Η Κίνα διαθέτει τέτοια πληθώρα ταλέντων στην επιτραπέζια αντισφαίριση ώστε δεν υπάρχουν περιθώρια για όλους τους αθλητές να αγωνιστούν μεγάλο διάστημα για την εθνική ομάδα της χώρας τους και να φτάσουν ως την κορυφή. Έτσι η λύση μίας άλλης εθνικής ομάδας φαντάζει πιο ελκυστική.
του Στέφανου Σουλιώτη
Το αθλητικό βιογραφικό της Ξία Λίαν Νία χρονολογείται από τις αρχές τις δεκαετίας του ΄80. Το 1983, σε ηλικία 20 ετών, η Κινέζα αθλήτρια βοήθησε τη χώρα της να κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο στο ομαδικό και στο μεικτό διπλό του παγκόσμιου πρωταθλήματος επιτραπέζιας αντισφαίρισης. Ωστόσο αυτή η επιτυχία δεν ήταν ικανή να της δώσει θέση για προπόνηση δίπλα στα μεγάλα ονόματα της πατρίδας της. Έτσι επέλεξε να εγκαταλείψει την Κίνα. Με συμπληρωμένα πλέον τα 53 της χρόνια η Ξία Λίαν βρέθηκε στο Ρίο για τους τρίτους Ολυμπιακούς Αγώνες της καριέρας της. Και τις τρεις φορές εκπροσώπησε το Λουξεμβούργο, τη χώρα η οποία την «υιοθέτησε» το 1991. Μέχρι τότε υπήρχαν μόλις κάποιες σποραδικές μεταγραφές Κινέζων αθλητών σε ευρωπαϊκές εθνικές ομάδες. Στη συνέχεια όμως ακολούθησε μια μαζική φυγή των Κινέζων προς το εξωτερικό με αποτέλεσμα να έχει αλλάξει το ίδιο το τοπίο της επιτραπέζιας αντισφαίρισης. Είναι αλήθεια πως σε πολλά αθλήματα οι αθλητές δεν αγωνίζονται φορώντας τα χρώματα της χώρας στην οποία γεννήθηκαν. Κάτι που είναι απόλυτα κατανοητό λόγω διάφορων γεωπολιτικών εξελίξεων που αναγκάζουν πολλούς να εκτοπίζονται από τις πατρίδες τους προκειμένου να βρουν ένα καλύτερο μέλλον. Ωστόσο στην επιτραπέζια αντισφαίριση τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η Κίνα έχει τεράστιο αριθμό ταλαντούχων αθλητών που όμως δεν είναι τόσο καλοί όσο τα αυστηρά κριτήρια που έχει θέσει η ομοσπονδία της χώρας τους ώστε να ενταχθούν στο εθνικό πρόγραμμα.
Στο Ολυμπιακό τουρνουά του Ρίο συμμετείχαν 172 αθλητές. Τουλάχιστον οι 44 γεννήθηκαν στην Κίνα. Οι έξι εξ αυτών εκπροσώπησαν τη χώρα καταγωγής τους. Οι υπόλοιποι εκπροσώπησαν 21 άλλες χώρες. Τα αποτελέσματα δεν έκρυβαν κάποια έκπληξη. Ο τελικός σε μονό ανδρών και γυναικών ήταν κινέζικος εμφύλιος αθλητών που εκπροσώπησαν την Κίνα. Κινέζικη (με αθλητές που αγωνίστηκαν για την Κίνα) ήταν και η κυριαρχία στο διπλό ανδρών και γυναικών. Από το 1988 που το άθλημα συμπεριλήφθηκε στο Ολυμπιακό πρόγραμμα η Κίνα έχει κατακτήσει 28 από τα 32 χρυσά μετάλλια. Το 2008 στο Πεκίνο η χώρα πανηγύρισε τις τρεις πρώτες θέσεις τόσο στο μονό ανδρών και γυναικών. Το 2012 καθιερώθηκαν νέοι κανόνες που περιόριζαν τη συμμετοχή μέχρι δύο αθλητών από κάθε χώρα στο μονο. «Στη χώρα μας ο ανταγωνισμός είναι πάρα πολύ μεγάλος», είπε η Ξία Λίαν που άφησε την εθνική της ομάδα το 1986 και τρία χρόνια αργότερα έγινε μέλος γερμανικής