Κάν’ το όπως 15 Έλληνες με μαγιό… σλιπ

Σίγουρα έχετε δει Έλληνες να πανηγυρίζουν μία νίκη, μία κατάκτηση, κάτι… Πρέπει να δείτε όμως πως πανηγυρίζει μία ομάδα Ελλήνων όταν κατακτά το όνειρο, φορώντας μαγιό… σλιπ.

Στο ευρωπαϊκό της Βουδαπέστης, πριν από περίπου ένα χρόνο, η Ελλάδα είχε την ευκαιρία να πάρει το Ολυμπιακό εισιτήριο. Ήταν δύσκολη υπόθεση, το ξέραμε και ο στόχος τότε δεν επετεύχθη. Τότε κάποιο από τα παιδιά μου είχε πει χαρακτηριστικά: «Θα πάμε στο προ-Ολυμπιακό να δώσουμε ό,τι έχουμε». Και το έκαναν.

Η ομάδα του Θοδωρή Βλάχου δεν έδειξε τον καλύτερο εαυτό της στο προ-Ολυμπιακό τουρνουά. Κακά τα ψέματα, όταν ο Έλληνας ξέρει πως είναι καλύτερος χάνει το ενδιαφέρον του, χαλαρώνει. Έτσι έκανε και η ομάδα. Ήξεραν πως είναι καλή ομάδα όμως εμφάνισαν κενά στους «εύκολους» αγώνες. Ηττήθηκε από το Μαυροβούνιο (το οποίο έκανε ομολογουμένως εξαιρετική εμφάνιση στο τουρνουά) όμως αυτό λίγη σημασία είχε τελικά. Έκανε αυτό που έπρεπε και έφτασε στα ημιτελικά, όπου θα αντιμετώπιζε την ομάδα της Ρωσίας η οποία έδειχνε να είναι πολύ βελτιωμένη. Οι Έλληνες ετοίμαζαν τορπίλη.

Ο αγώνας με τη Ρωσία ξεκίνησε για όλους μας με την ίδια σκέψη πως η Εθνική, αν παίξει καλά, είναι ανώτερη. Οι Ρώσοι μπορεί να κατάφεραν να λυγίσουν την Κροατία αλλά… τους έχουμε κερδίσει, μπορούμε να το ξανακάνουμε (ναι, η υπόλοιπη περιγραφή θα γίνει σε Α’ πληθυντικό πρόσωπο γιατί ήταν σα να παίζουμε όλοι μαζί). Ανοίξαμε το σκορ, συνεχίσαμε με γκολ, ανοίξαμε τη διαφορά στα τρία γκολ, μας έφταναν. Έτσι πήγε όλος ο αγώνας. Εμείς ανοίγαμε τη διαφορά, εκείνοι μας έφταναν ή και ισοφάριζαν. Εκείνος ο Κχάρκοφ, που ήταν βασικά ο Βλαχόπουλος της Ρωσίας, δεν μας άφησε ήσυχους λεπτό, έβαλε τα μισά από τα γκολ της ομάδας. Και μπράβο του, έκανε αυτό που έπρεπε. Απλά, εμείς είχαμε τον αντίστοιχο παίκτη (σσ Βλαχόπουλος) συν ακόμη 14 πολύ διψασμένους (λογικά και πεινασμένους) πολίστες για την Ολυμπιακή πρόκριση. Ήθελαν να πανηγυρίσουν, φαινόταν. Ο Βλάχος τους θύμιζε συνέχεια πως το παιχνίδι τώρα ξεκινάει, κι ας προηγούνταν, κι ας άνοιγαν κι άλλο τη διαφορά. Δεν τους άφησε να χαλαρώσουν γιατί ήξερε πως μόνο έτσι θα έχαναν. Φτάνουμε στο τέταρτο οκτάλεπτο με 11-9. 12-9, 13-9, εδώ είμαστε, βλέπουμε Τόκιο…

Και έρχεται ο Κχάρκοφ, που σας έλεγα πριν, και βάζει γκολ. Και μας ταράζει. Και τον ευχαριστούμε γιατί τότε οι Έλληνες αγρίεψαν. Δε θα άφηναν άλλο γκολ να μπει, είχαν το προβάδισμα, ήμασταν με το ένα πόδι στο Τόκιο, έπρεπε να κερδίσουν. Καλή άμυνα, ακόμη καλύτερος Ζερδεβάς. Μπλόκαρε γκολ και χαμογελούσε, τον βλέπαμε και χαμογελούσαμε κι εμείς στην τηλεόραση.

