Ήταν τέλη της δεκαετίας του ’80 όταν ένας βαλκανιονίκης ακοντισμού του 1972 στην κατηγορία των εφήβων, διορίστηκε στο γυμνάσιο Καμπανίου (Κιλκίς). Από εκείνη τη στιγμή έμελλε η περιοχή να γίνει κέντρο παραγωγής πρωταθλητών στίβου. Νωρίτερα όμως, ο βαλκανιονίκης ακοντιστής είχε ήδη ξεκινήσει την παραγωγική διαδικασία. Ο ελληνικός στίβος και συνολικά ο ελληνικός αθλητισμός, χρωστάει πολλά στον Γιάννη Χρίστογλου.
Ο Γιάννης Κορακίδης επιστρέφει στην Ελλάδα παγκόσμιος πρωταθλητής και με την κορυφαία επίδοση έφηβου για φέτος στον κόσμο. Ο Χρίστογλου δεν ήταν μαζί του στο Κάλι, ήταν όμως ο τελευταίος με τον οποίο μίλησε πριν μπει στον τελικό να αγωνιστεί και ο πρώτος που ευχαρίστησε μετά την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου. Το όνομα του Χρίστογλου ανέφερε και στη συνέντευξη που παραχώρησε ο παγκόσμιος πρωταθλητής στο Sportsfeed, απαντώντας στο εύλογο ερώτημα: Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας.
Το ξεκίνημα του Χρίστογλου
Γέννημα θρέμμα του Ηρακλή, είχε τις προδιαγραφές να γίνει ένας καλός ακοντιστής αλλά ένας τραυματισμός οδήγησε τον Χρίστογλου πρόωρα (ευτυχώς θα πούμε εμείς και ας μας συγχωρήσει) στην προπονητική, ξεκινώντας το 1980 από τον πρωταθλητή Ηρακλή. Δίπλα στον σπουδαίο πρωταθλητή, προπονητή και καθηγητή μετέπειτα Χρήστο Καμπίτση, που προπονούσε τότε σε δισκοβολία και σφυροβολία, ο Χρίστογλου ανέλαβε τον ακοντισμό και τα μικρά παιδιά στη σφυροβολία και τη δισκοβολία. Είναι ο προπονητής που βρήκε και ανέδειξε την Τασούλα Κελεσίδου και τον Σάββα Πανάβογλου στη δισκοβολία, τον Αλέξανδρο Παπαδημηρίου και την Ευδοκία Τσάμογλου στη σφυροβολία και πάρα πολλούς άλλους πρωταθλητές. Οργώνοντας τη Θεσσαλονίκη, την Έδεσσα, το Κιλκίς και όλα τα γύρω χωριά, ο Χρίστογλου έφερνε παιδιά στο στίβο. Ένας ακούραστος εργάτης, ιδιαίτερα χαμηλών τόνων που επί 42 χρόνια προσφέρει ταλέντα παγκοσμίου επιπέδου στον ελληνικό στίβο.
Κέντρο υψηλού αθλητισμού Μανδρών
Το 1997 και ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας ξεκινούν έργα στο Καυτανζόγλειο και οι ρίψεις… εξορίζονται στα Μετέωρα (μια περιοχή στα δυτικά όρια της Θεσσαλονίκης). Τα παιδιά που είχε μαζέψει στο Καυτανζόγλειο ο Χρίστογλου δεν μπορούν να πηγαίνουν στα Μετέωρα και τότε αποφασίζει να ιδρύσει στις Μάνδρες τον Ηρακλή (το αίμα νερό δε γίνεται) και ξεκινά το παιδομάζωμα σε Πεδινό, Σάντα, Μάνδρες, Καμπάνη και όλα τα γύρω χωριά. Σε σχολεία, καφετέριες (έτσι λέμε τα καφέ οι παλιοί), παιδικές χαρές, ακόμα και από το δρόμο ο Χρίστογλου μάζευε (και συνεχίζει να το κάνει) παιδιά στον αθλητισμό.
