Πιθανότατα δεν είμαι, ο καταλληλότερος να εκφράσω απόψεις, προβληματισμούς, νέες ιδέες και προτάσεις για τον χώρο του υγρού στίβου και σίγουρα αν έχω, σ ’αυτή τη χώρα, είναι πολύ πιθανό να παρεξηγηθώ έως και να λοιδορηθώ.η
του Κυριάκου Αντωνιάδη
πρώην αθλητής-προπονητής κολύμβηση, επιχειρηματίας
Τα 40 και πλέον χρόνια ενασχόλησής μου στο χώρο και ως ένας άνθρωπος με ανησυχίες / αναζητήσεις, μου δίνουν το έναυσμα να εκφράσω τις σκέψεις μου, ευχόμενος να πυροδοτήσουν θετικές εξελίξεις.
Ο χώρος των aquatics, τα τελευταία χρόνια και εντός της κρίσης, παρουσιάζει ιδιαίτερες επιτυχίες σε όλα τα επίπεδα, κόντρα στην προβληματική έως και μίζερη οικονομική ή κοινωνική κατάσταση της χώρας. Οι επιτυχίες αυτές, πρωτίστως οφείλονται στους ίδιους τους αθλητές, τους προπονητές, τους γονείς, τα σωματεία, τους εμπλεκόμενους και τέλος την Ομοσπονδία.
Κατά καιρούς, εκφράζονται διάφορες απόψεις για τη βελτίωση τόσο σε οργανωτικό, λειτουργικό επίπεδο όσο και αγωνιστικό. Αυτές οι απόψεις έχουν ως τελικό αποδέκτη την ΚΟΕ προβάλλοντας ως κύρια αιτία του κακού, την μακροβιότητα της διοίκησης της.
Δεν πρέπει να περνάει απαρατήρητο ότι εδώ και μερικά χρόνια τα κέντρα αποφάσεων για τα τεκτενόμενα στον χώρο των aquatics έχουν μετακινηθεί από την Ευρώπη στην Ανατολή (αραβικές χώρες και Κίνα). Η αιτία προφανής. Τα τεράστια οικονομικά κεφάλαια που επενδύονται από τα συγκεκριμένα κράτη και χορηγούς προκειμένου να πρωταγωνιστήσουν στον χώρο.
Πρόσφατο παράδειγμα, η ιδιωτική λίγκα κολύμβησης (ISL), που ξεκινά από τον επόμενο Σεπτέμβρη. Ένα άκρως φιλόδοξο ιδιωτικό εγχείρημα με σειρές αγώνωνκαι μεγάλα χρηματικά έπαθλα για τους συμμετέχοντες, που ήδη είναι αθλητές σωματείων και εθνικών ομάδων. Ποιος να το πίστευε!
Ας επιστρέψουμε όμως στην ελληνική πραγματικότητα και ας διερωτηθούμε ποιος είναι ο ελληνικός υγρός στίβος. Με πρόχειρες εκτιμήσεις και σίγουρα όχι απόλυτα ακριβείς, οι εμπλεκόμενοι στο χώρο είναι περίπου 19.000-23.000 αθλούμενοι (με δελτία), 1.000 – 1.200προπονητές, 230 – 250 αθλητικά σωματεία, 600 – 800 παράγοντες, 140 – 170κολυμβητήρια (δημόσια – δημοτικά) 400 – 600 εμπλεκόμενοι (γιατροί, φυσιοθεραπευτές, υπάλληλοι κ.α.). Όλοι αυτοί εκτιμάται ότι «παράγουν» ένα αθλητικό ΑΕΠ της τάξεως περίπου των 40.000.000,00 €. Δηλαδή όσο ο τζίρος μιας πολύ καλής μεσαίας ελληνικής επιχείρησης, προ κρίσης!
Στους παραπάνω αριθμούς δεν περιλαμβάνονται , προσέξτε, οι ιδιώτες χρήστες (παιδιά – ενήλικες) που μαθαίνουν κολύμπι στα σχολεία, ιδιωτικά κολυμβητήρια και γενικά οι χρήστες που αποκαλούμε «κοινό», το οποίο δραστηριοποιείται ιδιωτικά ή συμμετέχει σε αγώνες open sea. Ενδεικτικά να αναφέρω ότι στο δημοτικό κολυμβητήριο του Δήμου Καλλιθέας που δραστηριοποιείται μόνο το «κοινό», υπάρχουν εγγεγραμμένα 1.400-1.300 μέλη.
Η συνεχής αύξηση, εδώ και πάνω από 35 χρόνια, των ασχολούμενων με τα aquatics, η ανάγκη γνώσης για την κολύμβηση και τα αθλήματά της πανελλαδικά, σε συνάρτηση με τις υπερβολικά αρχικά γενναιόδωρες κρατικές επιχορηγήσεις, οδήγησαν στην διαμόρφωση ενός «αθλητικού τοπίου», καθόλου αμελητέου, αλλά όχι και τόσο τρομερού, όπως θεωρούν κάποιοι!
