Κάφροι και ρατσιστές υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντοτε, σε κάθε άκρη της Γης. Ειδικά μάλιστα σε αθλητικούς χώρους, όπου ούτως ή άλλως η ανωνυμία του όχλου προσφέρει κάλυψη ή ακόμα και άλλοθι σε κάποιους υπανθρώπους προκειμένου να δείξουν την ασχήμια της ψυχής τους. Εκείνο που διαφοροποιεί ωστόσο μία κοινωνία από μία άλλη είναι ο τρόπος αντίδρασης απέναντι σε φαινόμενα τέτοιου είδους.
του Νίκου Κούδα
[email protected]
follow me @nkoudas
Από χθες έχουμε γίνει μάρτυρες δύο εξοργιστικών συμβάντων, στα οποία ο φυλετικός ρατσισμός εμφάνισε και πάλι το αποκρουστικό του πρόσωπο. Στην πρώτη περίπτωση, είχαμε το σκάνδαλο μεγατόνων που ξέσπασε με αφορμή τη διαρροή μίας ηχογραφημένης συνομιλίας του 81χρονου ιδιοκτήτη των Λος Άντζελες Κλίπερς, Ντόναλντ Στέρλινγκ με τη Μεξικανή μιγάδα σύντροφό του, η οποία προκάλεσε σάλο στο ΝΒΑ και ολόκληρες τις ΗΠΑ, καθώς ούτε λίγο ούτε πολύ φέρεται να την κατηγορεί εξαιτίας μίας φωτογράφησής της με τον θρυλικό Μάτζικ Τζόνσον, απαγορεύοντάς της παράλληλα να ξαναφέρει μαύρους φίλους της σε αγώνες της ομάδας!
Μόλις χθες ακολούθησε η ρίψη μιας μπανάνας από κάποιον οπαδό της Βιγιαρεάλ στον αμυντικό της Μπαρτσελόνα Ντάνι Άλβες, γεγονός που στυλιτεύτηκε από σύσσωμο τον ποδοσφαιρικό -και όχι μόνο- κόσμο, προκαλώντας αλυσιδωτές αντιδράσεις υποστήριξης από συναδέλφους ποδοσφαιριστές του Βραζιλιάνου στο Twitter, αλλά και από τον ίδιο τον πρόεδρο της ΦΙΦΑ, Σεπ Μπλάτερ καθώς ακόμα και από τον πρωθυπουργό Ιταλίας Ματέο Ρέντζι που φωτογραφήθηκε μαζί με τον προπονητή της σκουάντρα ατζούρα, Τζέζαρε Πραντέλι κρατώντας μία μπανάνα.
Η αντίδραση
Πώς αντιμετώπισαν τα γεγονότα στις ΗΠΑ και την Ισπανία αντίστοιχα; Οι Κλίπερς μοιάζουν να βρίσκονται «υπό διάλυση», με τους παίκτες να πετούν στο παρκέ τις ζακέτες από τις φόρμες τους και να φορούν ανάποδα τις μπλούζες τους στο πρόσφατο εκτός έδρας παιχνίδι των πλέι οφ κόντρα στους Γκόλντεν Στίτ Γουόριορς, έτσι ώστε να μη φαίνεται το έμβλημα της ομάδας, ενώ στη συνέχεια αγωνίστηκαν με μαύρες κάλτσες και μαύρα διακριτικά στα χέρια σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Σα να μην έφτανε αυτό, ο Αφροαμερικανός προπονητής της ομάδας, Ντοκ Ρίβερς, δηλώνει σοκαρισμένος και θέτει εν αμφιβόλω τη συνέχιση της συνεργασίας του με τον σύλλογο, την ίδια ώρα που το κεντρικό συμβούλιο των ιδιοκτητών του ΝΒΑ έχει ήδη συγκαλέσει έκτακτη συνάντηση και σύμφωνα με πληροφορίες αναμένεται να θέσει θέμα οριστικής απομάκρυνσης του Στέλινγκ από το πρωτάθλημα. Μέχρι και ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα δήλωσε πως «Δε νομίζω ότι πρέπει να ερμηνεύσω αυτές τις δηλώσεις ενώπιόν σας. Μιλούν από μόνες τους. Όταν αδαείς άνθρωποι επαίρονται για την άγνοιά τους, δεν υπάρχουν πολλά να κάνουμε, αλλά να τους αφήσουμε να μιλούν…».
