συγκάτοικο στο Λονδίνο.

του Στέφανου Σουλιώτη
[email protected]

Στους χειμερινούς αγώνες του ΟΑΚΑ ο Γιάννης Μηλιδάκης εμφανώς συγκινημένος από το Ολυμπιακό όριο που μόλις είχε πιάσει ο Δημήτρης Κουλούρης υπό τις ενθουσιώδεις επευφημίες των θεατών, έλεγε και ξανάλεγε για το πόσο καλό παιδί είναι ο αθλητής του. Εκθείαζε τις ικανότητες και τη δουλειά που ρίχνει στην προπόνηση αλλά έδινε έμφαση στο χαρακτήρα του δηλώνοντας πως πρόκειται για έναν εξαιρετικό άνθρωπο που τον αγαπάει όλος ο κόσμος. «Πώς είναι δυνατόν αυτό;» αναρωτιόμουν μετά από μέσα μου. «Δεν είμαστε όλοι φίλοι με όλους. Μάλλον είναι προπονητικές υπερβολές που δικαιολογούνται από τα έντονα συναισθήματα της στιγμής και το σπουδαίο κατόρθωμα που είχε κάνει ο κολυμβητής».
Έκλεψα λίγο από τον πολύτιμο χρόνο του ώστε να πάμε για έναν καφέ (που… μόνο καφές δεν ήταν αφού αμφότεροι παραγγείλαμε χυμό πορτοκάλι). Μακριά από την πίεση των αγώνων ή των προπονήσεων όπου δεν καταφέρνεις να αρπάξεις και πολλά λόγια από τους αθλητές, τώρα θα είχα την ευκαιρία να γνωρίσω έναν διαφορετικό Κουλούρη. Η συζήτηση μαζί του δεν ήταν μία τυπική συνέντευξη. Δεν ήταν εκείνο το πινγκ πονγκ ερωτήσεων-απαντήσεων. Προέκυψε περισσότερο μια κουβέντα με έναν αθλητή που σου έβγαζε κάτι μεταξύ ευγένειας και ηρεμίας, αν και ο ίδιος παραδέχεται πως εκνευρίζεται εύκολα. Στη μία ώρα που κράτησε η συνάντησή μας είχα τη δυνατότητα να τον ρωτήσω για πολλά. Πώς τα βολεύει με προπόνηση, μεταπτυχιακό και δουλειά, τι λέει για την κατάσταση στη χώρα μας, πώς διαφέρουν οι συνθήκες προετοιμασίας των ξένων αθλητών με των Ελλήνων και διάφορα άλλα. Και ναι, μόλις ανταλλάξαμε την αποχαιρετιστήρια χειραψία και χώρισαν οι δρόμοι μας, είπα: «Τελικά είχε δίκιο ο Μηλιδάκης. Ωραίος τύπος ο Κουλούρης».

Στην πισίνα λόγω υπερκινητικότητας
Με συμπληρωμένα πλέον τα 25 του χρόνια (γεννημένος στις 22 Απριλίου 1991) οι πρώτες εικόνες που θυμάται από τον εαυτό του ήταν ένα υπερκινητικό παιδί να χοροπηδάει στους καναπέδες του σπιτιού και τους γονείς του να αναρωτιούνται τι έπρεπε να κάνουν για να δώσουν διέξοδο σε εκείνη την αστείρευτη ενέργεια. Η λύση δεν άργησε να έρθει και αυτή ήταν η κολύμβηση, από την οποία άλλωστε ξεκινούν πολλά παιδιά την επαφή τους με τον αθλητισμό. Ο Κουλούρης έκανε την πρώτη του βουτιά σε ηλικία τεσσάρων ετών η οποία ίσως να ήταν και η τελευταία αν οι γονείς του δεν επέμεναν να ξαναδοκιμάσει. «Όταν με πρωτοπήγαν στην πισίνα έκλαιγα. Κολύμπησα μια φορά και δε μου άρεσε. Δε δεχόμουν να ξαναπάω κατηγορηματικά. Μετά από έξι μήνες ευτυχώς με πήγαν ξανά στο κολυμβητήριο. Δε με σταμάτησαν. Το κολυμβητήριο όπου κολυμπούσα είχε μόνο μεγάλη πισίνα. Τα μικρά παιδιά τα έβαζαν στην τελευταία διαδρομή. Να σκεφτείς πως, αν και από την αρχή ήμουν πιο καλός σε