Πέρασαν κιόλας 10 χρόνια από τις 13 Αυγούστου του 2004; Από εκείνη την Παρασκευή που αισθανόμαστε όλοι οι Έλληνες περίεργα επειδή γνωρίζαμε ότι είχαμε τραβήξει πάνω μας τα βλέμματα όλου του πλανήτη. Όλοι οι εμπλεκόμενοι στον αθλητικό Τύπου, βέβαια, δεν είχαμε περιθώριο για χαλάρωση.
του Σταύρου Γεωργακόπουλου
[email protected]
Τρέχαμε από το άγριο χάραμα για να γράψουμε όσα είχαμε προγραμματίσει πριν πάρουμε τον δρόμο προς το ΟΑΚΑ για να παρακολουθήσουμε την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Σε όλη τη διάρκεια της ημέρας αισθανόμουν πώς είχα δέκατα. Είχαμε και σε εξέλιξη το θρίλερ με το… τροχαίο ατύχημα του Κώστα Κεντέρη και της Κατερίνας Θάνου. Τρέχαμε και δεν φτάναμε, Παρ’ όλα αυτά προτίμησα να χρησιμοποιήσω μέσα μαζικής μεταφοράς για να πάω στο «Σπύρος Λούης». Ήθελα να δω τις αντιδράσεις του κόσμου, να αφουγκραστώ τα συναισθήματά του σε εκείνο το πανηγύρι που στηνόταν στην Ελλάδα για πρώτη φορά.
Υπερηφάνεια
Στη διάρκεια της τελετής έναρξης κινδύνεψα να χάσω το lap top διότι το εμπιστεύθηκα στον Κώστα Τέο για πέντε λεπτά κι εκείνος το παράτησε επειδή έκρινε πώς μπορούσε να του προσφέρει περισσότερες συγκινήσεις η βοήθεια σε μία ξένη συνάδελφο. Ίσως και να είχε δίκιο… Αν και αγνοώ πως εξελίχθηκε η βραδιά για εκείνον.
Προσωπικά βίωσα συναισθήματα υπερηφάνειας όταν είδα όλους τους ξένους απεσταλμένους να εντυπωσιάζονται από την τελετή έναρξης. Ακόμα κι εκείνοι που μας έκραζαν επί χρόνια, την κρίσιμη ώρα προδίδονταν από τις αντιδράσεις του προσώπου του για την ευφορία που τους δημιουργούσε η ελληνική έμπνευση.
Αφορισμοί και απορίες
Έπειτα από 10 χρόνια τα έχουμε ξεχάσει όλα αυτά. Βρήκαμε παπά και αποφασίσαμε να θάψουμε πέντε – έξι, ίσως και περισσότερους με το επιχείρημα ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες κατέστρεψαν την ελληνική οικονομία. Κανείς όμως, δεν ρωτάει το αυτονόητο: γιατί δεν καταστράφηκε η Ισπανία από τους αγώνες της Βαρκελόνης το 1992; Γιατί από τότε απογειώθηκε ο ισπανικός αθλητισμός, αλλά και εξελίχθηκε η Βαρκελόνη σε αγαπημένο προορισμό όλου του πλανήτη; Μα κι εκεί έκαναν έργα έως την τελευταία στιγμή. Κι εκεί ακριβοπλήρωσαν τον Σαντιάγκο Καλατράβα. Κι εκεί, κι εκεί, εκεί…
Πολύ απλά, δεν κάνουμε συγκρίσεις με τους Καταλανούς διότι θα στενοχωρηθούμε. Θα πικραθούμε. Όπως θα πικράνουμε και όλους αυτούς τους πολιτικούς σωτήρες που εδώ και 10 χρόνια αδυνατούν να ξεχωρίσουν την ήρα από το στάρι. Για τον ίδιο λόγο αποφεύγουμε να αναμοχλεύσουμε τα συναισθήματα που κυριάρχησαν μέσα μας τον μαγικό Αύγουστο του 2004. Διότι σε αυτή την περίπτωση θα κληθούμε να απολογηθούμε στους ίδιους τους εαυτούς μας για ποιους λόγους επιτρέψαμε να τα σβήσουν όλοι όσοι έκαναν κουμάντο στη ζωή μας.
Απόδειξη ικανοτήτων και υψηλό κόστος
Η 13η Αυγούστου του 2004 αποτελεί τη μεγάλη απόδειξη ότι οι Έλληνες μπορούμε όταν σκύψουμε το κεφάλι και δουλέψουμε. Όταν οραματιστούμε από ένα στόχο. Και η τελετή έναρξης, όπως και η όλη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων επιβεβαίωσαν τις δυνατότητές μας ως λαός. Να πάμε και στο οικονομικό σκέλος. Διότι πολλοί περιμένουν αναλύσεις επί αναλύσεων. Πόσο κόστισαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες; Σύμφωνα με τον Σεραφείμ Κοτρώτσο, το κόστος ανήλθε στα 8,5 δις ευρώ. Με την εύλογη απορία του: «Οι Ολυμπιακοί Αγώνες έφταιγαν για το χρέος των 360 δις ευρω;».
Η αλήθεια είναι ότι το κόστος ανήλθε σε πολύ υψηλότερα νούμερα. Τα έργα υπερκοστολογήθηκαν επειδή η πολιτική ηγεσία του τόπου έκανε τα δικά της παιχνίδια με συνέπεια να χαθεί πολύτιμος χρόνος και έπειτα άρχισαν οι αναθέσεις που προκάλεσαν τον πολλαπλασιασμό του κόστους για κάθε έργο. Με αποκορύφωμα, βέβαια, όσα αφορούσαν στην ασφάλεια θεατών και αθλητών. Ειδικά το C4I επιβάρυνε τον προϋπολογισμό περισσότερο από κάθε άλλη δράση.
Σύμφωνα με όσα βγαίνουν από κρατικούς φορείς, το συνολικό ποσό για έργα υποδομής και τη διοργάνωση των αγώνων ανήλθε στα 110 δις ευρώ. Ουσιαστικά κάθε Έλληνας κλήθηκε να πληρώσει από 830 ευρώ! Ίσως και να είναι έτσι. Κάθε επένδυση, όμως, μπορεί να επιφέρει κέρδη εάν λειτουργήσει σωστά. Και οι Ολυμπιακοί Αγώνες αποτέλεσαν την κορυφαία σύγχρονη επένδυση της Ελλάδας. Δίχως, όμως, το υπόβαθρο για την αξιοποίησή τους. Κάπως έτσι φτάσαμε στην ομολογία του Γιάννη Ανδριανού ότι εδώ και 10 χρόνια αγνοούμε το νομικό καθεστώς των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων. Όλες αυτές που αξιοποίησαν οι Ισπανοί, αλλά αφήσαμε εμείς στο έλεος του Θεού.
Κλείνω με το συμπέρασμα: οι Ολυμπιακοί Αγώνες προσέφεραν στη χώρα τη μεγαλύτερη ευκαιρία της. Με τη δυνατότητα για αξιοποίηση σε όλους τους τομείς και με ατού το συναισθηματικό δέσιμο των Ελλήνων. Έπειτα από 10 χρόνια η ευλογία του 2004 έχει μετατραπεί σε κατάρα και γι’ αυτό ευθυνόμαστε όλοι μας… Ούτε τουρίστες προσελκύσαμε. Ούτε τις εγκαταστάσεις εκμεταλλευθήκαμε. Ούτε εκδηλώσεις διοργανώσαμε. Τίποτα δεν κάναμε για να αποδειχθούμε άξιοι της κληρονομιάς που εμείς δημιουργήσαμε…
