Ο Βασίλης Παμπορίδης εξηγεί στο Sportsfeed.gr πώς αγάπησε το χάντμπολ περισσότερο από το ποδόσφαιρο, παρά την καριέρα του ως διεθνής διαιτητής
συνέτευξη Ηλίας Τάταλας
[email protected]
Πριν τρία χρόνια τον ανάγκασαν να κρεμάσει πρόωρα τη σφυρίχτρα του και εκείνος επέστρεψε στα παλιά του λημέρια. Στα γήπεδα του χάντμπολ. Ως άμεσος συνεργάτης του Γιάννη Λαζαρίδη στον πάγκο του ΓΑΣ Κιλκίς, ο Βασίλης Παμπορίδης έχει μερίδιο για την καλή πορεία της ομάδας στο πρωτάθλημα της Α1, αλλά και για την πρόκριση στους «16» του ευρωπαϊκού Τσάλεντζ Καπ, για τέταρτη φορά στην ιστορία της.
Πάντως, η εύλογη απορία είναι η εξής: Πώς γίνεται ένας άνθρωπος που έφτασε να σφυρίζει σε διεθνές επίπεδο στο ποδόσφαιρο, να μην ασχολείται με αυτό που έχει περισσότερη προβολή και χρήματα, αλλά με το χάντμπολ; «Μα το χάντμπολ έχει κόλλα και κολλάς» είναι η αφοπλιστική απάντηση που δίνει και τα λόγια του κρύβουν μία μεγάλη αλήθεια, που την καταλαβαίνουν μόνο οι αθλητές που λέρωσαν τα χέρια τους με την κόλλα για να μην τους γλιστράει η μπάλα του χάντμπολ…
Ο κόσμος σε έχει συνδέσει με την καριέρα σου ως διαιτητής, αλλά το χάντμπολ ήταν η πρώτη αγάπη. Πώς έγινε;
Ξεκίνησα το χάντμπολ στην Γ’ γυμνασίου, ως αθλητής στον ΓΑΣ Κιλκίς. Κυρίως εξτρέμ και κάποιες φορές πίβοτ και έφτασα μέχρι την ανδρική ομάδα. Το 1994 με μία παρεξήγηση που είχε γίνει μέσα στην ομάδα κάποια παιδιά φύγαμε. Το 1998 φτιάξαμε του Πόντιους Κιλκίς. Σταδιακά άρχισα να ασχολούμαι και ως προπονητής με τις ακαδημίες, καθώς το 1996 πήρα το πτυχίο από τα ΤΕΦΑΑ. Φτάσαμε να έχουμε ομάδες σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες. Αυτά μέχρι το 2004 που έγινα διαιτητής στην Α’ εθνική. Τότε σταμάτησα να παίζω υπό το φόβο ενός πιθανού τραυματισμού.
Η ενασχόληση με τη διαιτησία πώς προέκυψε, από τη στιγμή που δεν ήσουν ποδοσφαιριστής;
Στη διαιτησία μπήκα μικρός, σε ηλικία 17 ετών το 1990 και σίγουρα επηρεάστηκα από τον πατέρα μου, που ήταν επίσης διαιτητής Α’ εθνικής. Ήμουν πολύ τυχερός διότι όταν ξεκίνησα θεσπίστηκαν τα τεστ κούπερ και έγινε ένα μεγάλο ξεκαθάρισμα μεταξύ των διαιτητών. Σταδιακά ανέβαινα και το 2009 έγινα διεθνής διαιτητής.