σχέση με τους συνομήλικούς μου και ήθελαν οι προπονητές να μου αλλάξουν γκρουπ, εγώ δεν ήθελα. Φοβόμουν! Ήθελα να είμαι δίπλα στον τοίχο γιατί πίστευα πως θα πνιγόμουν στις άλλες διαδρομές», αναφέρει αρχικά ο Κουλούρης ο οποίος αργότερα ως παιδί δημοτικού μαγεμένος από τη λάμψη του ποδοσφαίρου εξέφρασε την επιθυμία να ασχοληθεί με τη μπάλα αλλά «ευτυχώς οι γονείς μου δε με άκουσαν ξανά και έμεινα στην κολύμβηση», όπως προσθέτει χαρακτηριστικά. Η πρώτη ομάδα του Κουλούρη ήταν η «Αθηνά» στον Κολωνό και έπειτα ακολούθησε ο Γλαύκος. Μάλιστα αποτέλεσε έναν από τους πρώτους κολυμβητές της ομάδας του Περιστερίου. Το 2006 με τη συμβουλή του πρώην προπονητή του Θοδωρή Κατριβέ ξεκίνησε τις προπονήσεις στο ΟΑΚΑ υπό τις οδηγίες του Γιάννη Μηλιδάκη και του Παναγιώτη Παϊπέτη. Αν και συνέχιζε να ανήκει στον Γλαύκο, τα δύο τελευταία χρόνια κολυμπούσε με τον Παναθηναϊκό και από τον Σεπτέμβριο του 2015 ανήκει επίσημα στην ομάδα του τριφυλλιού. Γιατί έγινε αυτή η μεταγραφή; Ο ίδιος σημειώνει: «Θεωρώ πως δε μου συμπεριφέρθηκαν καλά στον Γλαύκο. Δεν ήταν πολύ σωστοί απέναντί μου αν και εκεί βρισκόμουν από την πρώτη ημέρα της ομάδας. Οι λόγοι που αποχώρησα δεν ήταν οικονομικοί. Ήμουν ο καλύτερος αθλητής που είχε βγάλει η ομάδα αλλά με τη στάση τους με απομάκρυναν. Ουσιαστικά αναγκάστηκα να φύγω. Στον Παναθηναϊκό έχω βρει την απόλυτη στήριξη».

Το μοναδικό παιδικό του όνειρο
Ο Κουλούρης από μικρός είχε ένα όνειρο και απέδειξε πως αν μπορείς να ονειρευτείς κάτι, τότε μπορείς και να το κάνεις. «Από 10 χρονών ήμουν στα μετάλλια. Έχω να το παινευτώ αυτό. Από τότε λοιπόν που έκαναν όλοι την κλασική ερώτηση ΄τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις΄, εγώ τους απαντούσα πως ήθελα να πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Μικρός στηνόμουν στην τηλεόραση και έβλεπα τους Αγώνες. Τους πρώτους που είδα, δυστυχώς όχι από κοντά, ήταν της Αθήνας. Άσχετα αν το έλεγα, δε φανταζόμουν τότε πως θα βρεθώ σε μία τέτοια διοργάνωση και νομίζω πως ακόμα δεν το έχω συνειδητοποιήσει πλήρως. Πρέπει να φτάσω στη Βραζιλία για να το καταλάβω. Αυτό που ήθελα μόνο ήταν να συμμετάσχω σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Αν δε το κατάφερνα θα θεωρούσα αποτυχημένη την πορεία μου. Η πρόκριση είναι κάτι που δε θα την αντάλλαζα με τίποτα. Τώρα που τα κατάφερα νιώθω μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, νιώθω καλύτερα με το εαυτό μου και το λέω αυτό γιατί είμαι πολύ αυστηρός κριτής του εαυτού μου. Δεν ευχαριστιέμαι με τίποτα. Φέτος μπορώ να πω πως είμαι ήδη ικανοποιημένος με ο,τι πέτυχα και αυτό δεν το είπα ούτε όταν βγήκα τρίτος στην Ευρώπη στους έφηβους. Ακόμα και τότε είχα βρει πράγματα που δε μου άρεσαν, που έλεγα πως αυτό θα έπρεπε να το είχα κάνει διαφορετικά».
