Εικοσιτέσσερις ώρες έπειτα από την κατάκτηση της πρώτης θέσης στο πανευρωπαϊκο πρωτάθλημα κωπηλασίας στο Τρακάι της Λιθουανίας, ο χρυσός Νίνος Νικολαΐδης, αθλητής του ΕΝΟΑ, γράφει στο Sportsfeed με δικά του λόγια για τις συναρπαστικές στιγμές που έζησε μαζί με τον Γιάννη Καλανταρίδη και την αποστολή της Eθνικής ομάδας τις τελευταίες μέρες στα πλαίσια της μεγάλης διοργάνωσης.
του Βασίλη Τσανταρλιώτη
[email protected]
«Θέλω πρώτα απ´ όλα να τονίσω πως η εκπροσώπηση και μόνο της χώρας μου σε αυτή τη διοργάνωση αποτελεί μέγιστη τιμή για εμένα. Το ταξίδι αυτό ξεκίνησε βήμα-βήμα και πάντοτε πατώντας στα πόδια μας θέταμε τον πήχη όσο μπορούσαμε ψηλότερα με σκοπό ένα εισητήριο για το μεγάλο τελικό. Όταν πια το πετύχαμε ήμασταν αποφασισμένοι κι έτοιμοι όσο ποτέ να δώσουμε το 150% των δυνατοτήτων μας ανεξάρτητα με το τελικό αποτέλεσμα. Μπήκαμε στο νερό έτοιμοι για όλα και το μάτι μας γυάλιζε! Μετά την κόρνα της εκκίνησης Γερμανοί και Ρουμάνοι διατήρησαν ξεκάθαρα το προβάδισμα μέχρι τα 1000 μέτρα όπου με μια καθοριστική επίθεση καταφέραμε να πλασαριστούμε στη δεύτερη (για την ώρα) θέση. Οι Ρουμάνοι ακόμη είχαν το προβάδισμα με μια σχετικά ασφαλή διαφορά. Για εμάς ωστόσο δεν άλλαζε κάτι και συνεχίσαμε να κάνουμε αυτό για το οποίο είχαμε σκληρά προπονηθεί με αποτέλεσμα να τους πλησιάζουμε κουπιά με κουπιά καθώς η ένταση και κόπωση σε όλους μας πολλαπλασιαζόταν σε κάθε δευτερόλεπτο. Συνειδητοποιώντας ότι διανύουμε πια τα τελευταία 500 μέτρα της κούρσας κι ενώ ήμασταν μπαλάκι (ακριβώς μαζί) με τους Ρουμάνους, σκέφτηκα ‘αν όχι τώρα πότε;’ Για καλή μου τύχη ένιωσα πως το ίδιο ή κάτι παρόμοιο σκέφτηκε και ο Γιάννης πίσω που. Έτσι, αφού πέρασαν φωτογραφικά όλες οι δυσκολίες και οι υπερβάσεις της τελευταίας αγωνιστικής μας χρονιάς μέσα σε μια συσσορευμένη σκέψη αστραπή, ξεκινήσαμε για το τέταρτο και τελευταίο πεντακοσάρι. Δε θα επέτρεπα στον αυτό μου να μην πολεμήσω μέχρι τέλους για το απόλυτο αποτέλεσμα, έκλεισα τα μάτια κι έφυγα finish νιώθοντας πίσω μου τον Γιάννη να θέλει τη νίκη όσο κι εγώ! Δεν υπάρχει ωραιότερη αίσθηση και νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω θερμά με αυτή την ευκαιρία το συναθλητή, πλήρωμα και φίλο Γιάννη Καλανταρίδη με τον οποίο μοιράστηκα αυτή την ανατριχιαστική εμπειρία με αμέτρητα συναισθήματα μεταξύ των οποίων συγκίνηση, χαρά και δικαίωση. Τρομερή εμπειρία! Ακούσαμε τον Εθνικό μας ύμνο ανάμεσα στους καλύτερους της Ευρώπης. Ευχαριστούμε επίσης τον προπονητή μας κύριο Κώστα Κοντομανώλη κι εγώ προσωπικά δύο από τα μεγαλύτερα ονόματα της ελληνικής κωπηλασίας που έχω την τύχη να είναι και προπονητές μου, τον Βασίλη Πολύμερο και τη Χρύσα Μπισκιτζή, την οικογένεια μου οπωσδήποτε, καθώς και την κοπέλα μου που βρίσκονται ανελλιπώς στο πλευρό μου».
