Αν υπάρχει ένα άθλημα στην Ελλάδα για το οποίο μπορούμε μετά βεβαιότητας να ισχυριστούμε ότι το ακολουθεί λαμπρό μέλλον, αυτό είναι η κωπηλασία. Με αθλητές σε όλες τις κατηγορίες και τις ηλικίες, η μικρή γεωγραφικά Ελλάδα, είναι μεγάλη σε κωπηλατικό μέγεθος. Παγκοσμίως…
του Θανάση Νικολάου
[email protected] follow me @ThanNikolaou
Πριν από λίγες ώρες, η Κατερίνα Νικολαΐδου στον τελικό του απλού σκιφ ελαφρών βαρών στο παγκόσμιο πρωτάθλημα κάτων των 23 ετών, κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο. Για να αντιληφθεί κάποιος το αθλητικό μέγεθος αυτής της αθλήτριας, η δεύτερη θέση δεν ήταν η αναμενόμενη. Σε κάθε αγώνα που κωπηλατεί η Κατερινά, το χρώμα του αναμενόμενου μεταλλίου είναι το χρυσό. Όχι ότι θεωρείται αποτυχία η δεύτερη θέση, όμως μας έχει καλομάθει η Κατερινιώτισα αθλήτρια και μας κακοφάινεται όταν δεν ακούμε τον Εθνικό μας ύμνο με την ίδια να δακρύζει από χαρά.
Δεν είναι όμως μόνο η Νικολαΐδου. Υπάρχει ο Σπύρος Γιάνναρος, ο Διονύσης Αγγελόπουλος, ο Κωνσταντίνος Χρηστομάνος, ο Απόστολος Λαμπρίδης, ο Στέφανος Ντούσκος, ο Γιάννης Πέτρου, η Σοφία Ασουμανάκη, ο Αμαλία Τσιάβου, η Μάρια Πέργουλη και άλλοι αθλητές και αθλήτριες, οι περισσότεροι νεαροί σε ηλικία. Ένα άθλημα που απουσιάζει από τα πρωτοσέλιδα και το ενδιαφέρον των αθλητικών και όχι μόνο ΜΜΕ. Ένα άθλημα που ταιριάζει απόλυτα με την ιδιοσυγκρασία του Έλληνα. Ενα άθλημα που σταθερά προσφέρει επιτυχίες τόσο σε Ολυμπιακό επίπεδο όσο σε παγκόσμιο και ευρωπαϊκό. Σαφώς από τα πιο αδικημένα σε προβολή αθλήματα στη χώρα μας.
Οι περισσότεροι Έλληνες φίλαθλοι, γνωρίζουν τον Αργεντίνο πρώτο σκόρερ του Αστέρα Τρίπολης στο ποδόσφαιρο. Γνωρίζουν ποια είναι η σύντροφος του κάθε διεθνή που αγωνίστηκε στο παγκόσμιο κύπελλο της Βραζιλίας. Γνωρίζουν τί αναφέρεται στις απομαγνητοφωνημένες συνομιλίες μεταξύ παραγόντων και διαιτητών ποδοσφαίρου. Γνωρίζουν ακόμα και τις ιδιωτικές συζητήσεις μεταξύ δύο ανθρώπων του ποδοσφαίρου από τους οποίους ουδείς διέρρευσε το περιεχόμενο τους. Πόσοι όμως γνωρίζουν ότι η ελληνική κωπηλασία με τις Αλεξάνδρα Τσιάβου και Χριστίνα Γιαζιτζίδου χάρισε στην Ελλάδα το 2012 το 50% των μεταλλίων μας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012; Από τα δύο που κατακτήσαμε στους Αγώνες που μας χτύπησε η κρίση, το ένα ήταν της κωπηλασίας με τις κοπέλες στα ελαφρά σκιφ και το άλλο στο τζούντο από τον τεράστιο αθλητή Ηλία Ηλιάδη.
Αθλητισμός δεν είναι μόνο το ποδοσφαιρο. Πιο σωστά, αθλητισμός δεν είναι το ποδόσφαιρο, το ελληνικό. Ήδη οι Έλληνες φίλαθλοι έχουν γυρίσει την πλάτη τους στο ελληνικό πρωτάθλημα με το προϊόν να έχει χάσει πολύ από την αξία του. Από κοντά και το έταιρο των άκρως επαγγελματικών και με τεράστια συμβόλαια άθλημα, το μπάσκετ. Εν μέσω κρίσης, αμφότερα βρίσκονται σε φθίνουσα πορεία. Αντιθέτως αθλήματα που δε βασίζονται στο χρήμα τόσο όσο στην ψυχική δύναμη και τη θέληση του αθλητή, δεν καταλαβαίνουν από οικονομική κρίση. Τέτοιο άθλημα είναι η κωπηλασία.
Οι Έλληνες φίλαθλοι σιγά σιγά ανακαλύπτουν το θησαυρό που κρύβεται σε όλα τα Ολυμπιακά αθλήματα. Σιγά σιγά αρχίζουν και ενημερώνονται για αθλήματα που ποτέ άλλοτε δεν είχαν κερδίσει την προσοχή τους. Ο λόγος είναι πολύ απλός. Ο σημερινός Έλληνας δεν μπορεί να ταυτιστεί με τον ποδοσφαίριστή που εισπράτει δεκάδες χιλιάδες ευρώ και οδηγεί πανάκριβο αυτοκίνητο. Αντιθέτως νιώθει πιο κοντινό του αυτόν που δεν έχει τίποτα, παρά μόνο πίστη και θέληση για να πετύχει. Η κωπηλασία και οι αθλητές της είναι ακριβώς αυτό.
Ας μάθουμε λοιπόν τα ονόματα αυτών των παιδιών. Ας παρακολουθήσουμε τις προσπάθειες τους για να χαρούμε επιτέλους και λίγο αθλητισμό. Φτάνει με τις μπίζνες, τα συμβόλαια, τις μεταγραφές και τις… ύποπτες συνομιλίες. Η κωπηλασία θα γίνει και αυτή επίσημη αγαπημένη όλων μας.
