«Βουτιά στα απόβλητά μας»

Ο Νίκος Κοκώνης λέει μεγάλες αλήθειες στο Sportsfeed για το χάντμπολ, τον αθλητισμό, την κοινωνία και τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις…

του Ηλία Τάταλα
[email protected]

Ο 32χρονος πίβοτ του ΠΑΟΚ προετοιμάζεται να διεκδικήσει την Κυριακή το τρίτο κύπελλο Ελλάδος της καριέρας του κόντρα στην ΑΕΚ. Ο τελικός ήταν η αφορμή γι’ αυτή τη συνέντευξη. Με τη δημοσιότητα δεν τα πηγαίνει και τόσο καλά, αλλά όταν αποφασίζει να μιλήσει ξεφεύγει από κοινοτυπίες και βγάζει όσα σκέφτεται. Η κουβέντα μαζί του, ξεκίνησε από το χάντμπολ και κύλησε σε άλλα μονοπάτια για να καταλήξει στην κατάσταση που βιώνουμε όλοι μας.

Πώς προετοιμάζεται ένας παίκτης για έναν τόσο σημαντικό αγώνα, όπως είναι ένας τελικός; Τι διαφοροποιείται;
Κάθε τίτλος είναι κάτι ξεχωριστό. Τον περιμένεις με ανυπομονησία. Κάποιοι ίσως πιστεύουν ότι όταν μεγαλώνει ένας αθλητής δεν έχει την ίδια δίψα. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Η ψυχολογία αλλάζει θετικά, στην ομάδα εδώ και ένα μήνα σκεφτόμαστε αυτές τις στιγμές. Ειδικά για εμάς τους μεγαλύτερους, που βλέπουμε την καριέρα μας να φτάνει προς τη δύση της, αυτά τα ραντεβού είναι σημαντικά και μοναδικά. Ο συγκεκριμένος τελικός με την ΑΕΚ είναι ιδιαίτερος για εμάς. Θα παίξουμε μπροστά στο κοινό της πόλης μας, μπροστά στις οικογένειές μας, με πολύ κόσμο στις κερκίδες. Θέλουμε να γίνει μία γιορτή για το άθλημα. Οι συνθήκες είναι σαφώς καλύτερες για να διαφημιστεί το χάντμπολ, σε σχέση με τον προ διετίας τελικό με την ΑΕΚ στην Κέρκυρα. Τότε ο τελικός ήταν μία παρωδία, σε ένα γήπεδο με τρύπες στον αγωνιστικό χώρο και χωρίς κόσμο στις κερκίδες. Δεν τον ευχαριστήθηκα καθόλου εκείνο τον αγώνα.

Πρόσφατα ο ΠΑΟΚ νίκησε την ΑΕΚ στην Αθήνα με 11 γκολ. Το ξεχνάτε εκείνο το παιχνίδι ενόψει του τελικού;
Έχουμε μία υψηλή αυτοπεποίθηση, όχι επειδή νικήσαμε την ΑΕΚ με τέτοια διαφορά, αλλά επειδή βλέπουμε τους τελευταίους 2-3 μήνες ότι η απόδοσή μας ανεβαίνει. Στην αρχή της χρονιάς δεν μας έβγαινε η δουλειά της προπόνησης. Από εκεί και πέρα, όμως μιλάμε για ένα τελικό, με ένα σεβαστό αντίπαλο, που δεν έχει τίποτα να χάσει. Περιμένω δύσκολο παιχνίδι και πιστεύω ότι εμείς θα είμαστε αυτοί που θα χαμογελάσουμε στο τέλος.

Την Κυριακή ο κόσμος θα είναι πολύς, με οπαδούς από τις δύο ομάδες. Ωστόσο υπάρχει ανησυχία για τυχόν έκτροπα. Δεν είναι κρίμα να βρισκόμαστε σε τέτοιο σημείο που να μη μπορούμε απλώς να χαρούμε έναν μεγάλο αγώνα;
Φυσικά και είναι κρίμα και για το άθλημα και για τον ελληνικό αθλητισμό γενικότερα. Βλέπουμε τι γίνεται στα ξένα πρωταθλήματα, στο τσάμπιονς λιγκ ή στο πρόσφατο παγκόσμιο πρωτάθλημα του χάντμπολ, όπου οι φίλαθλοι κάθονταν δίπλα δίπλα στις κερκίδες. Κάθε αγώνας είναι μία γιορτή και όχι πόλεμος, όπως νομίζουμε εδώ. Εμείς δυστυχώς έχουμε μείνει πάρα πολύ πίσω. Αλλά να μη γελιόμαστε. Ο αθλητισμός είναι ένας καθρέφτης της κοινωνίας. Από τη στιγμή που στην κοινωνία όλα καταρρέουν, είναι φυσιολογικό να είναι τα πράγματα άσχημα στον αθλητισμό. Θεωρώ ότι η αιτία είναι η έλλειψη της παιδείας. Βλέπουμε πώς κινητοποιείται η αστυνομία για ένα αθλητικό γεγονός. Είδαμε πρόσφατα το μέτρο των κλειστών γηπέδων για τους φιλάθλους στο ποδόσφαιρο. Στην τελική, όμως, αυτοί που τιμωρούνται είναι ο αθλητισμός και οι αθλητές. Ως κοινωνία το επιτρέπουμε.

