«Χαρά και μύρο της ζωής μου η μνήμη των ωρών…» γράφει ο Αλεξανδρινός μας ποιητής. Και φέρνουμε στο θυμικό τις ωραίες στιγμές, τα όμορφα γεγονότα που γεμίζουν το παρελθόν μας!
«…Που βρήκα και που κράτηξα την ηδονή ως την ήθελα» συμπληρώνει ο Καβαφης. Και εγώ, ταπεινός Αθηναίος, νιώθω στα συναισθήματα μου απαισιόδοξα σκιρτήματα. Προσπαθούν να ξεπηδήσουν απογοητεύσεις και τις συγκρατώ με κόπο.
Παντα το φθινόπωρο είχα στον εσωτερικό μου κόσμο μάχη πνεύματος και ψυχής! Με διακατέχει ώρες-ώρες η πεσιμιστική θεώρηση ότι οι επιθυμίες δεν είναι δυνατόν να εκπληρωθούν ποτέ. Τουλάχιστον στο σύνολο τους! Με διακατέχει αλλά δεν μπορεί να με νικήσει…
Για μένα, γνήσιο δημοσιογραφικό τέκνο του ελληνικού στίβου ο ετήσιος απολογισμός γίνεται κάθε φθινόπωρο! Και μου αρέσει που απευθύνω από τούτη εδώ την στήλη τις σκέψεις μου όταν και όποτε θέλω! Πολλοί τις διακωμωδείτε, άλλοι τις υμνείτε οι περισσότεροι ίσως αδιαφορείτε. Μεγάλη όμως η τύχη για μένα να μπορώ να τις καταθέτω και εξίσου σημαντική η δύναμη που χρειάζεται όταν το επιχειρώ!
Οι άνθρωποι του στίβου δεν είναι ότι αποτελούν τον φιλικό, επαγγελματικό και πνευματικό μου περίγυρο. Τους έχω ξεχωρίσει, διότι έχοντας διακονήσει σε έναν μεγαλύτερο κύκλο ανθρώπων και δραστηριοτήτων (και όχι μόνο του αθλητισμού) μπορώ να συγκρίνω. Τους θεωρώ σοφότερους, ικανότερους και τουλάχιστο καλλιεργημένους …
Είχα καιρό να γράψω και ξεφεύγω από το θέμα μας. Που είναι η απαισιοδοξία για τις κρίσεις μας. Δεν ξέρω ίσως οι άνθρωποι να είμαστε σαν τις εποχές! Την άνοιξη μας παρασέρνει η ομορφιά και η προσδοκία αναγέννησης και ολοκλήρωσης, το φθινόπωρο γοητεύομαστε με τα χρώματα του ηλίου στην φάση-δυστυχώς- της δύσης.
Προσπαθώ με όλα αυτά που σας αναφέρω να δικαιολογήσω τον εαυτό μου και τις απαισιόδοξες σκέψεις που ξεπηδούν για τον αθλητισμό μας. Εγώ, ο υμνητής του κάλλους, της θέλησης και της επιμονής να δειλιάζω βλέποντας σημάδια κόπωσης και συμβιβασμού στο όραμα της ηγεσίας του στίβου μας…
Οι καλές στιγμές είναι τόσες πολλές που δεν μπορούν να αμαυρωθούν από κουκκίδες και ναι, στίγματα που τις περιβάλλουν. Όμως θα έπρεπε να τις πλαισιώνουν και να τις ενισχύουν πολιτικές και αποφάσεις εμπνευσμένες από μια ανεξάντλητη δυναμική που χαρίζουν στο χώρο ο Τεντόγλου, η Ντρισμπιώτη, η Τζένγκο…
Αν για κάτι πιστευω ότι μπορω να υπερηφανεύομαι είναι η συνεχής μάχη μου ενάντια στο δογματισμό. Δυστυχώς οι νέες ηγεσίες υποτάσσονται σύντομα στις παλαιοκοματικές πρακτικές και πολιτικές, επιτάσσουν και επιβάλλουν προσωποπαγή χαρακτηριστικά στις αποφάσεις .
Το αλάθητο δεν το διεκδικεί κανείς! Προσφέρεται για παράδειγμα όμως μια μοναδική ευκαιρία στην Αθήνα να διεκδικήσει και να διοργανώσει ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου. Οταν η αρνητική απόφαση αντανακλά ξεκάθαρα σε μια προσωπική ατομική βούληση κάτι συμβαίνει. Διότι όλοι εμείς ναι ζούμε με τις αναμνήσεις, τις χαρές και τις ηδονές της ζωής αλλα δεν έχουμε δικαίωμα να μην τις προσφέρουμε στους επόμενους.
Στο επόμενο σημείωμα οι αναφορες πιο λιανά και πιο αισιόδοξα. Ζητείται ελπίς και όραμα για τις νέες γενιές
