Βρισκόμαστε 79 μέρες πριν το παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου του Λονδίνου, και μεταφερόμαστε στο 1991, και στην πρώτη πόλη της Ασίας που φιλοξένησε τη διοργάνωση. Το Τόκιο.
του Γιώργου Καπουτζίδη
[email protected]
Από τις 23 Αυγούστου ως την 1η Σεπτεμβρίου, η πρωτεύουσα της Ιαπωνίας, φιλοξένησε ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα που έμελλε να μας χαρίσει ίσως τον πιο αξέχαστο τελικό που έχει ζήσει ποτέ ο πλανήτης.
Οι Αμερικανοί κατέκτησαν για πρώτη φορά την κορυφή, με 10 χρυσά έναντι εννέα της Σοβιετικής Ένωσης, στην τελευταία της παρουσία σε μεγάλους αγώνες. Οι Σοβιετικοί έμειναν με την παρηγοριά ότι κέρδισαν τουλάχιστον στο σύνολο (29-26). Η Γερμανία, ενωμένη πλέον, ακολούθησε στην τρίτη θέση με 5 χρυσά και η Κένυα τέταρτη με τέσσερα.
Στα σπριντ η αμερικανική κυριαρχία ήταν ολοκληρωτική. Ο Καρλ Λιούις στα 100μ. με παγκόσμιο ρεκόρ τότε (9.86), στα 200μ. ο Μάικλ Τζόνσον με 20.01 κέρδισε τον Φράνκι Φρέντεριξ, και στα 400μ., σε ένα συγκλονιστικό τελικό, όπου τα μετάλλια κρίθηκαν σε έξι εκατοστά του δευτερολέπτου, ο Αντόνιο Πέτιγκριου (44.57), κέρδισε το Βρετανό Ρότζερ Μπλάκ και το Ντάνι Έβερετ.
Οι Αμερικάνοι κέρδισαν και τα 110μ. εμπόδια με τον Γκρεγκ Φόστερ, (13.06), αλλά και τα 4×100μ. Χάσανε μόνο τα 400μ. εμπόδια από το θρύλο της Ζάμπιας, Σάμουελ Ματέτε και, προς μεγάλη έκπληξη όλων, τα 4×400μ. χάρη στη συγκλονιστική κούρσα των βρετανικής ομάδας με τους Μπλακ, Ρέντμοντ, Ρίτζις και Ακαμπούσι, που τερμάτισαν σε ρεκόρ Ευρώπης 2.:7:53, τέσσερα εκατοστά μπροστά από τους εμβρόντητους Αμερικανούς.
Στις μεσαίες και μεγάλες αποστάσεις, τρία χρυσά για τους Κενυάτες, και ο μόνος που μπόρεσε να τους κλέψει χρυσό, ήταν ο μοναδικός Νουρεντίν Μορσελί στα 1500μ.
Στο μαραθώνιο, οι Ιάπωνες πανηγύρισαν το μοναδικό τους χρυσό στη διοργάνωση με το Χιρόμι Τανιγκούτσι.
Στις ρίψεις είχαμε επανάληψη της Ρώμης με τον Γκούντθορ (21.67μ.) στη σφαιροβολίαν, το Σέντιχ (81.70μ.) να επιστρέφει μετά το Ελσίνκι στο πρώτο σκαλί του βάθρου στη σφυροβολία, τους Φιλανδούς να ξανακερδίζουν το ακόντιο με τον Κινούνεν (90.82μ.) αυτή τη φορά και βέβαια, το 1991, είναι η χρονιά που ξεκινάει η παντοκρατορία του Λαρς Ρίντελ (66.20μ.) στη δισκοβολία. Το πρώτο από τα πέντε χρυσά του μετάλλια.
Στις γυναίκες στα 100μ. και 200μ. συνέβη κάτι σπάνιο. Το βάθρο ήταν ακριβώς το ίδιο. Η Κατρίν Κράμπε το χρυσό, η Γκουέν Τόρενς το αργυρό και η Μερλιν Ότι το χάλκινο.
Η μεγάλη Μαρί Ζοζε Περεκ, κέρδισε το χρυσό για τη Γαλλία στα 400μ., ενώ στις περισσότερες δρομικές αποστάσεις οι Σοβιετικές ήταν ασταμάτητες.
Στα 100μ. εμπόδια, η Λουντμίλα Ναροζιλένκο πήρε τη νίκη με 12.59, ενώ τα 1500μ. και στις γυναίκες, ήταν Αλγερινή υπόθεση με τη Χασίμπα Μπουλμέρκα.
Οι Τζαμαϊκανές κέρδισαν το χρυσό στη μικρή σκυταλοδρομία, με 41.94, στο πρώτο χρυσό μετάλλιο της Μέρλιν Ότι σε παγκόσμιο πρωτάθλημα, και οι σοβιετικές τη μεγάλη σε 3:18.43.
Στις ρίψεις τη διαφορά την έκαναν οι Κινέζες, κατακτώντας δύο χρυσά στη σφαιροβολία και στον ακοντισμό, ενώ στο ύψος η Γερμανίδα Χάικε Χένκελ δεν είχε αντίπαλη, περνώντας πάνω από το 2.05μ.
Το μήκος ανδρών όμως ήταν ο λόγος για τον οποίο το παγκόσμιο του Τόκιο θα μείνει για πάντα στην ιστορία. Το βράδυ της 30ής Αυγούστου, ο αγώνας ξεκίνησε με τον Καρλ Λιούις να βάζει τις βάσεις για το χρυσό από το πρώτο του άλμα με 8.68μ. Ο Μάικ Πάουελ προσπαθεί να απαντήσει με 8.54μ. και ο Λιούις στα δύο επόμενα άλματά του προσγειώνεται αρχικά στο 8.83μ. και έπειτα στο 8.91μ. Από τη μια δέος κι από την άλλη απογοήτευση που ο θετικός άνεμος δεν επιτρέπει την επίδοση να αναγνωριστεί ως παγκόσμιο ρεκόρ. Και όλοι αναρωτιούνται, αν δεν καταρριφθεί τώρα το 8.90μ. του Μπίμον, τότε πότε; «Σε δύο λεπτά», ήταν η απάντηση που έδωσε ο Μάικ Πάουελ, που στο επόμενο άλμα του πέταξε στα 8.95μ.! Ο Λιούις, στο τελευταίο του άλμα έφτασε στο 8.84μ., με κανονικό άνεμο και έχασε σε ένα αγώνα όπου πέτυχε το καλύτερο σερί αλμάτων που έχει γίνει ποτέ.
YΓ. Έχει γίνει πολύ συζήτηση για τη διαγραφή των ρεκόρ, ύστερα από την πρόταση της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας. Και δεν σκέφτηκαν ποτέ μάλλον, ότι ακόμα κι αν διαγράψουν τα ρεκόρ, η μνήμη δε διαγράφεται. Γιατί κανείς δεν μπορεί να διαγράψει από τη μνήμη μας αυτό που ζήσαμε εκείνο το βράδυ του Αυγούστου.