Το μετάλλιο που κατέκτησε ο Κουλούρης στην Τσεχία το 2009 ήταν το πρώτο σημαντικό της καριέρας του. Η συνέχεια όμως δεν ήταν ανάλογη. «Τη χρονιά που ανέβηκα στο βάθρο πήγαινα τρίτη λυκείου. Εκείνη την περίοδο δεν έκανα μεθοδική προπόνηση αλλά στο ευρωπαϊκό βγήκε η προπόνηση των δύο προηγούμενων χρόνων. Ωστόσο η έλλειψη προετοιμασίας φάνηκε την επόμενη σεζόν. Είχα μείνει πίσω», σημειώνει ο 25χρονος ο οποίος αποφάσισε τουλάχιστον για να μη πάει χαμένη η σεζόν να κάνει τότε το στρατιωτικό του. Ωστόσο ο υπερβολικός ζήλος να ξαναμπεί δυνατά στις προπονήσεις της επόμενης χρονιάς τού στοίχησε. Τον Μάιο του 2011 τραυματίστηκε στους προσαγωγούς και μέχρι τον Δεκέμβριο κολυμπούσε με πόνους. «Ο τραυματισμός είναι ο μεγαλύτερος φόβος κάθε αθλητή. Προφανώς το 2012 δε μπορούσα να έχω στόχο τους Ολυμπιακούς Αγώνες όσο και αν με στεναχωρούσε. Πάντως ήταν η χρονιά που άρχισα να βρίσκω τον εαυτό μου».
Η πιο πρόσφατη παρουσία του Κουλούρη σε μεγάλη διοργάνωση ήταν στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Βαρκελόνης το 2013. Τρία χρόνια μακριά από σημαντικούς αγώνες είναι πολλά για έναν αθλητή. Σχολιάζοντας τι έφταιξε που δε μπορούσε να εξασφαλίσει την πρόκριση για τα μεγάλα ραντεβού ο Κουλούρης λέει: «Δε μπορώ να το προσδιορίσω ακριβώς. Έκανα ο,τι καλύτερο μπορούσα. Δεν είχα κάποιο πρόβλημα με τραυματισμό αυτά τα τρία χρόνια και οι προπονήσεις κυλούσαν μια χαρά. Όμως στον αγώνα δεν έβγαζα αυτό που έπρεπε. Δεν αμφέβαλλα όμως για τις ικανότητές μου γιατί ήξερα τι δουλειά κάνω στην προπόνηση. Αλλά σιγά σιγά άρχιζα να μπλοκάρω. Φοβόμουν το 200άρι πρόσθιο που ήταν το καλό μου αγώνισμα. Γνώριζα και το 2014 και το 2015 πως μπορούσα να κολυμπήσω γρήγορα αλλά αυτό δε γινόταν. Μέχρι και στους χειμερινούς αγώνες του Μαρτίου δεν κολυμπούσα τα 200μ. πρόσθιο με ευχαρίστηση». Εύλογα θα αναρωτηθεί κάποιος αν πέρασε από το μυαλό του πως θα έπρεπε να κάνει ένα νέο ξεκίνημα, να συνεργαστεί με άλλον προπονητή. Ο Κουλούρης απαντά: «Το συζήτησα πέρυσι με τον Γιάννη (Μηλιδάκη). Προφανώς δεν ήταν κάτι που επιθυμούσε να γίνει αλλά μου είπε να κάνω ο,τι θεωρώ εγώ καλύτερο για τον εαυτό μου. Νομίζω πως ήταν μεγαλύτερο το ρίσκο αν άλλαζα προπονητή την τελευταία χρονιά. Με τον Γιάννη έχω μια πολύ καλή σχέση. Είμαστε πλέον δέκα χρόνια μαζί. Είναι σαν δεύτερός μου πατέρας. Καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον. Τελικά η απόφαση να μην αλλάξω προπονητή δικαίωσε και εμένα και τον ίδιο.