Αντίστοιχα στην Ισπανία, πριν καλά-καλά συμπληρωθούν 24 ώρες από το κατάπτυστο περιστατικό με τον Άλβες (ο οποίος γοήτευσε με την αυθόρμητη κίνησή του να φάει μία μπουκιά από τη μπανάνα), η διοίκηση της Βιγιαρεάλ ανακοίνωσε ότι ο υπαίτιος εντοπίστηκε χάρη στη βοήθεια των συνοπαδών του και τιμωρήθηκε ήδη με δια βίου αποκλεισμό από τους αγώνες του «κίτρινου υποβρυχίου». Όπως ανακοίνωσαν οι άνθρωποι της ομάδας «Ο σύλλογος μετανιώνει βαθιά και καταδικάζει απρίφραστα το γεγονός. Χάρη στις δυνάμεις ασφαλείας και την πολύτιμη συνεισφορά των οπαδών μας, η ομάδα εντόπισε τον ένοχο και αποφάσισε να αποσύρει το εισιτήριο διαρκείας του, αλλά και να του απαγορεύσει δια παντός από το να ξαναμπεί στο ‘Ελ Μαδριγάλ’».
Η ελληνική… μπανανία
Σε ένα παράλληλο σύμπαν, οι συνήγοροι της ΠΑΕ ΠΑΟΚ επέλεξαν ως υπερασπιστική γραμμή της ομάδας, αναφορικά με το πανομοιότυπο περιστατικό ρίψης μίας μπανάνας προς τον Κολομβιανό αμυντικό του Ολυμπιακού Σαλίνο στον ημιτελικό κυπέλλου της Μ. Τετάρτης, το επιχείρημα ότι δεν υπήρχε ρατσιστική χροιά στο γεγονός, αλλά ότι το φρούτο «πετάχτηκε όπως θα πέταγαν ένα μπουκάλι. Μπορεί να είχαν κάτι μαζί τους για να φάνε, γιατί ήταν από νωρίς στο γήπεδο…».
Το τέλος της λογικής ή ο βιασμός της νοημοσύνης μας; Αλήθεια, υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος προκειμένου να εκστομίζονται τέτοιες δικαιολογίες, επιπέδου δημοτικού σχολείου; Μπορεί να αξίζει ποτέ το διακύβευμα (η αποφυγή τιμωρίας μίας έδρας) την ανοχή μας απέναντι σε τέτοια απαράδεκτα ρατσιστικά φαινόμενα, την ίδια στιγμή που όλος ο πολιτισμένος κόσμος –στον οποίο θέλουμε να πιστεύουμε ότι ανήκουμε ως χώρα- τα καταδικάζει με τον πιο απερίφραστο τρόπο;
Η ερώτηση είναι φυσικά ρητορική, ένα απλό σχήμα λόγου στο οποίο η απάντηση είναι αυτονόητη. Το ζιζάνιο του ρατσισμού πρέπει να ξεριζώνεται άμεσα και αποφασιστικά, έτσι ώστε να μην του επιτρέπουμε να «γεννάει» τις δηλητηριώδεις παραφυάδες του. Ας μην στρουθοκαμηλίζουμε – δεν πρόκειται για αστείο, ούτε για καζουρίτσα καφενειακού επιπέδου ανάμεσα σε αντίπαλους οπαδούς. Πρέπει επιτέλους να απομονώσουμε τέτοιου είδους φαινόμενα, τόσο από τα γήπεδα όσο και από την καθημερινότητά μας γενικότερα. Στη χώρα που γέννησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τα ιδεώδη της ανεκτικότητας και του σεβασμού προς τον συνάνθρωπο, τίποτα λιγότερο δεν μπορεί να είναι αρκετό…
