Τι κι αν η Εθνική μας ομάδα του μπάσκετ αποτελεί εδώ και χρόνια την αγαπημένη ομάδα όλων των Ελλήνων; Εδώ και λίγο καιρό μία άλλη Εθνική, ωραία, θελκτική και άκρως επιτυχημένη, χτυπάει επίμονα την πόρτα, ζητώντας να πάρει τη θέση της μέσα στην καρδιά μας.
του Νίκου Κούδα
[email protected] follow me @nkoudas
Από το βράδυ της 14ης Ιουνίου 1987 και μετά, η Εθνική ομάδα του μπάσκετ αποτελεί για όλους τους Έλληνες την «επίσημη αγαπημένη», όπως την είχε βαφτίσει πολύ επιτυχημένα ο συνάδελφος Βασίλης Σκουντής, χαρίζοντάς της έναν τίτλο τιμής που κουβαλάει -δικαίως- μέχρι και σήμερα. Ωστόσο μία άλλη ομάδα έχει βαλθεί εδώ και καιρό να της… κλέψει τον τίτλο, διαπρέποντας συνεχώς τόσο σε ευρωπαϊκό, όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Το όνομά της; Εθνική κωπηλασίας.
Τα σημερινά κατορθώματα αρχικά της «αργυρής» Κατερίνας Νικολαϊδου στο σκιφ ελαφρών βαρών των γυναικών και εν συνεχεία των «χρυσών» Γιώργου Κόνσολα, Λευτέρη Κόνσολα, Σπύρου Γιάνναρου και Παναγιώτη Μαγδανή, που πέτυχαν ταυτόχρονα και νέο παγκόσμιο ρεκόρ, ήρθαν να επιβεβαιώσουν με τον πλέον εμφατικό τρόπο το μέταλλο και την ποιότητα των ελληνικών κουπιών στο παγκόσμιο στερέωμα. Και το πιο εντυπωσιακό όλων; Τα δύο αυτά μετάλλια αποτελούν… φωτοτυπία των κατακτήσεων στο περσινό παγκόσμιο πρωτάθλημα που είχε διεξαχθεί στην πόλη Τσουνγκγιού της Νότιας Κορέας, με την Κατερινιώτισσα πρωταθλήτρια να ανεβαίνει και τότε στο δεύτερο σκαλί του βάθρου, και τους «τέσσερις φανταστικούς» να στέφονται για πρώτη φορά παγκόσμιοι πρωταθλητές. Συνεπώς, σύμπτωση που επαναλαμβάνεται, κάθε άλλο παρά σύμπτωση συνιστά.
Με δεδομένο μάλιστα ότι η χώρα μας περιμένει αύριο και έναν ακόμη μεγάλο τελικό, με την εξαιρετική τετράκωπο άνευ πηδαλιούχου των Γιάννη Τσίλη, Γιώργου Τζιάλλα, Διονύση Αγγελόπουλου και Γιάννη Χρήστου, γίνεται προφανές ότι η συγκομιδή μπορεί να μεγαλώσει ακόμη περισσότερο, ανεβάζοντας την Εθνική μας ακόμη ψηλότερα από την 6η θέση που καταλαμβάνει ως τώρα στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του Άμστερνταμ, πλάι σε υπερδυνάμεις του χώρου όπως η Βρετανία, η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία.
Και φυσικά δεν είναι μόνο τα μετάλλια, αλλά και όλα τα υπόλοιπα στοιχεία που συνιστούν την ουσία κα το modus vivendi αυτής της όμορφης οικογένειας, κάνοντάς μας να ευελπιστούμε για το παρόν, αλλά κυρίως για το μέλλον που δείχνει πως διαθέτει: στιβαρή διοίκηση, αποτελούμενη από ανθρώπους με μεράκι και αγάπη για το άθλημα, ικανότατο τεχνικό επιτελείο με έναν έμπειρο Ιταλό «καπιτάνο» ως τεχνικό σύμβουλο, βετεράνους αθλητές που είναι δίπλα στην ομάδα μεταλαμπαδεύοντας τις γνώσεις και τις εμπειρίες τους, και φυσικά πολλά ταλαντούχα παιδιά που αποτελούν τη μαγιά για την ελπιδοφόρα συνέχεια της κωπηλασίας στη χώρα μας. Μίας χώρας -ας μην το ξεχνάμε- ευλογημένης με θάλασσες, λίμνες και ποτάμια σχεδόν σε ολόκληρη την επικράτειά της. Κομμένη και ραμμένη, θαρρείς, για κωπηλασία.
Τι λείπει λοιπόν για να γίνει το μεγάλο «μπαμ», όπως συνηθίζουμε να λέμε; Οικονομική και ηθική στήριξη από την πολιτεία για να εξασφαλιστεί η συνέχεια του αθλήματος, «άνοιγμα» των ανθρώπων της κωπηλασίας προς το ευρύ κοινό και φυσικά υπομονή.
Ίσως και ένας Νίκος Γκάλης…