Το τέλος της καριέρας σου στη διαιτησία πάντως ήταν πολύ απρόσμενο…
Έφυγα πολύ πικραμένος από το ποδόσφαιρο, κατά τη γνώμη μου στο τοπ της καριέρας μου. Μάλωσαν τα βουβάλια και την πλήρωσε το βατραχάκι τότε. Στις 21 Αυγούστου του 2011, στις 9 το βράδυ είχα περάσει τα αγωνιστικά τεστ στη Σαλαμίνα και μάλιστα δεν είχα κάνει το μίνιμουμ, αλλά το μάξιμουμ που μας προέτρεπε να κάνουμε ο Κύρος Βασσάρας. Είχα τρέξει 24 150άρια. Μετά από δώδεκα ώρες βγήκαν οι πίνακες και δεν ήμουν μέσα, επειδή η ΚΕΔ του Καραμελίδη ήθελε να κάνει ανανέωση. Και κόβεις έναν διαιτητή σε ηλικία 38 ετών, που μόλις είχε προαχθεί στην Α’ κατηγορία της UEFA; Είχα φτάσει στο επίπεδο για να σφυρίζω σε μεγάλους αγώνες. Ακόμη και τώρα έχω την περιέργεια για το πώς δικαιολόγησαν την απόφασή τους στην αντίστοιχη επιτροπή της UEFA. Και ήμουν ένας διαιτητής για τα δύσκολα. Το 2008 υπήρξε μία περίοδος που λόγω τιμωριών κάποιων άλλων διαιτητών έπαιξα έξι συνεχόμενους αγώνες. ΠΑΟΚ – Ολυμπιακός στην Τούμπα και αμέσως μετά ΑΕΚ – Παναθηναϊκός μπροστά σε 70.000 κόσμο. Κρινόταν το πρωτάθλημα σε εκείνα τα παιχνίδια και τα έβγαλα χωρίς το παραμικρό πρόβλημα.
Λάθη έκανες;
Ένας μεγάλος του αθλήματος είχε πει ότι το ποδόσφαιρο είναι παιχνίδι λαθών. Ο διαιτητής μπορεί να κάνει ένα λάθος καταλογίζοντας ή μη καταλογίζοντας π.χ. ένα πέναλτι. Και ο παίκτης μπορεί να κάνει λάθος αστοχώντας. Ο διαιτητής, όμως, ακούει πολλά περισσότερα από τον παίκτη, διότι κάποιοι δεν μπορούν να δεχθούν ότι υπάρχει και το ανθρώπινο λάθος. Αυτό που γίνεται στην τηλεόραση με τις γραμμές και με ριπλέι για να βγει συμπέρασμα, δεν έχει σχέση με αυτό που συμβαίνει μέσα στο γήπεδο. Σίγουρα έχω κάνει λάθη, αλλά ευτυχώς ελάχιστα ήταν κρίσιμα. Έχω παίξει σχεδόν 100 αγώνες στην Α’ εθνική και τα σοβαρά λάθη μου ήταν σε 1-2 αγώνες. Θυμάμαι ότι είχα αδικήσει τον Πανιώνιο σε έναν αγώνα με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα. Ήμουν σε πολύ κακή κατάσταση εκείνη τη μέρα, με είχαν διώξει από το σχολείο. Ήμουν μέσα στους 1.200 γυμναστές που είχε διώξει η Διαμαντοπούλου από τα σχολεία. Ίσως δεν έπρεπε να σφυρίξω σε εκείνο το ματς.
Νομίζω ότι με όλα αυτά που γίνονται πλέον στο ποδόσφαιρο, δεν θα πρέπει να σου λείπει και πολύ…
Μου λείπουν οι μεγαλύτεροι διεθνείς αγώνες που δεν έπαιξα. Αλλά επειδή σου είπα ότι έφυγα με πικρία, σταμάτησα και να ασχολούμαι. Διαβάζω τι γίνεται αλλά μέχρι εκεί.
Και δεν έγινες και πλούσιος…
Κάποιοι λένε ότι είναι πολλά τα 1.200 ευρώ καθαρά που παίρνει ένας διαιτητής ποδοσφαίρου για ένα ενενηντάλεπτο στη Σούπερ λίγκα. Υπάρχει όμως και αυτό που κρύβεται πίσω από τα ενενήντα λεπτά. Ο διαιτητής χρειάζεται τουλάχιστον μία δίωρη καθημερινή προπόνηση, χρειάζεται συμπληρώματα διατροφής όπως και ο αθλητής, έχει έξοδα για φυσιοθεραπείες, αφήνει τη δουλειά του λόγω των ταξιδιών. Δεν μπορεί να γίνει έτσι πλούσιος ένας διαιτητής.
Έζησες το ποδόσφαιρο σε υψηλό επίπεδο. Προσπαθείς να εφαρμόσεις πράγματα στο χάντμπολ;
Ναι. Ένας τομέας είναι στην προπόνηση για τη φυσική κατάσταση. Η προπόνηση του διαιτητή είναι αερόβια – αναερόβια και ανάλογη είναι η προπόνηση στο χάντμπολ. Είχα τα προγράμματα της UEFA και ακόμη τα παίρνω. Υπάρχει αποτέλεσμα μέσα από αυτές τις μεθόδους στους αθλητές.