Είσαι από τους τυχερούς που έζησαν την εμπειρία του εξωτερικού παίζοντας επαγγελματικά στην Ισπανία για δύο χρόνια. Την περίοδο της επιστροφής σου στο ελληνικό χάντμπολ πώς τη βίωσες;
Για ένα – ενάμιση χρόνο αφότου γύρισα έκανα κακό στον εαυτό μου. Στην Ισπανία ζούσα σε μία πόλη που αγαπούσε το χάντμπολ, υπήρχε αναγνωρισιμότητα. Επέστρεψα στην Ελλάδα και έκανα το λάθος να συγκρίνω καταστάσεις μεταξύ Ισπανίας και Ελλάδας. Επέστρεψα για οικογενειακούς λόγους αρχικά σκέφτηκα να σταματήσω το χάντμπολ. Εκείνος που με έπεισε να ξαναπαίξω ήταν ο πατέρας μου. Καλά έκανα και τον άκουσα. Θα σου πω μια ιστορία. Όταν πήγαμε με τον ΠΑΟΚ να παίξουμε κόντρα στη Βαγιαδολίδ για το τσάμπιονς λιγκ, αποβλήθηκα με τρία δίλεπτα τρία λεπτά πριν το τέλος του αγώνα. Τη στιγμή που έβγαινα από τον αγωνιστικό χώρο, ο εκφωνητής ανέφερε το όνομά μου και το γεγονός ότι είχα παίξει στο παρελθόν στην Ισπανία. Τότε, σηκώθηκαν 3.500 θεατές και με χειροκρότησαν. Ήταν μία από τις πιο όμορφες στιγμές της καριέρας μου. Αυτό είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα για το θέμα της παιδείας που ανέφερα προηγουμένως. Αυτό είναι πολιτισμός.

Αυτή η διαφορά στις παραστάσεις σε κάνει να μιλάς τόσο συχνά στους διαιτητές;
Θεωρώ ότι ο διαιτητής είναι ένα κομμάτι του παιχνιδιού, όπως είναι και ο αθλητής. Πιστεύω ότι για να υπάρχει ισορροπία θα πρέπει όλοι να βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο. Είμαι γκρινιάρης, κάποιες φορές εκτροχιαζόμουν και το αποτέλεσμα ήταν να ακούω άσχημα πράγματα για εμένα. Το έχω ελαττώσει όμως αυτό τον τελευταίο καιρό, χάρη στον προπονητή μας. Δεν είναι μόνο το θέμα της διαιτησίας, υστερούμε σε πάρα πολλά πράγματα. Στις συνεντεύξεις που κάνεις έχεις αναδείξει τα προβλήματα, είναι γνωστά, όλοι τα αναφέρουν, αλλά κανείς δεν προσπαθεί να τα λύσει.

Εφόσον το άθλημα αξιοποιήσει το έμψυχο δυναμικό του, όπως τους αθλητές που έχουν βιώσει το χάντμπολ σε υψηλό επίπεδο, δεν υπάρχει ελπίδα για καλύτερες μέρες;
Δεν το βλέπω αυτό να γίνεται. Πέρσι η χρονιά είχε πολλά προβλήματα για το άθλημα. Πίστευα ότι ο κόμπος είχε φτάσει στο χτένι και ότι θα έμπαιναν νέοι άνθρωποι. Αυτό που είδαμε, όμως, ήταν μία ανταλλαγή στις καρέκλες. Οι αθλητές προσπαθούμε να κάνουμε ένα βήμα, μέσα από το συνδικαλιστικό μας όργανο, αλλά όσο και αν θέλουν οι παίκτες, η κατάσταση δεν θα αλλάξει αν δεν το αποφασίσουν η ομοσπονδία και οι σύλλογοι. Να καθίσουμε όλοι μαζί, με καλή θέληση, για να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε. Βλέπουμε ότι η ποιότητα στο πρωτάθλημα πέφτει, άσχετα αν φέτος υπήρχε μεγαλύτερος ανταγωνισμός. Εγώ θα ήθελα να μπουν περισσότερες μεγάλες ομάδες, όπως ο Ηρακλής, ο Άρης, ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός. Αλλά με την προϋπόθεση ότι θα ενδιαφερθούν πραγματικά για το άθλημα. Επίσης θα ήθελα τις παραδοσιακές δυνάμεις της επαρχίας, τον Φίλιππο, τον Αρχέλαο, τον ΓΑΣ Κιλκίς να φέρνουν νέα παιδιά στο άθλημα γιατί έχουν αποδείξει ότι μπορούν. Αν όμως δεν έρθουν επιτυχίες, σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο, είναι πολύ δύσκολο να υπάρξει ανάπτυξη. Από την άλλη πλευρά, αυτό που με κάνει αισιόδοξο είναι ότι πολλά νέα παιδιά, είναι πιο συνειδητοποιημένα απ’ ότι ήμασταν εμείς. Έχουν περισσότερες παραστάσεις απ’ ότι εμείς, χάρη στο διαδίκτυο και ξέρουν τι θέλουν να κάνουν.