ομάδας. Οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις στην Κίνα το 1978 έκαναν πιο εύκολες τις μετακινήσεις στο εξωτερικό. Πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1988, ο Ιταλός Μάσιμο Κονσταντίνι αγωνιζόταν για τη χώρα του στο ευρωπαϊκό προοολυμπιακό τουρνουά. Εκεί αντιμετώπισε τον Γι Ντινγκ που εκπροσωπούσε την Αυστρία. Ο Κονσταντίνι ηττήθηκε από τον Γι και αυτό που θυμάται είναι πως όλοι – αθλητές, προπονητές, θεατές – ένιωσαν αμηχανία. «Ήμασταν έκπληκτοι που είχαμε αντίπαλοι Κινέζο αθλητή», ανέφερε ο Ιταλός. Ο Ντινγκ συμμετείχε σε τέσσερις Ολυμπιακούς Αγώνες για λογαριασμό της Αυστρίας. Η νέα μόδα μόλις είχε ξεκινήσει. Όσοι είχαν ελάχιστες πιθανότητες να πρωταγωνιστήσουν στην Κίνα, πήραν τον δρόμο της ξενιτιάς για να διασφαλίσουν μία σημαντική καριέρα τόσο ως αθλητές όσο και ως προπονητές. «Όταν δεν κατάφερα να μπω στην εθνική ομάδα, ήμουν ακόμα νέος. Είχα όνειρα», ήταν τα λόγια του 30χρονου σήμερα Γιουτζίν Γουανγκ ο οποίος βρήκε στέγη στην εθνική του Καναδά λίγο πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012. Οι προπονητικές γνώσεις και οι δεξιότητες των Κινέζων είναι μακράν οι καλύτερες όλων. Το σκεπτικό των ομοσπονδιών είναι πως η παρουσία τους μπορεί να βοηθήσει τους ντόπιους αθλητές να εξελιχθούν. Επιπλέον σε πολλές χώρες δεν υπάρχει πληθώρα καλών αθλητών οπότε είναι δύσκολο για ένα γηγενή να συνειδητοποιήσει τις αδυναμίες και τα ελαττώματά του αν κοντράρεται με έναν συμπατριώτη του.
Για λογαριασμό του Κατάρ αγωνίστηκε στο Ρίο ο Λι Πινγκ. Ο 30χρονος που φοράει τα χρώματα της νέας εθνικής του ομάδας μόλις έναν χρόνο, αποτελεί μία άλλη προσέγγιση που δεν έχει να κάνει τόσο με χώρες. «Δεν έχει σημασία ποιον εκπροσωπείς. Το σημαντικό είναι που βρίσκεσαι σε Ολυμπιακούς Αγώνες και δείχνεις τις ικανότητές σου». Ωστόσο για να μειωθεί αυτή η μαζική συμμετοχή ξένων αθλητών για λογαριασμό άλλων χωρών, ο πρόεδρος της παγκόσμιας ομοσπονδίας, Τόμας Γουέικερτ, έχει στα υπόψη του να αλλάξουν κάποιοι κανονισμοί. Αυτή τη στιγμή αθλητές που αλλάζουν χώρα μετά τα 21 τους δεν έχουν δικαίωμα συμμετοχής σε παγκόσμια πρωταθλήματα ή παγκόσμια κύπελλα. Όμως τους επιτρέπεται η συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο Γουέικερτ πιστεύει πως έστω και ένας νέος κανόνας είναι αρκετός. Αυτός θα αναφέρει πως οι αθλητές μπορούν να εκπροσωπήσουν μία άλλη χώρα αρκεί να να μένουν εκεί για μεγάλο χρονικό διάστημα. Παράλληλα η παγκόσμια ομοσπονδία θα προωθήσει ένα πρόγραμμα που θα προσφέρει σε ξένους αθλητές τη δυνατότητα να μένουν και να προπονούνται στην Κίνα ώστε να μαθαίνουν δίπλα στους κορυφαίους. «Σαφώς δεν είναι ο,τι καλύτερο για το άθλημα να νικάει μόνο μία χώρα. Αλλά δεν φταίνε οι Κινέζοι για αυτό. Οι άλλοι πρέπει να δουλέψουν σκληρά», είπε ο Γουέικερτ.