Στον ΓΑΣ Κιλκίς πώς είναι τα πράγματα;
Είμαστε η μοναδική ομάδα του νομού που αγωνίζεται στην κορυφαία κατηγορία σε οποιοδήποτε ομαδικό άθλημα. Είμαστε η μόνη ελληνική ομάδα που συνεχίζει στα ευρωπαϊκά κύπελλα στο χάντμπολ. Το κακό είναι ότι υπάρχει λειψανδρία στα στελέχη. Είμαστε τρεις άνθρωποι, ο Κώστας Βιολιτζής, ο Γιάννης Λαζαρίδης και εγώ, που κάνουμε τα πάντα ανιδιοτελώς. Είναι δύσκολο όταν πέρα από το προπονητικό κομμάτι αναγκάζεσαι να ασχολείσαι με όλα τα ζητήματα της καθημερινότητας. Να κανονίσεις για τα ταξίδια, για τα υλικά, για τις υποδομές, για τις σημαίες στο γυμναστήριο, για τα πάντα… Είναι παράξενο που δίπλα σε αυτή την ομάδα, που έχει πρωταγωνιστήσει στο ελληνικό χάντμπολ, δεν υπάρχουν στελέχη. Αυτή τη στιγμή στην ομάδα παίζουν αφιλοκερδώς παιδιά από το Κιλκίς και την κρατούν σε υψηλό επίπεδο. Με λίγη υποστήριξη μπορούμε να κάνουμε σπουδαία πράγματα. Εγώ καλώ τους επιχειρηματίες της πόλης να στηρίξουν αυτή την προσπάθεια. Τα τελευταία χρόνια έχουν μεταναστεύσει από το Κιλκίς 6.000 οικογένειες. Είναι συγκλονιστικό το νούμερο και είναι μεγάλη υπόθεση για εμάς να προσπαθούμε να δίνουμε χαρά στην πόλη. Χρειαζόμαστε συμπαραστάτες. Ο ΓΑΣ Κιλκίς έχει μέλλον. Έχουμε 85 παιδιά στις ακαδημίες μας.
Υπάρχει και η ευρωπαϊκή προοπτική, με την ομάδα να είναι στους «16» του Τσάλεντζ Καπ και να διεκδικεί τον Φεβρουάριο την πρόκριση στους προημιτελικούς, κόντρα στη Ραμάτ Χασχρόν…
Ο βρεγμένος δεν φοβάται το νερό. Για εμάς η πορεία στην Ευρώπη είναι μία οικονομική υπέρβαση, αλλά το μόνο βέβαιο είναι ότι θα παλέψουμε για την πρόκριση, όταν έρθει εκείνη η ώρα. Πέσαμε στα βαθιά και θα κολυμπήσουμε έως την ακτή.
Τελικά από το ελληνικό χάντμπολ τι είναι αυτό που λείπει;
Η προβολή, ενώ μας έκανε κακό και η εσωστρέφεια που είχαμε. Δεν εκμεταλλευτήκαμε όσο έπρεπε τη χρυσή φουρνιά του ελληνικού χάντμπολ και για κάποιο ανεξήγητο λόγο το άθλημα το κρατήσαμε σαν ένα κλειστό κλαμπ. Αναφορικά με την προβολή, δείτε πόσο έχει βοηθηθεί το βόλεϊ τα τελευταία δύο χρόνια, που προβάλλεται από κανάλι με αρκετές μεταδόσεις, έχει εκπομπές και οργανώνεται σε θέματα μάρκετινγκ. Θα δείτε που θα πάει το χάντμπολ αν κάθε Σαββατοκύριακο υπάρχουν 3-4 σωστές μεταδόσεις, με κάμερες που θα δείχνει τον κόσμο στις κερκίδες και οι περιγραφές θα γίνονται από σπορτκάστερς που έχουν γνώσεις σε συνδυασμό με σχολιαστές μέσα από το χώρο του αθλήματος. Ίσως την πρώτη χρονιά η ομοσπονδία και το κανάλι να χρειαστεί να ματώσουν, όμως τα κέρδη για το άθλημα θα είναι πολύ μεγάλα και ανταποδοτικά στο άμεσο μέλλον.