«Θα σταματούσα το 2013»
Η δυσκολία που είχε ο Κουλούρης μέχρι να βρει τα πατήματά του μετά το ευρωπαϊκό εφήβων είχε αποτέλεσμα να σκέφτεται μέχρι και να κλείσει οριστικά το κεφάλαιο κολύμβηση. «Πολλές φορές βρέθηκα κοντά στο να τα παρατήσω. Η τελευταία ήταν το 2013. Είχα πει πως αν δεν έπιανα το όριο για το παγκόσμιο πρωτάθλημα θα σταματούσα. Όταν όμως πήγα στη Βαρκελόνη, σου το λέω τώρα και ανατριχιάζω, το συναίσθημα ήταν απίστευτο! Ήταν τεράστιο. Μακάρι να μπορούσα να το κάνω για πάντα. Αν μου έλεγαν πως κάθε χρόνο θα είσαι σίγουρα σε μεγάλη διοργάνωση, θα έκανα προπόνηση για όσο μπορώ, για όσο αντέχω!». Φτάνοντας στη λέξη «προπόνηση», η συζήτηση πηγαίνει στις συνθήκες που προετοιμάζονται οι Έλληνες αθλητές σε σχέση με αυτές των ξένων. «Είμαστε πολύ πίσω συγκριτικά με άλλες χώρες. Τον τελευταίο καιρό που έχω αρχίσει να πηγαίνω ξανά σε αγώνες του εξωτερικού έχω επαφές με ξένους κολυμβητές και με πιάνει απογοήτευση με ο,τι ακούω. Έτυχε να μιλήσω με έναν αθλητή στον οποίο είπα απλά ποια είναι τα έσοδά μου. Νόμιζε πως έφταιγαν τα αγγλικά του! Οτι δεν καταλάβαινε καλά αυτά που του έλεγα! Οι ξένοι δεν έχουν να ανησυχούν για τίποτα. Ούτε να κανονίζουν τους αγώνες του, ούτε πόσο θα κοστίσει κάτι, ούτε για την προπόνησή τους ή τα εργομετρικά. Εγώ για να κολυμπήσω στη Σκοτία είχα κλείσει από τον Νοέμβριο για να είναι πιο φθηνά. Η ομοσπονδία προσπαθεί και κάνει σχεδόν ο,τι μπορεί. Και εγώ είμαι από τους τυχερούς. Στο ΟΑΚΑ είμαι καλά. Ο Παναθηναϊκός έχει φροντίσει να μας εξασφαλίσει χώρο και από την ομάδα παίρνω ο,τι έχουμε συμφωνήσει. Είναι πολύ σημαντικό αυτό. Πρώτα είναι ο Παναθηναϊκός και μετά έχω εισόδημα από τη δουλειά μου ως γυμναστής. Μένω ακόμα με τους γονείς μου οπότε έχω εξασφαλισμένα τη στέγη και το φαγητό. Προσωπικά μπορεί να μην είμαι πολύ υπέρ της επαγγελματικής αποκατάστασης από την πολιτεία ενός αθλητή π.χ. στο Δημόσιο, αλλά θεωρώ αυτονόητο να έχει λυμένα όλα τα υπόλοιπα θέματα. Να απαλλαγεί από το άγχος ώστε να έχει στο μυαλό του μόνο την προπόνηση. Εκεί πρέπει να είσαι 100% συγκεντρωμένος σε κάθε σου κίνηση. Αν κολυμπάς και σκέφτεσαι τι φαγητό έχεις σπίτι ή τα διαβάσματα ή τραγουδάς, τότε το έχεις χάσει το παιχνίδι».

«Δε θέλω να μείνω με τον Γκολομέεβ!»
