Πεκίνο, Ολυμπιακοί Αγώνες, 17 Αυγούστου 2008. Η Πηγή Δεβετζή κατατάσσεται τρίτη στον τελικό του τριπλούν και κατακτά το τελευταίο, μέχρι χθες, ελληνικό μετάλλιο σε παγκόσμια διοργάνωση (Ολυμπιακοί ή παγκόσμιο πρωτάθλημα) ανοιχτού στίβου. Μία μέρα νωρίτερα από τον τελικό της Πηγής, μια άπειρη 22χρονη ξανθιά επικοντίστρια από το Αιγάλεω, η Νικόλ Κυριακοπούλου, παίρνει το βάπτισμα του πυρός σε μεγάλη διοργάνωση στην κατηγορία των γυναικών.
του Βασίλη Γεωργιώτη
Πεκίνο, φωτογραφίες Άγγελος Ζυμάρας
[email protected]
Αποτυγχάνει παταγωδώς, περνώντας με το ζόρι το 4.15μ. κι αφού χρειάστηκε και τις τρεις προσπάθειες. Ο πήχης ανεβαίνει στο 4.30μ., ύψος που η Νικόλ βλέπει σαν… βουνό. Αργότερα, στη μεικτή ζώνη, ο νεανικός της ενθουσιασμός δεν σιγάζει, το χαμόγελο δεν φεύγει από τα χείλη της, τις φταίνε όμως τα πάντα για το αποτυχημένο ντεμπούτο της, ακόμα και τα δύο («μόλις» όπως λέει) δοκιμαστικά που τις έδωσαν, όπως και σε όλες τις αθλήτριες άλλωστε, οι κριτές.
Πεκίνο, παγκόσμιο πρωτάθλημα, 26 Αυγούστου 2015. Πέρασαν εφτά χρόνια από τη βουτιά στα βαθιά για μια Νικόλ που δεν ήξερε τότε καλά-καλά να επιπλέει στο νερό. Αυτή τη φορά, όμως, όχι μόνο ήξερε κολύμπι, αλλά ήταν έτοιμη να τα βάλει και με τα κύματα. Γιατί αυτό ακριβώς της συνέβη, θαλασσοταραχή, όταν είδε πέντε (!) αθλήτριες να περνούν το 4.70μ. με την πρώτη, γεγονός μοναδικό στην ιστορία του αγωνίσματος. Η Νικόλ, όμως, «καθάρισε» τα 4.70μ. με τη δεύτερη (η Σίλβα με την τρίτη) και όταν πια ο στόχος πήγε στο 4.80μ. και οι έξι που πηδούσαν πριν από αυτήν έριξαν την πήχη, ήξερε ότι, αν η ίδια περνούσε με την πρώτη προσπάθεια, «κλείδωνε» το μετάλλιο. Η Κυριακοπούλου του 2008, του 2009, το 2010, όλων των προηγούμενων ετών, ακόμα κι αυτή του 2012 όταν πήρε στο Ελσίνκι το χάλκινο μετάλλιο, δεν θα είχε το σθένος, το κουράγιο να ορθώσει το ανάστημά της, να «σκοτώσει το θηρίο». Η Κυριακοπούλου του 2015 όμως όχι μόνο μπόρεσε, αλλά έβαλε τον πήχη και εκεί ψηλά στα 4.90μ. για να διεκδικήσει το χρυσό.
Τι άλλαξε από τη Νικόλ των προηγούμενων ετών, την αθλήτρια που αν και είχε τη μεγάλη επίδοση στα πόδια και στα χέρια της, στον μεγάλο αγώνα έμενε πάντα μακριά από τον πραγματικό της εαυτό;
Πέρα από το βασικό πλαίσιο, δηλαδή την απόκτηση εμπειρίας, την καλύτερη εκμάθηση της τεχνικής και της τακτικής, και φυσικά το «δέσιμο» με τον προπονητή της Μανώλη Καραγιάννη, αυτό που βοήθησε τη Νικόλ να πετάξει τόσο ψηλά ώστε να την καμαρώνουμε στο βάθρο των νικητριών είναι δύο πολύ απλά πράγματα.