Οι Έλληνες δεν άφηναν να περάσει τίποτα πια. Στο 0:50, και ενώ ήμασταν στο 13-10, ο Βλάχος ζητάει time out. Σκέφτομαι: «Τι οδηγίες θα δώσει; Πρέπει απλά να ροκανίσουμε τον χρόνο που έμεινε» (εγώ η προπονήτρια). Και τον βλέπω να πανηγυρίζει με τους παίκτες του στο νερό, οι παίκτες από τον πάγκο χοροπηδούσαν. Είχαν κερδίσει, το παιχνίδι είχε τελειώσει, το ήξεραν και οι Ρώσοι. Δεν ξέρω πως συγκράτησαν τον ενθουσιασμό τους οι παίκτες και συνέχισαν για εκείνα τα 50 δεύτερα. Ο διαιτητής το σφύριξε, η Ελλάδα ήταν στους Ολυμπιακούς. Χαρά.

Και τότε, είδαμε αθλητές όπως τον Φουντούλη ή τον Μουρίκη που θα βρεθούν σε Ολυμπιακούς για τρίτη φορά στην καριέρα τους να πανηγυρίζουν σα μικρά παιδιά. Τραγουδούσαν, χοροπηδούσαν…. Αν δεν το είδατε μπορείτε να φανταστείτε πως πανηγυρίζουν οι Έλληνες, ξέρετε! Πήραν το εισιτήριο τους αγκαλιά (κυριολεκτικά) και τραγουδούσαν. Που να βλέπατε τους πιο μικρούς της ομάδας, η χαρά τους δεν κρυβόταν, ήταν φοβερό να το βλέπει κανείς γιατί μπορούσε να πάρει λίγη από την ευτυχία που σε εκείνους περίσσευε. Σίγουρα οι πανηγυρισμοί συνεχίστηκαν και μετά και ίσως συνεχίζονται ακόμη. Ξέρετε, είναι σαν αυτό που λέμε ότι η γιορτή κρατάει 40 μέρες. Και 40, και 50, το αξίζουν άλλωστε.

Το πρόσωπο της Εθνικής στον προτελευταίο αγώνα της στο τουρνουά ήταν αυτό που θέλουμε να βλέπουμε. Αυτοπεποίθηση, αξιολόγηση, εμπειρία, σωστές εκτιμήσεις. Και πάνω απ’ όλα, κοινός στόχος, σύμπνοια. Μπορεί να ακούγεται κλισέ αλλά η ομάδα πετούσε. Όσοι το παρακολούθησαν (και δεν ήταν λίγοι όπως κατάλαβα) πήραν μία δόση χαράς μέσα στη δύσκολη φάση που περνάμε, όπως σωστά τόνισαν οι Έλληνες διεθνείς στις δηλώσεις τους. Ήταν σημαντικό και για εμάς να τους δούμε να κερδίζουν.

ΥΓ. Θυμάστε τη Στεφανία; Τη φωτογράφο μας, που είχαμε πάει μαζί στη Βουδαπέστη. Αυτή τη φορά δε βλέπαμε μαζί τους αγώνες όμως της είχε αρέσει τόσο πολύ το πόλο που κατάφερε να συγκεντρώσει τρεις φωτογράφους και έναν μοντέρ, που το μοναδικό κοινό που έχουν με το πόλο είναι πως τρώνε πολύ όπως οι πολίστες, να δουν τον αγώνα και να πανηγυρίσουν μαζί της. Σε κάθε γκολ μου έστελνε μήνυμα. Μπορεί να την άφηνα στο «Διαβάστηκε» καμιά φορά αλλά καταλάβατε, είχε ενθουσιαστεί.

To καλοκαίρι δεν είναι μακριά, πάρτε τα speedos σας και ετοιμαστείτε για τραγούδια στο Τόκιο.