Το προπονητήριο στις Μάνδρες, εκεί από όπου βγαίνουν οι πρωταθλητές, είναι… χειροποίητο. Σε ένα οικόπεδο (που δεν είναι… οικόπεδο αλλά πάνω στο ποτάμι) δίπλα στο ποδοσφαιρικό γήπεδο των Μανδρών, ο Χρίστογλου με γονείς αθλητών και αθλητριών έριξε τα τσιμέντα για να φτιάξει τις βαλβίδες και εκεί στα χωράφια των Μανδρών γίνονται οι προπονήσεις. Όλο το κόστος καλύφθηκε από τον ίδιο τον Χρίστογλου που το μόνο που δεν μπόρεσε να καταφέρει τότε, ήταν να υπάρχει μία… λάμπα στο οικόπεδο για το χειμώνα που σκοτεινιάζει νωρίς και δεν έβλεπαν στις βολές οι ρίπτες.
«Ο στίβος μου δίνει ζωή»
Αυτό το χωράφι πάνω στο ποτάμι, αποτελεί προορισμό για τη νεολαία της ευρύτερης περιοχής. «Προσπαθώ να μαζέψω τα παιδιά από τις καφετέριες, τους κινδύνους που υπάρχουν έξω, τα ναρκωτικά και τις ουσίες και να τα φέρω στον αθλητισμό, στο στίβο. Αυτό με κρατάει όλα αυτά τα χρόνια στα στάδια και φυσικά η αγάπη μου για το στίβο. Μου δίνει ζωή ο στίβος. Ζω μέσα από αυτόν» απαντά ο Χρίστογλου όταν τον ρωτάνε είναι για το κίνητρο που τον κρατά ακόμα (υπερ)ενεργό στην προπονητική έχοντας φτάσει 70 ετών.
Οι παλιότεροι τον θυμούνται να μαζεύει τους ρίπτες του μετά τους αγώνες και να τους πηγαίνει στο Βαθύλακκο Θεσσαλονίκης για μπριζόλες και σουβλάκια. «Έγινα γυμναστής για να ανιχνεύσω το ταλέντο. Αυτός ήταν ο στόχος μου. Η ανίχνευση και η ανάδειξη του ταλέντου. Αυτό είναι που με ικανοποιεί. Δε με ενδιαφέρει μόνο ο πρώτος και ο δεύτερος. Θέλω και τον 5ο και τον 8ο στο γκρουπ μου. Δεν κάνω διακρίσεις. Δεν έχει σημασία αν είναι παγκόσμιος πρωταθλητής. Με ενδιαφέρει ακόμα και ο τελευταίος που θα προσπαθήσει να κάνει το δικό του ρεκόρ. Είναι όλοι τους παιδιά μου».
Πράγματι ο Γιάννης Χρίστογλου 42 χρόνια τώρα έχει πετύχει κάτι μοναδικό, να γεμίζει με αθλητές του τα ριπτικά αγωνίσματα σε όλες τις κατηγορίες. Χαρακτηριστικό του γνώρισμα πέρα από την ανίχνευση και ανάδειξη του ταλέντου; Ξέρει πότε να αφήνει τους αθλητές και τις αθλήτριες του να… ανοίγουν τα φτερά τους. Βάζει το δικό τους καλό πάνω από το προσωπικό του συμφέρον και δεν εγκλωβίζει κανέναν στην πατρική – προπονητική φιγούρα, στερώντας του ενδεχομένως μια μεγαλύτερη εξέλιξη.
Δεν εγκαταλείπει όμως κανέναν. Την περίοδο που ο Αλέξανδρος Παπαδημητρίου σπούδαζε στις ΗΠΑ, του έστελνε από την Ελλάδα το προπονητικό πρόγραμμα για να τον βοηθήσει. Ήταν η εποχή που το ίντερνετ δεν είχε μπει ακόμα στη ζωή μας και ο ίδιος ο Χρίστογλου επισκέπτονταν στη Μοναστηρίου (απέναντι από το σταθμό των τρένων στη Θεσσαλονίκη) τον αείμνηστο Σταύρο Μπαλτίδη στην εφημερίδα «Μακεδονία» για να του δώσει τα αποτελέσματα των αγώνων αλλά και φωτογραφίες για να δημοσιευθούν από την κορυφαία τότε εφημερίδα και να προβληθεί ο στίβος.
Αναγνώριση του έργου του
Ο Γιάννης Χρίστογλου είναι θησαυρός για τον ελληνικό αθλητισμό (και όχι μόνο το στίβο) και ήρθε η ώρα να του αναγνωριστεί και επίσημα το τεράστιο αθλητικό, παιδαγωγικό και κοινωνικό έργο που τελεί στις Μάνδρες του Κιλκίς.
