Ο Παναγιώτης Ποικιλίδης άλλαξε γειτονιά, έφυγε από κοντά μας πολύ νωρίς. Το Sportsfeed.gr ανατρέχει στη μεγάλη πορεία του πολύ σημαντικού παλαιστή, που από συμπτώσεις δεν πανηγύρισε ένα Ολυμπιακό μετάλλιο.
του Ηλία Τάταλα
[email protected]
Γεννημένος στις 27 Φεβρουαρίου του 1965 στην Καλαμαριά, από μικρός αγάπησε την πάλη επηρεαζόμενος από τον κατά τέσσερα χρόνια μεγαλύτερο αδελφό του, τον Γιώργο. Με ύψος 1,88, βάρος 120 κιλά και σιδερένια θέληση, είχε τα απαραίτητα στοιχεία για να διαπρέψει. Η μεγάλη του ΒΑΟ σχολή, που τροφοδότησε τον ελληνικό αθλητισμό με σπουδαίους παλαιστές έχοντας δάσκαλο τον Όθωνα Μοσχίδη, έγινε το δεύτερο σπίτι του και τα αποτελέσματα δεν άργησαν να φανούν.
Στο παγκόσμιο πρωτάθλημα εφήβων του 1983 προκάλεσε αίσθηση με την παρουσία του κατακτώντας χρυσά μετάλλια σε ελληνορωμαϊκή και ελευθέρα. Το 1984, στο Λος Άντζελες ήταν μόλις 19 ετών και βίωσε δόξα, αλλά και πίκρα συμμετέχοντας στην κατηγορία των +100 κιλών της ελληνορωμαϊκής. Αν και νίκησε τον χρυσό Ολυμπιονίκη εκείνης της διοργάνωσης, Αμερικανό Μπλάτνικ με 4-3 στον δεύτερο γύρο, τελικά έμεινε στην τέταρτη θέση έχοντας απολογισμό τεσσάρων νικών και μόλις μίας ήττας από τον Γιουγκοσλάβο Μεμίσεβιτς, ο οποίος κατετάγη δεύτερος με δύο ήττες στο παθητικό του.
Εκτός από την ελληνορωμαϊκή , στο Λος Άντζελες ο Ποικιλίδης αγωνίστηκε και στην ελευθέρα. Στον αγώνα, όμως με τον Τούρκο Τασκίν τραυματίστηκε και τελικά έμεινε στην 8η θέση.
Ήταν φανερό ότι το μέλλον του ανήκε. Το 1986, στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Βουδαπέστης, που αγωνιστικά ήταν πιο δύσκολη διοργάνωση από τους Ολυμπιακούς, κατετάγη 6ος στην κατηγορία των υπερβαρέων. Επόμενη μεγάλη στιγμή του ήταν στους Μεσογειακούς του 1987, που τότε ήταν σοβαρή διοργάνωση. Πήρε το χάλκινο μετάλλιο, το πρώτο της διεθνούς καριέρας του σε επίπεδο ανδρών, ενώ κατετάγη 12ος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα.
Χρυσό στην Αθήνα
Το 1991 στους Μεσογειακούς της Αθήνας δοξάστηκε πανηγυρίζοντας το χρυσό μετάλλιο και το επόμενο μεγάλο ραντεβού του ήταν για την επόμενη χρονιά στη Βαρκελώνη. Εκεί, στη δεύτερη Ολυμπιακή συμμετοχή του ξεκίνησε με δύο νίκες επί των Σουζούκι (Ιαπωνία) και Χορομάντσκι (Πολωνία). Στον τρίτο αγώνα κλήθηκε να αγωνιστεί κόντρα στον σπουδαίο σουηδό, τον Γιόχανσον και ηττήθηκε. Με δύο ακόμη ήττες στη συνέχεια έμεινε στην 8η θέση. Και πάλι ήταν Ολυμπιονίκης.
Στην τετραετία μέχρι την επόμενη Ολυμπιάδα ο Ποικιλίδης άγγιξε δύο φορές το μετάλλιο σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Το 1993 κατετάγη 4ος (θέση που είχε πάρει και το 1991) και ένα χρόνο αργότερα 5ος.
Αντίπαλος με το… βουνό
Το 1996 ταξίδεψε στην Ατλάντα για τους τρίτους Ολυμπιακούς Αγώνες της καριέρας του γνωρίζοντας ότι αυτή θα ήταν η τελευταία ευκαιρία του για ένα μετάλλιο. Και πάλεψε πολύ γι’ αυτό… Ξεκίνησε με ήττα από τον Ουκρανό Κότοκ, αλλά στους δύο επόμενους αγώνες πήρε δύο παλικαρίσιες νίκες επί των Ντίαζ (Μεξικό) και Χαλίκ (Εσθονία). Ο δρόμος τον έβγαλε σε… αδιέξοδο. Επόμενος αντίπαλος ο τεράστιος Αλεξάντερ Καρέλιν, ο ανίκητος από το 1988 και έπειτα Ρώσος παλαιστής. Με νίκη, ο Ποικιλίδης θα αγωνιζόταν στον τελικό, με ήττα θα έπρεπε να παλέψει για την 5η θέση. Κόντρα στον Καρέλιν ο Ποικιλίδης έβγαλε όλη την ψυχή που είχε μέσα του, άντεξε για 2 λεπτά και 59 δευτερόλεπτα, μέχρι το θηρίο της Σιβηρίας να τον νικήσει με πτώση. Στον τελευταίο αγώνα της καριέρας του, ο Ποικιλίδης νίκησε το Γερμανό Σίεκελ με 3-0 και πήρε την πέμπτη θέση. Απολογισμός: Τρεις Ολυμπιακές συμμετοχές, τέσσερις Ολυμπιακές διακρίσεις.
Προπονητής, αντιδήμαρχος, παράγοντας στον ΠΑΟΚ
Σε ηλικία 31 ετών ο Ποικιλίδης άφησε τα ταπί ως αθλητής, έγινε προπονητής. Το 1999 οι συμπολίτες του στην Καλαμαριά τον εξέλεξαν στο δημοτικό συμβούλιο και πήρε ρόλο αντιδημάρχου, όπως και το 2005. Το 2000 λειτούργησε το -ανενεργό από την Κατοχή- τμήμα πάλης του ΠΑΟΚ, συμμετείχε στα κοινά της πάλης και από το 2007 μπήκε στο διοικητικό συμβούλιο της ΠΑΕ ΠΑΟΚ, βοηθώντας από διάφορα πόστα και έχοντας μια ιδιαίτερα σχέση με τους οργανωμένους οπαδούς.
Από το βράδυ της 23ης Μαΐου, η οικογένεια της πάλης και του ΠΑΟΚ είναι φτωχότερη. Ο Παναγιώτης Ποικιλίδης είχε πολλά να δώσει ακόμη, αλλά η καρδιά του, που πάντα τον οδηγούσε, δεν άντεξε…
