Βιοτεχνία πρωταθλητών

Ο Υπερίων Τούμπας αποτελεί μία ξεχωριστή περίπτωση συλλόγου. Με λίγα μέσα, αλλά με πολλή δουλειά και μεράκι παράγει διαρκώς νέους πρωταθλητές.

του Ηλία Τάταλα
[email protected]
φωτογραφίες Κώστας Αμοιρίδης
[email protected] follow me @amiridiskostas
[email protected]

Ο σύλλογος ιδρύθηκε το 1996 και αποτελεί δημιούργημα του Χρήστου Καμαριανάκη, ο οποίος από μικρή ηλικία αποφάσισε να στραφεί στην προπονητική. Βαλκανιονίκης της άρσης βαρών ο ίδιος, κατάφερε με πολύ κόπο να δημιουργήσει μία ομάδα που πρωταγωνιστεί τα τελευταία χρόνια στα πανελλήνια πρωταθλήματα και τροφοδοτεί με σπουδαία ταλέντα την Εθνική ομάδα.
Σήμερα στις τάξεις του Υπερίωνα βρίσκονται σαράντα αθλητές και αθλήτριες. Πέρσι ο σύλλογος αναδείχθηκε πρωταθλητής Ελλάδος, φέτος ήταν δεύτερος και όπως φαίνεται θα παραμείνει στα ψηλά πατώματα και τα επόμενα χρόνια. ΄

Τα αστέρια
Ο Δαβίδ Καβελασβίλι ήταν ο μοναδικός αθλητής της ελληνικής άρσης βαρών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Παρόλο που η συμμετοχή του ήρθε αιφνιδιαστικά, μετά από αποκλεισμό δύο ξένων αθλητών, κατάφερε να έχει μία αξιοπρεπέστατη παρουσία και πήρε τη 13η θέση στην κατηγορία των 105 κιλών. Ήρθε στην Ελλάδα σε ηλικία εννιά ετών και έμαθε την άρση βαρών από τον Καμαριανάκη.
Παρόλο που ήταν ιδιαίτερα ταλαντούχος αθλητής και με σημαντικές επιδόσεις σε ηλικία 18 ετών (180 κιλά αρασέ – 215 ζετέ), η ομοσπονδία δεν ενδιαφέρθηκε να του εξασφαλίσει την ελληνική υπηκοότητα. Τελικά πήρε την υπηκοότητα πριν από πέντε χρόνια, σε ηλικία 24 ετών και έχασε την ευκαιρία να ζυμωθεί από μικρός σε μεγάλους αγώνες. Όλα αυτά τα χρόνια προσπαθούσε να συνδυάζει πρωταθλητισμό και επιβίωση, με τη βοήθεια του συλλόγου και της οικογένειάς του. Πέρσι αναδείχθηκε χρυσός μεσογειονίκης και μπροστά του υπάρχει ο μεγάλος στόχος της δεύτερης συμμετοχής σε Ολυμπιακούς Αγώνες.
Στο διπλανό πλατό, βρίσκεται ο 16χρονος Σπάρτακος Χοψονίδης. Είναι το μεγαλύτερο ταλέντο της ελληνικής άρσης βαρών. Από οκτώ ετών βρίσκεται δίπλα στον Χρήστο Καμαριανάκη και τα τελευταία χρόνια σαρώνει τα μετάλλια στα πανελλήνια πρωταθλήματα σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες. Πιο πρόσφατη επιτυχία του ήταν η κατάκτηση 11 μεταλλίων στα 77 κιλά του πανελληνίου πρωταθλήματος. Ήδη είναι πρωταθλητής Ευρώπης στους παίδες και ο συνδυασμός του άψογου χαρακτήρα του και της προσήλωσής του στο άθλημα, αποτελεί την εγγύηση για μεγάλες στιγμές στο μέλλον.
Στην πρώτη γραμμή, μαζί με τους Καβελασβίλι και Χοψονίδη, βρίσκεται η 21χρονη Κωνσταντίνα Μπεντέλη, που αγωνίζεται στα 58 κιλά. Οι τρεις τους προετοιμάζονται για το προσεχές παγκόσμιο πρωτάθλημα ανδρών – γυναικών που θα διεξαχθεί στο Καζακστάν. Επίσης υπάρχει η Ειρήνη Αρχοντίδου, παλιά στο χώρο και με σημαντικές διακρίσεις όπως τα χάλκινα μετάλλια στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κορασίδων και στο αντίστοιχο της ευρωπαϊκής ένωσης.
Μαζί τους υπάρχει μία πλειάδα αθλητών που τα τελευταία χρόνια συλλέγουν μετάλλια στα πανελλήνια πρωταθλήματα. Άγγελος Καναβάς, Γιώργος Μαυρομάτης, Ελένη Χατζοπούλου, Γιώργος Μπαμπαλιάρης, Μεταξάς Μαναβίδης, Παναγιώτης Αποστολίδης και Αριστοτέλης Γιάννος συνθέτουν την ομάδα κρούσης του Υπερίωνα.

Ξεχωριστό σύστημα
Πέρα από το μεράκι, η διαφορά του Υπερίωνα σε σχέση με άλλα σωματεία έγκειται στον τρόπο δουλειάς των αθλητών. Ο Χρήστος Καμαριανάκης είναι λάτρης του ρώσικου και του πολωνικού μοντέλου και η προπόνηση γίνεται σε πολύ υψηλά επίπεδα. Πέρα από την καθημερινή τρίωρη προπόνηση, τρεις φορές την εβδομάδα οι τοπ αθλητές προπονούνται επί μιάμιση ώρα και το πρωί.
Σε σύγκριση με άλλα αθλήματα, η άρση βαρών έχει το πλεονέκτημα της δωρεάν ενασχόλησης. Οι αθλητές δεν πληρώνουν συνδρομή και έτσι απευθύνεται σε όλα τα παιδιά ανεξάρτητα με τις οικονομικές τους δυνατότητες. Στον Υπερίωνα, δέχονται παιδιά από την ηλικία των οκτώ ετών και μέχρι την ηλικία των δέκα η προπόνηση περιλαμβάνει προσαρμογή στην άρση βαρών, αρχικά με τη μπάρα των τριών κιλών.
Η έδρα του Υπερίωνα, δεν είναι η Τούμπα, αλλά το κλειστό γυμναστήριο της Σταυρούπολης στη Θεσσαλονίκη. Εκεί, καθημερινά ο Καμαριανάκης και οι αθλητές του γεμίζουν την αίθουσα της άρσης βαρών με όνειρα και φιλοδοξίες. Αν οι αρμόδιοι βοηθούσαν ώστε οι εγκαταστάσεις να βελτιωθούν και να μην μένουν παραμελημένες τα τελευταία δέκα χρόνια, τότε η κατάσταση θα ήταν ακόμη καλύτερη.