Τέτοιες μέρες πριν από δέκα χρόνια, ήμασταν βασιλιάδες του κόσμου. Όλα ήταν δικά μας: Μας ανήκε το καλοκαίρι, μας ανήκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες , μέχρι και το Euro 2004 δικό μας ήταν. Όλα υπήρχαν και θα συνέχιζαν να υπάρχουν για χάρη μας. Ζούσαμε το δικό μας παραμύθι, στην κυριολεξία. Και ήταν όμορφο, όσο κράτησε.
του Στέλιου Καραογλανίδη
Βρέθηκα στην Αθήνα ως απεσταλμένος της εφημερίδας «Μακεδονία», ιδίοις εξόδοις, αλλά και με τα ίδια συναισθήματα που είχαν όλοι οι «συμμετέχοντες» στη διοργάνωση, αθλητές και μη. Η προσμονή πριν το ξεκίνημα, η πίεση για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, οι μικρές ιστορίες μέχρι να φτάσει η μεγάλη ώρα, το δέος μπροστά στα γεγονότα που έγραφαν την ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού, ήταν κοινά για όλους.
Μια δεκαετία μετά, έχει περάσει ένας αιώνας από πάνω μας. Η χώρα έχει διαλυθεί προ πολλού, μαζί και οι Ολυμπιακές εγκαταστάσεις. Η Ελλάδα του 2004, που «μπορεί και πετυχαίνει», είναι πλέον μια έννοια συνδεδεμένη με σπατάλες και αβάσταχτο νεοπλουτισμό, αλλά και με καλύτερα χρόνια, με χρώμα και νεανική φρεσκάδα. Όποιος θέλει επιλέγει τον αφορισμό ή την εξιδανίκευση, ανάλογα με τα βιώματά του.
Όσο εύκολο είναι όμως να κρίνουμε το τότε με οδηγό τη γνώση και την απόγνωση του τώρα, άλλο τόσο άδικο θα ήταν για τις αναμνήσεις. Τις παλιές φωτογραφίες δεν τις περνάς από photoshop. Τις κρατάς όπως είναι και μπορεί κιόλας να σε κάνουν να αυτοσαρκαστείς, γελώντας με τα χάλια τους.
Οι «δικοί μου» Ολυμπιακοί της Αθήνας ήταν τα μεγάλα και μικρά περιστατικά, που ακόμα θυμάμαι με νοσταλγία και εξιστορώ στην παρέα μου. Ήταν το τρέξιμο από τη μία Ολυμπιακή εγκατάσταση στην άλλη, για να προλάβω να δω και να καταγράψω όσο πιο πολλά μπορούσα, αλλά και τα ξενύχτια στο Διεθνές Κέντρο Τύπου, όπου είχα και κάνα δυο επιθανάτιες εμπειρίες, βλέποντας συναδέλφους από έγκυρα διεθνή ΜΜΕ να κάνουν γυμνισμό για να πλυθούν όπως – όπως στο νιπτήρα.
Ήταν το κλάμα που έριξαν οι πολίστριες της Εθνικής γυναικών μετά την ήττα στον τελικό με την Ιταλία, γιατί η δεύτερη θέση δεν τους ήταν αρκετή. Ήταν η ευτυχία στο πρόσωπο του «χάλκινου» παλαιστή Αρτιόμ Κιουρεγκιάν, που άλλα του έλεγες κι άλλα καταλάβαινε, αλλά ακτινοβολούσε σαν να είχε αναμμένη λάμπα αντί για κεφάλι.
Ήταν ο θρίαμβος του Δημοσθένη Ταμπάκου στους κρίκους, αλλά και ο άδικος αποκλεισμός του Βλάση Μάρα στο μονόζυγο, που τον στοίχειωσε στην υπόλοιπη -μέχρι σήμερα- καριέρα του. Μαζί, όμως, και η αντίδραση όλων των θεατών, που ξεφτίλισαν τους κριτές στον τελικό του αγωνίσματος και έγιναν η αφορμή να αλλάξουν για πάντα οι κανονισμοί με την κατάργηση του «άριστα 10».
Ήταν το, τόσο διαφορετικό, γιουχάισμα που έριξαν οι αγανακτισμένοι Ελληναράδες στα 200μ. ανδρών, επειδή είχαν πληρώσει να δουν Κεντέρη αλλά έμειναν με την όρεξη.
Ήταν ο πρόεδρος και ο αντιπρόεδρος της Ολυμπιακής αποστολής του Κιριμπάτι, κάτι αξιοθρήνητοι και συνάμα υπέροχοι τύποι με σαγιονάρες, που δεν είχαν ιδέα τι θα πει νυχοκόπτης και είχαν από οκτώ δόντια έκαστος, αλλά αυτό δεν τους εμπόδιζε να χαμογελούν πανευτυχείς.
Ήταν το μετάλλιο – φάντασμα του Λεωνίδα «εγώ μια πορτοκαλάδα ήπια» Σαμπάνη, που κάποιοι γκαντέμηδες έσπευσαν κιόλας να το πιάσουν για να φωτογραφηθούν μαζί του, πριν του αφαιρεθεί λόγω ντόπινγκ.
Ήταν η ανεπιτήδευτη ομορφιά των εθελοντών και των εθελοντριών, που κάθε μέρα ξεπερνούσαν τους εαυτούς τους σε προθυμία και άψογη εξυπηρέτηση, παρότι αρκετοί υπέκυπταν τελικά στον ψυχαναγκασμό του «να μαζέψω περισσότερες καρφίτσες». Αναρωτιέμαι πού να έχουν πάει εκείνα τα χαμογελαστά πρόσωπα.
Ήταν και η τελετή λήξης, που ακόμα τη φέρνω μπροστά στα μάτια μου. Η στιγμή που όλοι μέσα στο ΟΑΚΑ κρατήσαμε την ανάσα μας και η φλόγα έσβησε, σαν μια μικρή ύπαρξη. Και μετά μπήκε η Άννα Βίσση, οι αλλοδαποί γύρω μου ξενέρωσαν αλλά εγώ γούσταρα. Γεγονός πραγματικό! Δέκα χρόνια μετά, μπορώ πλέον να το ομολογήσω.