Το Σάββατο η ελληνική αποστολή θα αναχωρήσει για το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του Λονδίνου που θα διαρκέσει από τις 16 έως τις 22 Μαΐου. Δεκατέσσερις αθλητές, δεκατέσσερις διαφορετικοί χαρακτήρες. Άραγε ο Κουλούρης έχει κάποια προτίμηση για συγκάτοικο στο δωμάτιο του ξενοδοχείου; «Όχι, δεν έχω. Πάντως δε θα ήθελα να μείνω με εκείνον που έμεινα στο παγκόσμιο πρωτάθλημα και στους μεσογειακούς αγώνες και είναι ο Κριστιάν Γκολομέεβ! Δεν είναι για να μένεις μαζί του. Κάνει πλάκες, αστεία, ένα σωρό πράγματα! Ελπίζω να έχει σοβαρευτεί!», είπε ο Κουλούρης ξεσπώντας σε γέλια. Για τη διοργάνωση του Λονδίνου ο Κουλούρης έχει δηλωθεί σε όλες τις αποστάσεις του πρόσθιου αν και μάλλον δε θα πέσει στο 50άρι. «Πιστεύω πως μπορώ να κολυμπήσω γρήγορα. Στοχεύω σε έναν χρόνο κοντά στο ρεκόρ μου (2:11.20). Αυτό το πρωτάθλημα θα είναι περίεργο λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων. Κάποιοι μπορεί να απουσιάσουν, κάποιοι που θα έχουν ως στόχο το Ρίο δε θα βρίσκονται στην ιδανική κατάσταση και επομένως οι πιο αργοί θα προσπαθήσουν να κάνουν κάτι καλό. Στο Βερολίνο η είσοδος στον τελικό κρίθηκε κοντά στο 2:11.90. Νομίζω πως τώρα θα είναι πιο πάνω από το ρεκόρ μου. Από αθλητές μου αρέσουν πιο πολύ ο Κάμερον Βαν Ντε Μπεργκ με τον οποίο έχω μιλήσει μία-δύο φορές παραπάνω σε σχέση με άλλους αλλά και ο Ντάνιελ Γκιούρτα που είναι καθαρά 200άρης, όπως κι εγώ. Ο Άνταμ Πίτι πηγαίνει πολύ καλά τα τελευταία δύο χρόνια και είναι μόλις 21 ετών. Έχει πολύ μέλλον. Όμως και ο Κοχ κολυμπάει γρήγορα όλο τον χρόνο. Τον Ιανουάριο έκανε 2:07.69. Ήταν πιο γρήγορος από ότι στο παγκόσμιο. Πλέον όμως δεν έχω κάποιο είδωλο. Μικρός είχα τον Ιταλό Φίλιπο Μανίνι που κολυμπάει ελεύθερο. Ήμουν πωρωμένος μαζί του. Είχα το σκουφάκι του το οποίο ήταν το γούρικό μου».

