Η «Κόλαση του Βορρά» έχει ξεχωριστή θέση στην καριέρα του Γιάννη Ταμουρίδη. Ο καλύτερος Έλληνας ποδηλάτης έζησε το δικό του μύθο το 2013 και σήμερα ξετυλίγει το κουβάρι των αναμνήσεων από τη συμμετοχή του στον πιο ένδοξο και εμβληματικό μονοήμερο αγώνα του αθλήματος.
του Στέφανου Σουλιώτη
[email protected]
«Μόλις πάτησα στο πρώτο κομμάτι παβέ ανατρίχιασα από τη συγκίνηση. Εκείνη τη στιγμή ζούσα το όνειρό μου. Παρακολουθούσα πολλά χρόνια τον αγώνα στην τηλεόραση. Αν με ρωτούσες όταν ήμουν μικρός σε ποιον μονοήμερο θα ήθελα να τρέξω, θα σου έλεγα σίγουρα το Παρίσι-Ρουμπέ», δηλώνει σήμερα στο Sportsfeed ο Γιάννης Ταμουρίδης με τόσο δέος και πάθος σα να τερμάτισε εχθές τον αγώνα. Τι και αν στις 7 Απριλίου συμπληρώθηκαν τρία χρόνια από τη συμμετοχή του στη «Βασίλισσα των Κλασικών» ή την «Κόλαση του Βορρά»; Το 2013 ήταν μια μαγική χρονιά για τον Ταμουρίδη. Μετά από τέσσερα χρόνια επιτυχημένης παρουσίας στην SP Tableware ο 32χρονος τότε πρωταθλητής υπέγραψε στην Pro Tour ομάδα Euskaltel-Euskadi. Η πρόκληση μεγάλη όσο και η ευκαιρία. Η συμφωνία με τους Βάσκους έκανε τον Ταμουρίδη τον πρώτο και μοναδικό μέχρι στιγμής Έλληνα που θα αγωνιζόταν στο κορυφαίο επίπεδο της επαγγελματικής ποδηλασίας. Η σεζόν για τον Ταμουρίδη ξεκίνησε με τον Γύρο της Ανδαλουσίας ο οποίος ολοκληρώθηκε με νικητή τον Αλεχάντρο Βαλβέρδε και στη δεκάδα τον Νάιρο Κιντάνα που τότε άρχιζε να κάνει αισθητή την παρουσία του. Δύο εβδομάδες αργότερα ανάμεσα σε Βιτσέντζο Νίμπαλι, Κρις Φρουμ, Αλμπέρτο Κονταδόρ και Κέιντελ Έβανς ο Ταμουρίδης θα έπαιρνε το βάπτισμα του πυρός σε διοργάνωση WorldTour κατηγορίας, το Τιρένο-Αντριάτικο. Στη συνέχεια θα ακολουθούσε το Μιλάνο-Σαν Ρέμο, το Γκεντ-Βέλβεχεμ και ο Γύρος της Φλάνδρας μέχρι να έλθει η πρώτη Κυριακή του Απριλίου όπου θα στηνόταν στη γραμμή εκκίνησης του 111ου Παρίσι-Ρουμπέ. Στα παβέ που είχαν τρέξει ο Φάουστο Κόπι, ο Έντι Μερξ, ο Μπερνάρ Ινό, ο Τομ Μπούνεν και ο Φαμπιάν Καντσελάρα, τώρα θα έτρεχε ο Ταμουρίδης. «Θυμάμαι πως μόλις μου ανακοίνωσαν από την ομάδα πως μέσα στο πρόγραμμα μου ήταν και το Παρίσι-Ρουμπέ αγχώθηκα! Ήταν ο αγώνας που ήθελα να τρέξω πάντα», αναφέρει ο Ταμουρίδης. «Μαζί με το Μιλανο-Σαν Ρέμο και τον Γύρο της Ιταλίας είναι οι τρεις πιο σημαντικοί αγώνες της καριέρας μου».