Σε αυτό το σημείο ξεκινάνε οι προβληματισμοί και η μη αναγνώριση της πραγματικότητας από τους εμπλεκόμενους. Η συνεχής ανάπτυξη, όπως γνωρίζουμε από τη ζωή και τη φύση, δεν μπορεί να συνεχισθεί επ’ άπειρο. Θα επέλθει μία κάμψη, κάποια στασιμότητα λόγω της κόπωσης, της συνεχής μείωσης των οικονομικών πόρων, της παγκόσμιας αλλαγής διεξαγωγής πρωταθλημάτων, της έλλειψης νέου οράματος για όλους.
Έχουμε περάσει εδώ και χρόνια από τον κρατικοδίαιτο αθλητισμό / πρωταθλητισμό στον καθαρά επιδοτούμενο από γονείς, χορηγούς και τρίτους και δείχνουμε ότι ενώ το γνωρίζουμε δεν το έχουμε καταλάβει!!!
Για μένα, το οικοδόμημα του ελληνικού aquatics, που με τόσο κόπο διαμορφώθηκε, φαίνεται ότι θα κλονιστεί, θα περιοριστεί και ίσως ξεπεραστεί από κάτι νέο, πιο δημοφιλές, πιο προσοδοφόρο για τους χρήστες. Η αμφίδρομη κριτική μεταξύ της υπερκείμενης αρχής (ομοσπονδία) και των χρηστών δεν οδηγεί σε λύσεις ούτε καν σε διαπιστώσεις.
Ορισμένα δείγματα ανησυχίας, που πρέπει να προβληματίσουν είναι:
• Η μείωση προσέλκυσης αθλούμενων σε ομάδες (ανεξάρτητα από τα δελτία της ομοσπονδίας)
ΑΙΤΙΑ: – Οικονομική κρίση
– Υπογεννητικότητα – λιγότερο εισερχομένων στα σχολεία
– Ανάπτυξη ιδιωτικών κολυμβητηρίων (δεν περνάνε από το σύστημα των ομάδων και της ομοσπονδίας)
– Το οικονομικό κόστος
– Έλλειψη σχεδίου προσέλκυσης
• Το ανύπαρκτο πλάνο λειτουργίας των αθλητικών σωματείων (εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων) και η μεταστροφή της στόχευσής τους, από στόχους σωματείου, σε ατομικούς στόχους διάκρισης.
ΑΙΤΙΑ: – Έλλειψη παραγόντων, με όραμα για το σωματείο και τις επιτυχίες του.
- Η έντονη και χωρίς έλεγχο θετική «εισροή» κοινού στα δημόσια και δημοτικά κολυμβητήρια, που αντί να λειτουργήσει ως τροφοδότης στο χώρο, μπορεί να τον περιορίσει.
- Παρά τις μεγάλες αγωνιστικές επιτυχίες σε σχέση με άλλα αθλήματα, η μη αξιοποίηση σοβαρών χορηγών.ΑΙΤΙΑ: – Η πιθανή υπερεκτίμηση των αγωνιστικών επιτυχιών μας οδηγεί στο να μην βλέπουμε την πραγματικότητα και ιδιαίτερα πως μας βλέπουν οι άλλοι.
– Η μη αξιοποίηση νέων μεθόδων ανεύρεσης χορηγών και χρήσειςsocial media, πλατφόρμας crowdfunding με πρωτοποριακά αποτελέσματα στο ανταγωνιστικό αθλητικό περιβάλλον.
• Η αναζήτηση από την πλευρά της ομοσπονδίας, νέου ρόλου υποστήριξης, καθοδήγησης των σωματίων, αφήνοντας πίσω παρωχημένους τρόπους λειτουργίας και διαχείρισης, με στόχο την αύξηση της δημοφιλίας των αθλημάτων της και την αναγκαιότητα της ύπαρξής τους.
Αναπόφευκτα γεννιέται μία σειρά ερωτημάτων, που πρέπει να απαντηθεί από όλους τους εμπλεκόμενους του χώρου:
- – Πού πάει το παγκόσμιο και το εγχώριο aquatics ( αγωνιστικό και μη);
- – Πώς χρηματοδοτείται, από ποιους και γιατί;
- – Τί aquatics θέλουμε και μπορούμε να έχουμε;
- – Ποιοι μπορούν να το «τρέξουν» και γιατί;
- – Με τι νομικό καθεστώς;
- – Τί θέση έχουμε, ως χώρος , στο ευρύ ανταγωνιστικό αθλητικό περιβάλλον;Έχουμε δύο επιλογές. Ή να μείνουμε στον χώρο ως θεατές ή να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας πριν είναι πολύ αργά. Ο ρόλος της ομοσπονδίας είναι πρωταγωνιστικός, πρέπει να βγει μπροστά και να εμπνεύσει ένα νέο όραμα.