Εργαζόμενος πρωταθλητής
Ο Κουλούρης δεν είναι όμως μόνο κολυμβητής. Είναι μεταπτυχιακός φοιτητής του τμήματος διατροφολογίας στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο και παράλληλα εργάζεται. Ο ελεύθερο χρόνος είναι άγνωστη λέξη στο λεξιλόγιό του. «Το μεταπτυχιακό είναι πιο απαιτητικό απ΄ο,τι το φανταζόμουν. Πολλοί μου είπανε πως δε γίνεται να καταφέρεις δύο πράγματα ταυτόχρονα και ίσως γι’αυτό να μη μπορούσες να αποδώσεις τα προηγούμενα χρόνια. Τελικά όμως τα κατάφερα. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω χρόνο για να βγαίνω με φίλους. Φέτος έκοψα και τα Σάββατα. Ο Μηλιδάκης έκανε ένα καινούργιο κόλπο βάζοντάς μας δυο φορές το μήνα να κάνουμε διπλή προπόνηση! Δεν έχω το κουράγιο να σηκωθώ από το κρεβάτι αλλά οι άνθρωποί μου με καταλαβαίνουν και είναι σημαντικό. Ήμουν τυχερός γιατί η οικογένειά μου ποτέ δε με πίεσε. Ήταν τόσο αποστασιοποιημένη όσο έπρεπε και τόσο κοντά μου ώστε να με στηρίζει. Οι γονείς μου με μεγάλωσαν έτσι ώστε να μπορώ να κρίνω, να καταλαβαίνω και να συμπεριφέρομαι αρκετά σωστά». Ο Κουλούρης είναι απόφοιτος ΤΕΦΑΑ με ειδικότητα, αναμενόμενα, στην κολύμβηση, οπότε δε θα μπορούσε άλλος να απαντήσει γιατί ένα παιδί να ξεκινήσει το συγκεκριμένο άθλημα. «Κάνει πάρα πολύ καλό στο σώμα αλλά πέρα από αυτό θεωρώ απαραίτητο πως κάθε παιδί πρέπει να ξέρει να κολυμπάει. Μου φαίνεται περίεργο που σε μία χώρα σαν την Ελλάδα υπάρχουν άνθρωποι που απλά επιπλέουν. Από εκεί και πέρα αν του αρέσει και θέλει μπορεί να συνεχίσει. Πρωταθλητής γίνεσαι. Δεν γεννιέσαι. Έχω δει πάρα πολλά παιδιά να έχουν τρομερό ταλέντο αλλά δε φτάνει μόνο αυτό. Για να γίνεις πρωταθλητής θέλει χίλια δύο άλλα. Αφοσίωση, πειθαρχία, δουλειά…».

Η σκέψη του εξωτερικού
Κάθε νέος που μεγαλώνει στην Ελλάδα της κρίσης έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του τη φυγή στο εξωτερικό. Ο Κουλούρης το σκεφτόταν από την εποχή που ήταν μαθητής της δευτέρας λυκείου. «Είχα αποφασίσει να πάω στις ΗΠΑ όταν τελειώσω το σχολείο. Είχα κοιτάξει τις προϋποθέσεις, είχα δει τι χρειαζόταν, είχα ψαχτεί γενικά. Το 2009 είχα καλύτερο χρόνο από τους Αμερικανούς στην κατηγορία Κ18. Άλλαξα γνώμη στην τρίτη λυκείου. Αποφάσισα να μείνω εδώ και να το παλέψω. Δεν το μετάνιωσα. Τώρα τελευταία μπαίνουν πάλι οι σκέψεις στο μυαλό μου αλλά όχι από κολυμβητικής άποψης. Από επαγγελματικής αποκατάστασης το λέω. Αν τα πράγματα στην Ελλάδα χειροτερέψουν και άλλο μπορεί και να φύγω. Όχι όμως για Ευρώπη. Δε μπορώ αυτή τη μουντίλα των βόρειων χωρών, που αν είναι να φύγεις, εκεί θα πας. Στις ΗΠΑ θα πήγαινα που είναι πιο κοντά στο στιλ μου αλλά είναι μακριά. Αν φύγεις δεν ξαναγυρίζεις. Εδώ δυστυχώς δεν υπάρχει κάποιος που μπορεί να αλλάξει τα πράγματα και εμείς ως λαός έχουμε πέσει σε λήθαργο. Δε μου αρέσει όπως συμπεριφερόμαστε. Το βλέπεις στην οδήγηση, το βλέπεις όταν περπατάς στο δρόμο, παντού…»,
Πριν απενεργοποιήσω την ηχογράφηση, ζητάω από τον Κουλούρη να μου περιγράψει με τρεις λέξεις τον εαυτό του. «Τελειομανής, αυστηρός και αγχωτικός», μου απαντάει. «Και οι άλλοι τι λένε για σένα;» τον ρωτάω. «Πάνω κάτω τα ίδια και επίσης έχουν την τάση να με λένε και γκρινιάρη αλλά δε θεωρώ πως είμαι! Απλά έχω απαιτήσεις από τους δικούς μου ανθρώπους, όπως έχω και από τον εαυτό μου».