«Στο Ρουμπέ μετράει η εμπειρία»
Σήμερα Κυριακή, αργά το απόγευμα, θα γίνει γνωστός ο νικητής της 114ης έκδοσης του Παρίσι-Ρουμπέ. Είκοσι επτά κομμάτια παβέ που ξεπερνούν τα 50χλμ., διαδρομή συνολικού μήκους 257,5χλμ. και έξι ώρες ποδηλασίας δικαιολογούν τον χαρακτηρισμό ήρωας που αποδίδουν οι θεατές σε όποιον τον τερματίσει. «Είναι αγώνας στον οποίο μετράει πολύ η εμπειρία. Πρέπει να έχεις τρέξει πολλές φορές στο Ρουμπέ για να διαπιστώσεις τι τακτική ακολουθούν οι ομάδες και πώς πρέπει να κάνεις ποδήλατο πάνω στα παβέ. Εγώ δεν είχα την τύχη να τρέξω προηγουμένως τόσα πολλά χιλιόμετρα σε πλακόστρωτο ούτε βέβαια κόντρα σε τέτοιο επίπεδο αθλητών γιατί ήταν η πρώτη μου χρονιά στην Pro Tour κατηγορία», σημειώνει ο Ταμουρίδης. Το σημαντικό πρόβλημα που είχε να αντιμετωπίσει πριν τον αγώνα ήταν η έλλειψη σημαντικής τεχνογνωσίας της Euskaltel σχετικά με το πώς έπρεπε οι αθλητές της να τρέξουν επάνω στα παβέ. «Η ομάδα ήταν περισσότερο στημένη για μεγάλους γύρους, ενώ στους κλασικούς συμμετείχε πιο πολύ από υποχρέωση αφού ανήκε στη μεγάλη κατηγορία. Δεν υπήρχε κάποιος να μας μιλήσει και να μας πει πώς ακριβώς θα πατήσουμε στα παβέ, πού ξεκινάνε τα δύσκολα, πού τα εύκολα. Ήταν πολύ σημαντικό να τα γνωρίζουμε αυτά», αναφέρει ο 35χρονος πρωταθλητής και προσθέτει: «Τα πρώτα 100χλμ. είναι άσφαλτος και μετά μπαίνεις στο πλακόστρωτο. Το ένα ακολουθεί το άλλο. Νιώθεις πως λόγω του τραντάγματος δε μπορείς να κρατήσεις το τιμόνι. Τα ποδήλατά μας δεν ήταν καθόλου εξειδικευμένα για το Ρουμπέ. Τρέχαμε με το ίδιο ποδήλατο και τις ίδιες ρόδες όπως τρέχαμε και σε άλλους αγώνες. Εγώ το έσωσα κάπως με την εμπειρία μου από την ορεινή ποδηλασία. Έτρεχα στα πλάγια. Από την άλλη ήταν μειονέκτημα γιατί σπαταλούσα περισσότερη ενέργεια και ήταν πιο εύκολο να πάθω κάποιο λάστιχο».
Και αν στιγμιαία πιστέψαμε πως αφού ο Ταμουρίδης είχε τρέξει νωρίτερα στα παβέ της Φλάνδρας τότε θα προσαρμοζόταν εύκολα στο Ρουμπέ, έρχεται η απάντησή του για να μας διαψεύσει: «Δεν έχουν καμία σχέση. Μπορεί το πλακόστρωτο της Φλάνδρας να είναι ανηφορικό αλλά του Ρουμπέ είναι σε χειρότερη κατάσταση, πιο βαθύ και πιο κακοτράχαλο. Το Ρουμπέ σε διαλύει κυριολεκτικά». Όσο για το Άρενμπεργκ, ένα από τα τρία πεντάστερα παβέ ο 35χρονος δηλώνει πως ήταν ο,τι πιο τρομακτικό είχε ζήσει καθώς οι ποδηλάτες έμπαιναν για να πάρουν καλύτερη θέση λες και τερμάτιζαν σε σπριντ: «Το Άρενμπεργκ ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι. Μπαίνοντας μέσα έπρεπε να είσαι ήδη μπροστά από το προηγούμενο παβέ γιατί τότε ήταν η στιγμή που όλοι ήθελαν να βγουν μπροστά».
