Connect with us

STORY

Πολυτεχνίτης προπονητής

Published

on

Το παγκόσμιο πρωτάθλημα τζούντο της Ρωσίας πλησιάζει, η τετραμελής ελληνική αποστολή θα ταξιδέψει με στόχο την κατάκτηση δύο μεταλλίων και με αυτή την αφορμή η ευρωπαϊκή ομοσπονδία τζούντο στράφηκε στον ομοσπονδιακό τεχνικό, Νίκο Ηλιάδη. Εκεί, σε μία μακροσκελή συνέντευξη όπου συμμετείχε και ο αντιπρόεδρος της ομοσπονδίας, Διονύσης Ηλιάδης, ο Εθνικός προπονητής ξετύλιξε το κουβάρι της ζωής του. Ο λόγος στον ίδιο…

του Ηλία Τάταλα
[email protected]

Τα πρώτα χρόνια
«Γεννήθηκα το 1957 στο Κβέμο Κέντι, ένα χωριό στο Κακέτι (σ.σ. στην ανατολική Γεωργία). Όπως όλα τα παιδιά στην περιοχή ξεκίνησα να παλεύω σε μικρή ηλικία, αρχικά για τον τίτλο του καλύτερου παλαιστή στο χωριό και στη συνέχεια στην περιοχή. Ως μαθητής του σχολείου και στη συνέχεια στο στρατό έμαθα σάμπο και τζούντο. Κατέκτησα το πρωτάθλημα στη Γεωργία, ενώ παράλληλα πήρα και πτυχίο στα οικονομικά από το πανεπιστήμιο. Στα 21 μου, όμως, τραυματίστηκα σοβαρά και η καριέρα μου στον πρωταθλητισμό έφτασε στο τέλος της. Αργότερα μετακόμισα στο Ντμανίσι, τον μητροπολιτικό δήμο που είχε μεγάλο πληθυσμό ελλήνων εκείνη την εποχή. Εργάστηκα αρχικά σε τοπικό αθλητικό σχολείο, με νεαρούς αθλητές που άρχιζαν να ξεχωρίζουν στη Γεωργία κατακτώντας τίτλους. Τότε, όμως, οι τοπικές αρχές αποφάσισαν να μου δώσουν νέα θέση εργασίας και με έκαναν διαχειριστή σε ένα αρτοποιείο!».

Υπεύθυνος στο φούρνο
«Οι άνθρωποι εκεί σκέφτηκαν ότι ‘αφού ο Νίκος μπορεί να κάνει ένα πράγμα καλά, τότε θα πετύχει να κάνει και κάτι άλλο’. Εγώ όμως, δεν ήξερα τίποτα για το ψωμί, πέρα από το ότι το τρώμε. Κανένας από τους προκατόχους μου δεν είχε καθίσει σε αυτή τη δουλειά περισσότερο από έξι μήνες. Μάλιστα, μερικοί βρέθηκαν από το γραφείο του διευθυντή σε κελί φυλακής. Ανέλαβα και μετά από ένα χρόνο το αρτοποιείο μου ήταν το δεύτερο πιο προσοδοφόρο σε ολόκληρη τη Γεωργία και οι μισθοί των εργαζόμενων τριπλασιάστηκαν. Δυστυχώς, παραμέρισα τον αθλητισμό».

Η επιστροφή στην Ελλάδα
«Το 1991, επετράπη επίσημα στους ομογενείς να επιστρέψουν στην προγονική τους χώρα. Ήμουν από τους πρώτους που ήρθαν, μαζί με τη σύζυγο και τις τέσσερις κόρες μας. Στην αρχή κανείς δεν μου πρόσφερε εργασία αναφορικά με την προπόνηση αθλητών ή τη διαχείριση επιχειρήσεων και έτσι στράφηκα σε άλλες δουλειές. Αρχικά δούλεψα σε ένα συνεργείο αυτοκινήτων και στη συνέχεια στράφηκα στη γεωργία. Καπνά και λαχανικά. Όταν η σοδειά ήταν καλή, υπήρχαν αξιοπρεπή χρήματα και η οικογένειά μου με βοήθησε πολύ».

Η επιστροφή στο τζούντο
«Τα ανήψια μου μεγάλωναν και άρχισαν να προπονούνται στο καράτε. Μία φορά πήγα να τα παρακολουθήσω και σοκαρίστηκα από την αντιεπαγγελματική συμπεριφορά των προπονητών τους. Τα πήρα τα αγόρια από εκείνη τη σχολή και τα πήγα σε ένα σύλλογο πάλης. Παρακολουθούσα την προπόνηση τους, αλλά μετά από μία – δύο εβδομάδες έχασα την υπομονή μου και ζήτησα από τον πρόεδρο να μου δώσει ένα τμήμα για να προπονώ. Μου το επέτρεψε απρόθυμα, αλλά την άλλη μέρα ήρθε, μου έδωσε τα κλειδιά του συλλόγου και μου είπε ‘εσύ είσαιυπεύθυνος τώρα’. Ένα μήνα αργότερα μου έδωσε τον πρώτο μου μισθό, 150 δολάρια. Ήταν θλιβερό ποσό για έναν άνθρωπο με μεγάλη οικογένεια. Έτσι αποφάσισα να φτιάξω τον δικό μου σύλλογο».

Ο Φίλιππος Αμυνταίου
«Από την πρώτη κιόλας χρονιά του συλλόγου τρεις από τους μαθητές μας κέρδισαν μετάλλια στο πανελλήνιο πρωτάθλημα παίδων. Τρία χρόνια αργότερα, το 1998, αναδειχθήκαμε πρωταθλητές Ελλάδος. Από τότε, είμαστε στην κορυφή τα περισσότερα χρόνια. Αν και αυτό δεν είναι αρκετό, τότε πρέπει να αναφέρω ότι από τους επτά τζουντόκα που συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, οι έξι ήταν μαθητές μας».

Η υιοθεσία του Ηλία Ηλιάδη
«Για τον Ηλία Ηλιάδη δεν ανήκουν όλα τα εύσημα σε εμένα. Πρέπει να αποδοθούν και στη γεωργιανή σχολή τζούντο και στον Γκουράμ Μοντεμπάντζε, τον εξαιρετικό πρώτο εκπαιδευτή του Ηλία. Τον Ηλία τον είδα πρώτη φορά όταν ήταν 13 ετών, σε αγώνες στην Ισπανία. Όπως είπα έχω τέσσερις κόρες –οι τρεις παίζουν χάντμπολ- και κανένα γιο. Όταν παρουσιάστηκε η ευκαιρία την πήρα, ώστε ο Ηλίας να γίνει ο υιοθετημένος γιος μου και να τον φέρουμε στην Ελλάδα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ο σπάνιος συνδυασμός του ακατέργαστου ταλέντου, με την εργατικότητα και τη δύναμη του χαρακτήρα. Ζούσε στα περίχωρα της Τιφλίδας και κάθε μέρα πήγαινε στο κέντρο της πόλης για να εξασκείται στο τζούντο».

Οι απόψεις - editorial που δημοσιεύονται στο Sportsfeed απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων και όχι του Sportsfeed το οποίο τηρεί πιστά τις αρχές της ελευθεροτυπίας: Η δημοσίευση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης. Copyright © 2022 Sportsfeed.gr

*/