Δισεκατομμύρια κόσμου παρακολούθησαν από τις τηλεοράσεις τους την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο και εγώ είχα τη μεγάλη τύχη να βρίσκομαι εντός σταδίου, όσο οι Ιάπωνες μας γέμιζαν ελπίδα με ένα φοβερό σόου στο Ολυμπιακό στάδιο και κήρυτταν την έναρξη των Αγώνων που περίμενα εδώ και καιρό.
Δεν ξέρω αν ευθύνεται το ότι ήταν η πρώτη φορά που βλέπω από κοντά τελετή έναρξης Ολυμπιακών Αγώνων (που είμαι γενικά σε Ολυμπιακούς εννοώ) ή που είμαι κάπως ευκολόπιστη ορισμένες φορές, αλλά θεωρώ πως οι Ιάπωνες έκαναν εξαιρετική δουλειά (και) σήμερα. Μάζεψαν τα πιο δημιουργικά μυαλά και τους ζήτησαν να κάνουν κάτι απλό (που μεταξύ μας το απλό είναι μάλλον και το πιο δύσκολο), να παρουσιάσουν τους 32ους Ολυμπιακούς Αγώνες. Και τα είχαν όλα. Ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση και ξαφνικά έκλεισαν τα φώτα, έπαιξε δυνατή μουσική και αυτό ήταν. Από εκείνη τη στιγμή και για περίπου 3 ώρες ήμασταν ανατριχιασμένοι. Εντάξει, συμβαίνει συχνά λογικά…
Σίγουρα το θέμα του covid-19 δεν είναι χαρούμενο όμως δε θα μπορούσαν να μην αναφερθούν σε όλα όσα συνέβησαν, ήταν ιστορική στιγμή. Ήταν μία ιστορική τελετή. Αν είχε κόσμο η αρένα να δημιουργήσει ακόμη πιο έντονη ατμόσφαιρα είμαι σίγουρη πως όλοι εδώ μέσα θα είχαμε δακρύσει. Αλλά και χωρίς κόσμο ο στόχος των Ιαπώνων επετεύχθη. Μας δημιούργησαν πολλά συναισθήματα και μας εντυπωσίασαν με όσα μας παρουσίασαν. Παιδάκια παρέλαβαν τη φλόγα και με πολλή προσοχή τη μετέφεραν δείχνοντάς μας το μέλλον. Η Γιαπωνέζα τενίστρια, Ναόμι Οσάκα, ήταν αυτή που άναψε τον Ολυμπιακό βωμό και παρ’ ότι είναι ένα τσακ ξινούλα (tbh) η στιγμή ήταν φοβερή γιατί επιτέλους ξεκινούσαν οι Αγώνες που περιμέναμε όλοι μας.
Που τους περιμέναμε από το 2020, από το 2016 μάλλον ή προσωπικά από τότε που με θυμάμαι να βλέπω Ολυμπιακούς στο σπίτι μου με τον μπαμπά μου και τη μαμά μου να μουρμουρίζει που ήθελε άλλο κανάλι. Στο μεταξύ, όταν έχει Ολυμπιακούς στην τηλεόραση παίζει μόνο Αγώνες όλη μέρα, όλοι το ξέρουν αυτό, δεν ξέρω τι φάση η μαμά μου. Και τώρα που είμαι εδώ βέβαια δε θα με ρωτήσει «πως ήταν οι αγώνες παιδί μου» αλλά «μήπως σε μάτιασαν; να σε ξεματιάσω αν είναι». Κλάσικ μάνα. Τέλος πάντων, κλείνει η παρένθεση Φλωρίτσα.
Με τη σημερινή τελετή οι Ιάπωνες μας έδωσαν ελπίδα και μας γέμισαν αγωνία για του Αγώνες που έρχονται. Μέσα σε αυτό το στάδιο, που μπορεί να μην είναι το πιο εντυπωσιακό που θα μπορούσε αλλά είναι πολύ όμορφο, οι αγώνες θα συνεχίσουν για εμάς όπως ξεκίνησαν. Με ανατριχίλα. Και είμαι πολύ σίγουρη για αυτό πλέον. Μπορεί να μην κοιμάμαι αρκετά ή να τρώω μόνο μπέργκερ όλη μέρα αλλά εμπειρία σαν αυτή δεν ξέρω που αλλού θα μπορούσα να ζήσω. Το περίμενα τόσο καιρό. Θα γκρινιάζω (σίγουρα, συνέχεια, για πάντα) αλλά στο τέλος θα εκτιμήσω τα πάντα.
Από αύριο μπαίνουμε σε φουλ ρυθμούς αυπνίας Εε… αγώνων, σε φουλ ρυθμό αγώνων μπαίνουμε και ανυπομονώ να συναντήσω όλα τα παιδιά της ομάδας και να ζήσω από πολύ κοντά τις προσπάθειές τους. Μπορεί να κάνω τυπογραφικά λάθη συνέχεια αλλά εσείς να διαβάζετε, θα καταλαβαίνετε από τα συμφραζόμενα τι εννοώ. Έχετε συνηθίσει άλλωστε.
ΥΓ: Τρεις φωτογράφοι μαζί μας στο Τόκιο και εγώ έβαλα εξώφυλλο φωτογραφία δική μου, από το κινητό. Καλά θα πάει αυτό.
