Το δρομικό κίνημα στην Ελλάδα έχει τεράστια ανάπτυξη τα τελευταία χρονιά κατατάσσοντας την χώρα μας στην τέταρτη θέση παγκοσμίως σε αύξηση διοργανώσεων και συμμετεχόντων σε κάθε μορφή δρομικής δραστηριότητας, σε βουνό, άσφαλτο, στίβο και υπερπαποστάσεις.
του Γιάννη Δαγκόγλου
προπονητής στίβου
Εκτός όμως από τη γιγάντωση του δρομικού κινήματος, τα στάδια σε όλη την Ελλάδα γεμίζουν καθημερινά με εκατοντάδες μικρά παιδιά. Είναι αυτά που γράφονται στις ακαδημίες που οργανώνουν τα σωματεία σαν διέξοδο από την κρίση και την επαγγελματική απασχόληση για τους άνεργους καθηγητές φυσικής αγωγής και προπονητές που τώρα πια δεν λαμβάνουν καμιά αμοιβή σε σταθερή βάση από την ομοσπονδία για το προπονητικό τους έργο.
Παρόλα αυτά όμως απουσιάζουν οι αθλητές που συστηματικά μπορούν να επιτύχουν τα όρια που κάθε χρόνο απαιτούνται από την IAAF ή την ευρωπαϊκή ομοσπονδία για τη συμμετοχή σε παγκόσμια ή ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Ειδικά στην κατηγορία των ανδρών και γυναικών απουσιάζουν παντελώς οι Έλληνες αθλητές από οποιαδήποτε διοργάνωση στο εξωτερικό. Φυσικά και αποτελεί εξαίρεση η αμερικανοθρεμμένη Αλεξία Παππά.
Στις μικρότερες ηλικιακά κατηγορίες οι συμμετοχές στις διεθνείς διοργανώσεις περιορίζονται σε ελάχιστες αριθμητικά, όπου συνήθως εξαντλούνται σε μια απλή συμμετοχή και στην καλύτερη των περιπτώσεων σε κάποιο ατομικό ρεκόρ πολύ μακριά όμως από καλά πλασαρίσματα με τη διεκδίκηση κάποιου μεταλλίου να αποτελεί άπιαστο στόχο.
Ακόμα και περιπτώσεις όπως αυτή των πέντε μαραθωνοδρόμων (3 γυναίκες και 2 άνδρες) που μας εκπροσώπησαν στους Ολυμπιακούς του Ρίο της Βραζιλίας η επίτευξη των ορίων οφείλεται στους πολύ ευνοϊκούς όρους με τα χαμηλά όρια που για τηλεοπτικούς λόγους αλλά και δημοτικότητας του αγωνίσματος του μαραθωνίου είχε θέσει η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή σε συνεννόηση με την IAAF και στην «τυχαία» πρόκριση αθλητή με βάση την θέση τερματισμού σε αξιολογημενο μαραθώνιο από την παγκόσμια ομοσπονδία.
Από την άλλη ο ΣΕΓΑΣ διοργανώνει δυο κορυφαία δρομικά γεγονότα στην πρωτεύουσα όπως ο Μαραθώνιος και ο ημιμαραθώνιος, στα οποία συμμετέχουν χιλιάδες δρομείς Έλληνες και ξένοι και τα καθαρά έσοδα καταγράφονται σε επταψήφια νούμερα ευρώ.
Και ενώ όλη αυτή η περιρρέουσα θετική κατά τα αλλά οικονομική συγκύρια (αν λάβουμε υποψιν και το αναμενόμενο ενδιαφέρον χορηγών να μπουν και να προβληθούν στον δρομικό χώρο) θα έπρεπε να έχει σαν αποτέλεσμα και να υπάρχει και μια αυξανόμενη επένδυση σε αθλητές που θα αποτελέσουν τα πρότυπα, τους στυλοβάτες αλλά και τα «μοντέλα» πάνω στα όποια θα στήριζε την επικοινωνιακή της τακτική η ομοσπονδία συμβαίνει το αντίθετο. Οι αθλητές εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται σαν αποπαίδια.
Από τον Ίγκλοϊ και μετά φθίνουσα πορεία
Από τα χρονιά που λειτουργούσαν οι ξενώνες στο στάδιο Καραϊσκάκη και που μεγαλούργησε προπονητικά ο Ούγγρος Μίχαϊ Ιγκλοϊ φτάνοντας να έχει αθλητές με παγκοσμίου επιπέδου επιδόσεις με τη συνέχεια του συγκεκριμένου μοντέλου (αφού εξορίστηκε ο στίβος από το Καραϊσκάκη) στους ξενώνες του ΟΑΚΑ αλλά με μικρότερες επιτυχίες, οι αθλητές αντοχής αργά αλλά σταθερά άρχισαν να μειώνονται και το αγωνιστικό επίπεδο να πέφτει.
Σήμερα δεν υπάρχει κάποιος πυρήνας που να αποτελεί σταθερό σημείο αναφοράς για τους αθλητές και κυρίως να έχει τις κατάλληλες συνθήκες κλίματος και περιβάλλοντος καθώς οι προπονήσεις σε φυσικό περιβάλλον είναι το βασικότερο μέρος εκγύμνασης στους δρόμους αντοχής ανεξαρτήτως αποστάσεως.
Το Ολυμπιακό στάδιο και τα υπόλοιπα στάδια της Αθήνας αποτελούν λύσεις ανάγκης και αλίμονο στους αθλητές της περιφέρειας που αναγκαστικά λόγω σπουδών μετακομίζουν στην πρωτεύουσα με βασικό αντικείμενο τις σπουδές. Χαμένοι κυριολεκτικά σε έναν λαβύρινθο μετακινήσεων και χωρίς ουσιαστική στήριξη από την ομοσπονδία καταλήγουν να κάνουν προπόνηση στον περιβάλλοντα χώρο του Ολυμπιακού σταδίου που είναι τσιμενταρισμένο στο μεγαλύτερο μέρος του και στην πίστα των βοηθητικών σταδίων που κι αυτή σαν τσιμέντο είναι…
Αλλά και η τεχνική καθοδήγηση δεν είναι τέτοια που να φέρει σοβαρή βελτίωση των αγωνιστικών αποτελεσμάτων από την μια, γιατί χαμένοι μέσα στην επιστήμη τους θεωρούν ότι η προπόνηση είναι πρωτόκολλο και πίνακας χάνοντας την αίσθηση το ένστικτο και την τριβή της καθημερινής παρουσίας και συναναστροφής στο γήπεδο αφού είτε έχουν άλλες επαγγελματικές δραστηριότητες είτε επιλέγουν να μοιράσουν τον χρόνο τους γυμνάζοντας για βιοποριστικούς λόγους, ερασιτέχνες δρομείς που κατακλύζουν τα γήπεδα…