Το πρώτο, ότι είχε την τύχη να μείνει μακριά από σοβαρούς τραυματισμούς, άρα να ολοκληρώσει απρόσκοπτα την προετοιμασία της. Το δεύτερο και σημαντικότερο είναι η εξωστρέφεια που έδειξε την τελευταία διετία με τη συμμετοχή της σχεδόν σε όλους τους αγώνες νταϊαμοντ λιγκ. Βγήκε από τη χώρα, είδε τι σημαίνει αγώνας δίπλα στα μεγαθήρια, κι ακόμα κι όταν κάτι… στράβωνε και η επίδοση δεν ερχόταν, ήξερε τι έπρεπε να αποφύγει για μην πέσει μελλοντικά στην ίδια παγίδα.
Ειδικά φέτος, που η εξαιρετική της πορεία την έχει φέρει να προηγείται στην κατάταξη για το διαμάντι, κάθε αγώνας πρόσθετε όλο και μεγαλύτερη πίεση στην πλάτη της, αλλά και πάλι ανταπεξήλθε, ακόμα κι όταν μπήκε στο χορό, η Γιαρισλέι Σίλβα. Είναι τυχαίο ότι τα έξι μίτινγκ της σειρά φέτος τα έχουν κερδίσει η Νικόλ (3), η Φαμπιάνα Μούρερ (2) και η Σίλβα (1), δηλαδή τα τρία μετάλλια του Πεκίνου;
Για αυτό κι όταν ο τελικός έφυγε από τα 4.70μ. και πήγε στα 4.80μ. μόνο αυτή τριάδα, που είχε δοκιμαστεί σε αυτά και σε ακόμα μεγαλύτερη ύψη φέτος ουκ ολίγες φορές, ξεχώρισε.
Η Νικόλ έβαλε, λοιπόν, την Ελλάδα ξανά στο χάρτη σε μια διοργάνωση που βλέπουμε ότι ο καταμερισμός των δυνάμεων έχει ανοίξει απίστευτα. Οι παραδοσιακά μεγάλοι (ΗΠΑ, Ρωσία, Γαλλία, Ουκρανία) υποχωρούν και «απίθανες» χώρες παράγουν αθλητές κλάσης. Και είναι υποχρέωσή μας σαν χώρα να προσέξουμε ως κόρες οφθαλμού τη Νικόλ, τον Φιλιππίδη, τον Τσάκωνα, τον Δουβαλίδη και τα άλλα παιδιά, τη βιτρίνα μας, να τους παρέχουμε ό,τι μπορούμε να διαθέσουμε σαν χώρα μέσω των επιχορηγήσεων και των προνομίων, σαν ομοσπονδία με διαρκή στήριξη, σαν δημοσιογράφοι με την πένα μας και τη διαφήμιση του σπορ ή σαν φίλαθλοι με την παρουσία μας στους αγώνες. Να τους δώσουμε την ευκαιρία να κάνουν σωστά την προετοιμασία τους, να πάνε στους αγώνες τους στο εξωτερικό, να μείνουν στον αθλητισμό, ακόμα κι αν οι διακρίσεις δεν έρθουν αμέσως. Αλλωστε, και η Κυριακοπούλου δεν ήταν ποτέ σταρ των μικρών κατηγοριών (7η στο ευρωπαϊκό νεανίδων, 8η στο παγκόσμιο με 4.00μ.), αλλά επέμεινε, δούλεψε σκληρά κι έφτασε με πολλές προσωπικές θυσίες εκεί που είναι σήμερα.
Το ξαναγράφουμε, στήριξη σε αυτά τα παιδιά, γιατί αν τους γυρίσουμε την πλάτη για άλλη μια φορά, δεν θα περάσουν εφτά., αλλά πολύ περισσότερα χρόνια από τα εφτά που μεσολάβησαν από το μετάλλιο της Πηγής, για να ξαναδούμε τη σημαία μας να κυματίζει στον ιστό.