Οι στιγμές που έμειναν στο μυαλό
Το Παρίσι-Ρουμπέ προσφέρει μεγάλες συγκινήσεις σε θεατές και ποδηλάτες. Η συμμετοχή και ο τερματισμός σε έναν τέτοιο αγώνα είναι μεγάλο ατού στο βιογραφικό ενός αθλητή. Μιλώντας για τις στιγμές που του έμειναν πιο έντονα στο μυαλό από το εξάωρο βασανιστήριο της «Κόλασης του Βορρά» ο Ταμουρίδης σημειώνει: «Σίγουρα όταν πάτησα στο πρώτο παβέ. Είναι αγώνας-μνημείο τον οποίο όλοι οι αθλητές κλασικών περιμένουν πως και πως. Είναι ο στόχος της χρονιάς για εκείνους. Είναι σαν ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα. Εκεί δε θα δεις ποτέ τον Κονταδόρ, τον Φρουμ ή τον Κιντάνα. Το ίδιο ήταν και για μένα. Βρισκόμουν για πρώτη φορά σε ένα περιβάλλον που ονειρευόμουν από μικρός. Η δεύτερη σημαντική στιγμή ήταν σε ένα από τα τελευταία παβέ όπου βρίσκονταν οι δικοί μου άνθρωποι – η γυναίκα μου και ο αδελφός μου με την ελληνική σημαία. Ένιωσα φοβερά χαρούμενος που είδα τους ανθρώπους μου να με ενθαρρύνουν. Η τρίτη στιγμή ήταν ο τερματισμός στο ποδηλατοδρόμιο του Ρουμπέ. Η 60η θέση μπορεί σε κάποιους να μη λέει κάτι αλλά πραγματικά τερματίζοντας το πρώτο Ρουμπέ σε αυτή τη θέση δεν είναι μικρή υπόθεση. Ήμουν ο μοναδικός αθλητής από την ομάδα που τερμάτισε. Η Euskaltel είχε δύο-τρία χρόνια να δει αθλητή της να τερματίζει στον αγώνα και ξαφνικά ήρθα εγώ στο πρώτο μου Ρουμπέ να τερματίσω. Να μπαίνεις στο ποδηλατοδρόμιο μετά από τόσες ώρες είναι ο,τι καλύτερο. Πόσο μάλλον όταν το παρελθόν μου ήταν η πίστα! Ήμουν πραγματικά συγκινημένος και χαρούμενος που έτρεχε σε αυτόν τον αγώνα».
Ο Ταμουρίδης γνώριζε πριν καν πάρει θέση στην εκκίνηση πως δε θα άφηνε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Στο Παρίσι-Ρουμπέ δεν τρέχεις κάθε ημέρα και έτσι ήταν αποφασισμένος να τα δώσει όλα: «Δε μπήκα με σκοπό να εγκαταλείψω. Ήξερα πως ήταν πολύ δύσκολο να τερματίσω αλλά ήθελα να το κάνω για να αποδείξω στον εαυτό μου πως μπορώ να τερματίσω έναν τέτοιο αγώνα. Ήθελα να το ζήσω μέχρι το τέλος, να πατήσω ένα προς ένα τα παβέ, να μπω στο ποδηλατοδρόμιο, να ζήσω κάθε στιγμή του αγώνα. Δεν είχε νόημα να τρέξω ένα κομμάτι της διαδρομής και μετά να μπω στο αυτοκίνητο. Αυτό που έλεγα μετά από κάθε παβέ ήταν «άντε άλλο ένα ακόμα». Πάντως μετά το Ρουμπέ έπρεπε να περάσουν τρεις ημέρες για να κάτσω φυσιολογικά σε καρέκλα! Συνέχεια ξαπλωμένος ήμουν».
Για τους Γάλλος και τους Βέλγους θεατές ο αγώνας έχει τεράστια σημασία. Υπολογίζεται πως κατά μήκος της διαδρομής θα βρεθούν φέτος σχεδόν ένα εκατομμύριο άτομα. «Νιώθω ευγνώμων και τυχερός που μπόρεσα να βρεθώ εκεί γιατί είμαι αθλητής από μία χώρα που δεν έχει μεγάλη παράδοση στο άθλημα. Ούτε είχε τρέξει στο παρελθόν κάποιος Έλληνας ποδηλάτης στο Ρουμπέ για να πω πως ήταν φυσιολογικό ή αναμενόμενο για την Ελλάδα. Ο,τι έκανα εκείνη τη χρονιά ήταν πρωτόγνωρο για μένα», καταλήγει ο Ταμουρίδης. Στο Παρίσι-Ρουμπέ του 2013 πρώτοι στο ποδηλατοδρόμιο μπήκαν οι Φαμπιάν Καντσελάρα και Ζεπ Βανμάρκ μετά από πέντε ώρες και 45 λεπτά. Ο Καντσελάρα άφησε δεύτερο στο σπριντ τον Βέλγο και κατέκτησε την τρίτη νίκη της καριέρας του στον αγώνα.
