Οι ιστορικοί αρέσκονται να αμφισβητούν τα γεγονότα, όπως αυτά καταγράφονται την ώρα που διαδραματίζονται. Υποστηρίζεται ότι η χρονική απόσταση από τα γεγονότα κάνουν τον μελετητή πιο ψύχραιμο παρατηρητή, αναλυτή και αξιολογητή.
της Τζώρτζιας Κοντράρου
freelance αρθρογράφου
Επιστημονικά , ίσως, να έχουν δίκιο, στο μακρινό μέλλον, αν και προσωπικά το αμφισβητώ. Όταν όμως η αποτίμηση επιχειρείται σε χρόνο που οι μνήμες μας είναι νωπές, οπωσδήποτε δεν μπορεί να αντέξει την κριτική τους.
Ποιος έφερε τους Ολυμπιακούς Αγώνες στη χώρα; Η Γιάννα Αγγελοπούλου. Μία δικηγόρος, συνεργάτης του μακαρίτη Νώντα Ζαφειρόπουλου. Ατσαλάκωτη ακόμη και στα μεταμεσονύκτια συμβούλια του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών. Αναδείχθηκε σαν την ωραία των διαδηλώσεων στους αγώνες των δικηγόρων (βλέπε ολοσέλιδη, πρωτοσέλιδη φωτό στην τότε Μεσημβρινή της οικογενείας Βαρδινογιάννη). Απεδείχθη φιλόδοξη, αλλά με ελλείψεις οικονομικής αυτάρκειας. Ωστόσο, πάντοτε στοχευόμενη.
Απέκτησε το μέσο για να κάνει τις φιλοδοξίες της πραγματικότητα. Εκεί όμως διδάχθηκε ότι δεν αγοράζεις την τεχνογνωσία με ψίχουλα. Δεν συρρικνώνεις το χρόνο με ζητιανιά. Δεν πετυχαίνεις την ταχύτητα και την ποιότητα χωρίς να την πληρώσεις. Και αν ζεις και στην Ελλάδα τίποτα δεν γίνεται χωρίς ρεγάλο.
Όταν ολόκληρη η υφήλιος ήταν έτοιμη και καταλλήλως προετοιμασμένη να δεχθεί πως οι Ελληνες είναι ανίκανοι τα οργανώσουν Ολυμπιακούς Αγώνες και καταφέρνεις να τους κάνεις να ζητούν συγγνώμη, κάποιος έχει φροντίσει γι αυτό. Με κόστος. Και καμία, δευτεροκλασάτη εισαγγελέας, εξαιρετικά κακόγουστα ντυμένη (σ.σ. η παρατήρηση αυτή έχει τη σημασία της σε αντιδιαστολή με τον τρόπο που ντυνόταν η Γιάννα, την εποχή που δεν είχε χρήματα), δεν είναι σε θέση να αμφισβητήσει την εξαιρετικά επιτυχή επίτευξη του στόχου.
Ενδεχομένως να έχουν λησμονήσει ότι επικεφαλής των οικονομικών ελέγχων της τότε διοργάνωσης ήταν ο μακροβιότερος πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου Νίκος Θέμελης. Ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί την προσπάθεια των σημερινών ταγών να αναζητήσουν τις ευθύνες εξαθλίωσης μας στο παρελθόν.
Αλλά και ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί πώς η αναζήτηση ευθυνών 10 χρόνια αναδεικνύει μειωμένα αντανακλαστικά της κοινωνίας μας, της δικαιοσύνης, των υπευθύνων, ενώ ταυτόχρονα είναι εξαιρετικά βραχυπρόθεσμη η ουσιαστική αποτίμηση του εγχειρήματος, όπως θα την αξιολογούσε ο ιστορικός του μέλλοντος, τότε που όλοι μας δεν θα υπάρχουμε πλέον.
Αυτά για την ιστορία.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.