Συνδυάζεις πρωταθλητισμό και δουλειά. Πώς τα καταφέρνεις;
Ξύπνημα στις επτά το πρωί, δουλειά από τις 8:00 έως τις 15:00, επιστροφή στο σπίτι για ένα πιάτο φαί, προπόνηση που μπορεί να διαρκεί από δύο έως τρεις ώρες ειδικά αν έχουμε και γυμναστήριο. Και πάλι στο σπίτι για αναπλήρωση δυνάμεων ενόψει της επόμενης μέρας. Είναι κουραστικό και επώδυνο ψυχολογικά, πολλές φορές σκέφτηκα να τα παρατήσω. Μου λείπει ότι δεν βλέπω το γιο μου όσο θα ήθελα. Αλλά υπάρχει το αντιστάθμισμα της αγάπης για το άθλημα. Παίζω 23 χρόνια χάντμπολ και ξέρω ότι θα μου λείψει όταν σταματήσω. Είναι και μία διέξοδος. Η καθημερινότητα είναι σκληρή. Όλα αυτά τα χρόνια είχα την αγωνία να κρατήσουμε ανοιχτό το μαγαζί μας, μέσα σε αυτή την παρατεταμένη περίοδο της κρίσης. Τα πράγματα είναι πολύ άσχημα εκεί έξω…

Σου βγάζει θυμό όλη αυτή η κατάσταση;
Θυμό και απόγνωση. Σαν πατέρας πλέον, ανησυχώ για το παιδί μου και με ενοχλεί όλη αυτή η κατάσταση. Βλέπουμε τον κόσμο να ψάχνει για φαγητό στα σκουπίδια και να κοιμάται στα παγκάκια. Κάποιοι ίσως να έχουν μείνει ακόμη στο ψευτο-life style που μας επέβαλλαν πριν από λίγα χρόνια. Ξέρεις, ήταν must το ακριβό αυτοκίνητο, το μπουκάλι στα σκυλάδικα, η δήθεν γκλαμουριά. Όλα αυτά μαζεύονταν και ουσιαστικά βουτήξαμε μέσα στα τοξικά απόβλητα που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε. Επικρατούσε ο φιλοτομαρισμός και δεν δίναμε δεκάρα για τον διπλανό μας. Η κρίση μας πήρε παραμάζωμα και τώρα φαίνονται ακόμη πιο έντονα τα κοινωνικά προβλήματα, όπως είναι π.χ. ο ρατσισμός και η βία.

Νομίζεις ότι τα παραδεχόμαστε αυτά που λες;
Ακόμη δεν έχουμε επίγνωση της κατάστασης. Υπάρχει κρίση αξιών. Η ελπίδα μας είναι τα παιδιά μας. Αλλά πρέπει να τους δείξουμε την αγάπη, με την οποία πρέπει να αντιμετωπίζουμε τον συνάνθρωπο. Όταν το παιδί βλέπει τον πατέρα να βρίζει τον ζητιάνο, είναι πολύ πιθανό ότι θα κάνει τα ίδια όταν μεγαλώσει. Μια μέρα, περπατούσαμε με τον γιο μου στην Τσιμισκή και είδαμε μια γιαγιά ξαπλωμένη στο πεζοδρόμιο, μέσα στο κρύο και είχε ένα καθετήρα. Έτρεμε. Ο γιος μου με ρώτησε γιατί συνέβαινε αυτό και δεν ήξερα τι να του εξηγήσω. Του έδωσα χρήματα και της τα άφησε. Του είπα ότι ‘αυτή τη στιγμή βοήθησες έναν άνθρωπο’. Η ανθρωπιά, η συλλογικότητα και η αλληλεγγύη είναι οι λύσεις για να γίνουμε καλύτεροι. Από την αγάπη μπορούν να έρθουν πολλά πράγματα. Στεκόμαστε όμως στην οικονομική κρίση λες και είναι πρόβλημα μόνο της Ελλάδας. Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι το ζήτημα είναι ταξικό, ότι το 1% του πλανήτη συσσωρεύει τον πλούτο και το 99% πεινάει. Δεν είναι εξωφρενικό;