Η φωνή στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής αρκούσε για να καταλάβω τον τρόμο. «Σας παρακαλώ γραψτε κάτι, κινδυνεύουν τα παιδιά μας είναι δράκος σας λέω…»
του Θοδωρή Σαλαντή
Χειμώνας ήταν του 1996. Ετοιμαζόμουν να φύγω από την εφημερίδα, η ώρα ήταν μετά τις εννέα το βράδυ, όταν σήκωσα το τηλέφωνο:
– Ο κύριος Σαλαντής;
– Ναι πείτε μου…
Ήταν μια μητέρα αθλήτριας της ρυθμικής γυμναστικής, μικρό κορίτσι των ομάδων που τότε έκαναν προπονήσεις στο ΟΑΚΑ, στο προπονητήριο.
-Ακούστε με κύριε Σαλαντή. Φεύγω από το Χαλάνδρι για το στάδιο. Μπαίνω και παρκάρω μπροστά από τους ξενώνες. Πήγα να πάρω το παιδί που τελείωνε εκείνη την ώρα. Έβρεχε κιόλας. Έρχεται τρέχοντας το κορίτσι μου, μπαίνει μέσα και κλείνει την πόρτα…. Παναγία μου… Ξαφνικά, πετάγεται ένας μαντράχαλος μέσα από τα δέντρα και τρέχει προς τα πάνω μας… Κατεβάζω την ασφάλεια του αυτοκινήτου και αυτός από εξω προσπαθεί να ανοίξει. Ξεκινάω, πατάω γκάζι, αυτός έχει γραπωθεί στην πόρτα και σχεδόν τον σέρνω… Μας βρίζει. Ευτυχώς πρόλαβα και ξέφυγα. Αν τον βλέπατε… Και τώρα που σας μιλάω τρέμω. Μας έκανε επίθεση σας λέω…
Στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας την άλλη μέρα έχουμε βάλει «Δράκος στο Ολυμπιακό Στάδιο. Έκανε επίθεση σε αθλήτρια της γυμναστικής». Το παίρνει το θέμα και η τηλεόραση του ΑΝΤ1 στο πρωινό, με συνεντεύξεις της μαμάς, της αστυνομίας. Στο ΟΑΚΑ, χαμός …
Κατά τις έντεκα χτυπάει το τηλέφωνο μου. «Ρε Θοδωρή έγω ήμουν…» . Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο Ναλτσατζιάδης, ένας αγαθός γίγαντας από την Δράμα αν δεν κάνω λάθος που έμενε στους ξενώνες. Χρυσό παιδί, καλός άνθρωπος, από κείνα τα χρόνια έχω να τον δω καλή του ώρα. «Ρε Βούπα… τι εγίνε» του λέω. Βούπα τον έλεγε η παλιοπαρέα, τα άλλα παιδιά του στίβου που έμεναν στους ξενώνες
«Τι Δράκος και βλακείες ρε Θοδωρή… Εγώ ήμουν… Έβρεχε πολύ, είχα ραντεβού και ήθελα να πάω βόλτα. Πως να φτάσω Κηφισίας ρε από τους ξενώνες. Βλέπω εκείνη την ώρα μια αθλήτρια να τρέχει και να μπαίνει στο αμάξι. Τρέχω από πίσω της να με πάρουν να με κατεβάσουν στην Κηφισίας. Αυτές με το που με είδαν έκλεισαν τις πόρτες. Πήγα να την ανοίξω για να χωθώ και εγώ μέσα και πάτησαν γκάζι και έφυγαν. Κόντεψαν να με σκοτώσουν σου λέω αδελφε. Και σήμερα ήρθε η αστυνομία και ψάχνει στο ΟΑΚΑ Δράκο. Τι να κανω…».
Το θυμάμαι και γελάω, θα σας πω πολλές τέτοιες ιστορίες. Παλιότερες, νεότερες σημερινές… Γελάω όπως φαντάζομαι και εσείς τωρα. Άντε να σας πω και το άλλο να γελάσουμε ακόμη πιο πολύ. Αυτά έγιναν το 1996. Τότε λοιπόν ο ελληνικός κλασικός αθλητισμός ειχε ξενώνες, έμεναν όλα τα παιδιά στο ΟΑΚΑ, όλη η φουρνιά των αθλητών και των προπονητών που δόξασαν την χώρα. Ειχε ξενώνες με φαγητό κάθε μέρα, έιχε Καραϊσκάκη, ΣΕΦ, Παιανία. Την επόμενη χρονιά βγήκε η διοίκηση του Σεβαστή, το 1997 ντε! Που θα άλλαζε τον στίβο και θα τον απογείωνε. Σήμερα 23 χρόνια μετά δεν υπάρχει τίποτα. Χάθηκαν οι ξενώνες, χάθηκε το Καραϊσκάκη, το ΣΕΦ ανοίγει για το στίβο δυο μέρες το χρόνο, αντίο Παιανία, αντίο προπονητήρια. Και για όλα φταίνε οι άλλοι… Ναι Βασίλη Σεβαστή δυστυχώς! Αυτό είναι το μεγάλο έργο της εικοσαετίας! Όλα αυτά τα παιδιά, οι παλιοί αθλητές που σήμερα τρέχετε να τους πάρετε δηλώσεις υποστήριξης σε αυτά τα στάδια και τους ξενώνες ανδρώθηκαν, θριάμβευσαν, ερωτεύτηκαν, κοιμήθηκαν, γέλασαν, έκλαψαν. Είμαστε άραγε καλύτερα ή χειρότερα από τότε… Καλημέρα σας… Αύριο περισσότερα.
