Μετά το θάνατο του πατέρα του ο Ιρλανδός Τζον Τρέιβερς βρήκε παρηγοριά στο τρέξιμο που τον έδιωξε από την κατάθλιψη και τον κίνδυνο του αλκοολισμού.
του Στέφανου Σουλιώτη
[email protected]
Ο Τζον Τρέιβερς μόλις είχε πετύχει το στόχο του. Προκρίθηκε στον τελικό των 1.500μ. στην πανεπιστημιάδα της Νότιου Κορέας και ήταν έτοιμος για τη σημαντικότερη κούρσα της χρονιάς. Ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνό του. Ο πατέρας του, που είχε διαγνωσθεί με όγκο στον εγκέφαλο τον Νοέμβριο του 2014, έφυγε από τη ζωή. Οι αγώνες, το όνειρο του χρυσού μεταλλίου, η κατάκτηση της κορυφής απέκτησαν αμέσως ελάχιστο νόημα για τον εκείνον. Θρηνώντας τον πατέρα του χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα του, την Ιρλανδία, ο 24χρονος έτρεξε στον τελικό. Τερμάτισε ένατος με χρόνο 3:42.63. Αλλά τι νόημα είχε; Ούτε που θυμάται την κούρσα. Τι αξία είχε η θέση ή η επίδοση; «Πραγματικά ήταν πολύ δύσκολη χρονιά. Πέρυσι τέτοια εποχή διαγνώσθηκε με καρκίνο. Νομίζαμε πως θα είχαμε περισσότερο χρόνο μαζί του. Μας έλεγαν πως είχε ακόμα δύο χρόνια ζωής», δηλώνει σήμερα ο Τρέιβερς. «Αρρώστησε βαριά το περασμένο καλοκαίρι λίγο πριν φύγω για τη Νότια Κορέα. Θυμάμαι που τον επισκεπτόμουν στο γηροκομείο και του έλεγα πως δε θέλω να πάω. Αλλά εκείνος επέμενε. Είπα στον εαυτό μου πως θα τρέξω στην πανεπιστημιάδα και όταν γυρίσω θα τον βρω εκεί. Δυστυχώς λίγες ώρες μετά τον προκριματικό ξεψύχησε», συμπληρώνει στη συνέχεια. Η απώλεια του πατέρα του του άφησε ένα τεράστιο. Ακόμα και σήμερα μετανιώνει που δεν ήταν δίπλα του τις τελευταίες στιγμές. «Μπορώ να πάω στην πανεπιστημιάδα όποτε θέλω αλλά δε μπορώ να επιστρέψω πίσω και να του μιλήσω», περιγράφει ο 24χρονος Ιρλανδός ο οποίος μετά το τραγικό περιστατικό αναθεώρησε πολλά πράγματα. «Γκρινιάζουμε για χαζομάρες, όπως έναν τραυματισμό και μετά σκέφτομαι τον πατέρα μου που περνούσε τόσα αλλά δεν παραπονέθηκε ούτε μία φορά».
Το τρέξιμο η καλύτερη παρηγοριά
Η διαχείριση του θανάτου ενός αγαπημένου προσώπου δεν είναι ποτέ εύκολη υπόθεση, πόσο μάλλον όταν φεύγει από τη ζωή εκείνος που στεκόταν δίπλα σου σε κάθε στιγμή. Ο Τρέιβερς δεν είχε απλώς σχέσεις αίματος με τον πατέρα του. Εκείνος ήταν ο μέντορας, η έμπνευση, ο ήρωας του νεαρού αθλητή ο οποίος μετά το θάνατό του δεν άργησε να πάρει την κάτω βόλτα. «Άρχισα να πίνω. Περιφερόμουν άσκοπα χωρίς να έχω όρεξη. Δεν ήθελα να κάνω το παραμικρό αλλα μετά συνειδητοποίησα πως αυτό δεν έκανε καλό σε κανέναν. Γνώριζα πως ο πατέρας μου έπαιρνε μεγάλη χαρά κάθε φορά που με έβλεπε να αγωνίζομαι. Αυτό μου έδωσε ώθηση να ξεκινήσω πάλι το τρέξιμο», εξηγεί ο Τρέιβερς. Ο αθλητισμός δε μπορεί να αναπληρώσει το κενό μίας απώλειας αλλά ο 24χρονος Ιρλανδός παραδέχεται πως προσφέρει μία διέξοδο έχοντας την ικανότητα να απαλύνει τον πόνο: «Το τρέξιμο είναι αυτό που με βγάζει από το σπίτι, μου αλλάζει την ημέρα γιατί διαφορετικά θα είχα αρχίσει κακές συνήθειες. Μπορεί να υπάρξουν μέρες που απλά θέλω να περπατήσω αλλά το τρέξιμο καθαρίζει το μυαλό μου και διώχνει μακριά την κατάθλιψη».
Στους Ολυμπιακούς για τον πατέρα του
Τέσσερις μήνες πέρασαν από το θάνατο του πατέρα του και ακόμα είναι σαν χθες. Ωστόσο η προοπτική των Ολυμπιακών Αγώνων δίνει κίνητρο στον Τρέιβερς να τρέχει ακόμα περισσότερο. «Είμαι σε καλή κατάσταση τώρα. Δεν έχω αγωνιστεί εδώ και δύο μήνες αλλά πέρασα τρεις εβδομάδες σε καμπ υψομέτρου στη Ρουμανία και πλέον ανυπομονώ να πάρω μέρος σε αγώνες», αναφέρει ο 24χρονος. Στο παρελθόν ο Τρέιβερς έχει εκπροσωπήσει τη χώρα του στο παγκόσμιο πρωτάθλημα νέων, στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ανώμαλου δρόμου και στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κλειστού στίβου. Φέτος ελπίζει να πιάσει το όριο για το Ρίο είτε στα 1.500μ. είτε στα 5.000μ. Η προπόνησή του έχει γίνει πιο εντατική από τον Σεπτέμβριο περιλαμβάνοντας δύο φορές τρέξιμο την ημέρα, 160χλμ. την εβδομάδα και ασκήσεις ενδυνάμωσης. Ο Τρέιβερς θα κάνει τα πάντα για να προκριθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτή άλλωστε θα είναι η μεγαλύτερη χαρά για τον πατέρα του ο οποίος θα τον βλέπει από ψηλά. Και τότε λίγο πριν στηθεί στη γραμμή εκκίνησης θα μπορέσει να σηκώσει τα χέρια του στον ουρανό και να πει «πατέρα, τα κατάφερα».
