Από την Πόλη έρχομαι

Την Κυριακή το βράδυ αφού απονεμήθηκαν τα τελευταία μετάλλια στην Ατακόι αρένα, το στάδιο άρχισε σιγά σιγά να αδειάζει και τα φώτα να σβήνουν. Το 37ο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κλειστού έφτασε στο τέλος του και εγώ φεύγω από την Κωνσταντινούπολη με ακόμη περισσότερες εμπειρίες και αναμνήσεις.

της Αγγελικής Μαγκανά 
[email protected]

Ο ήλιος της Πόλης είχε κρυφτεί και ο καιρός παρέμεινε από την πρώτη μέρα μέχρι το τέλος μουντός και ψυχρός. Το τοπίο έξω από την Ατακόι αρένα έμοιαζε σαν να είχε καλυφτεί με γκρίζο χρώμα σε συνδυασμό με τα απρόσωπα κτίρια της περιοχής. Τα απρόοπτα μετά την πρώτη μέρα δεν έλλειψαν μέχρι και τη στιγμή που φύγαμε, αλλά αυτές θα είναι και οι ιστορίες που θα έχουμε να λέμε.

Την πρώτη μέρα των αγώνων, το ίντερνετ χάλασε σε όλο το κέντρο Τύπου με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να δουλέψουμε. Αμέσως επικράτησε μια αναστάτωση και όπως ήταν φυσικό υπήρξαν παράπονα. Η εναλλακτική λύση ήταν να συνδεθούμε ενσύρματα όμως αρκετοί δεν είχαν τον απαραίτητο αντάπτορα, ούτε και εμείς. Ευτυχώς ένας Ιταλός φωτογράφος δέχθηκε να μας βοηθήσει και κάπως σώσαμε την κατάσταση. Τις επόμενες μέρες το ίντερνετ καλυτέρεψε ενώ μας δόθηκαν και αντάπτορες από τους διοργανωτές. Ευτυχώς! Αν και εκείνο το πρωί με τους προκριματικούς και το ίντερνετ ακόμα να μας κάνει νερά, δεν θα το ξεχάσω ποτέ ούτε ότι για να βρούμε καλό σήμα καθίσαμε σε μια ακρούλα στις κερκίδες…

Με την Ελισάβετ αμέσως το βρήκαμε και συνεργαζόμασταν χωρίς πρόβλημα για το τι θα κάνει η κάθε μια. Δημοσιογράφοι, φωτογράφοι πηγαινοερχόντουσαν, είχαμε κάνει την Αρένα σαν το σπίτι μας και τη μεικτή ζώνη το αγαπημένο μας σημείο. Αποτυπώσαμε τις προσπάθειες των Ελλήνων αθλητών, τους είδαμε να ξεσπούν, να γελούν, να απογοητεύονται, να πανηγυρίζουν. Τόσα διαφορετικά, αντιθετικά συναισθήματα που εκτυλίσσονται ταυτόχρονα, αυτό είναι που κάνει και μοναδικό τον στίβο.  

Για άλλη μια φορά τα δημοσιογραφικά θεωρεία ήταν τέρμα Θεού και η απόσταση μέχρι την μεικτή ζώνη περιλάμβανε πολλά σκαλιά και στενά περάσματα που όταν διασταυρωνόσουν με άλλον υπήρχε ένα…μικρό προβληματάκι. Παρόλα αυτά δεν πτοηθήκαμε εκτελώντας την διαδρομή κάθε φορά όλο και πιο γρήγορα. Επίσης το ανεβοκατέβασμα στα σκαλιά ήταν και μια καλή ευκαιρία και για γυμναστική στα πόδια ή μπορεί και όχι. Ο καφές μέσα στην αρένα ήταν κάτι που…έμοιαζε με καφέ, όσον αφορά το φαγητό τη μια φορά που δοκιμάσαμε ήταν πεντανόστιμο ενώ ένας ευγενικός Τούρκος δημοσιογράφος μας κέρασε ένα παραδοσιακό γλυκό που ήταν σούπερ.

Τη δεύτερη μέρα των αγώνων, πανηγυρίσαμε το πρώτο μετάλλιο της Εθνικής με τον Νικόλα Ανδρικόπουλο στο τριπλούν κατακτώντας το αργυρό και όπως είναι φυσικό όλοι οι Έλληνες το χαρήκαμε και με το παραπάνω γιατί ήρθε με τον πιο απρόσμενο αλλά όμορφο τρόπο. Λίγο αργότερα, η αγαπημένη της Ελισάβετ, Νάφι Τιάμ έκανε το απίστευτο στο πένταθλο, άφησε την Πολωνή Αντριάνα Σούλεκ να πανηγυρίσει το παγκόσμιο ρεκόρ μόνο για 6.5 δευτερόλεπτα…Απίθανη στιγμή που σίγουρα είναι το χάιλαιτ των αγώνων και εμείς είχαμε την ευκαιρία να το δούμε να γίνεται μπροστά στα μάτια μας.

Την τρίτη μέρα Φέμκε Μπολ και Κάρστεν Βάρχολμ έκλεψαν την παράσταση στο 400αρι. Ειδικά στους άνδρες ο παγκόσμιος ρέκορντμαν έκανε μια εκπληκτική κούρσα με ένα συγκλονιστικό φινάλε, όπου λίγο έλειψε να χάσει πέφτοντας στη γραμμή τερματισμού με τους φιλάθλους να αναφωνούν. Το στάδιο γενικά δεν γέμισε ποτέ με τα άδεια καθίσματα να κάνουν λίγο την ατμόσφαιρα περίεργη και το κλίμα φορτισμένο λόγω του φονικού σεισμού. Περισσότερος κόσμος ήρθε την τρίτη μέρα καθώς συμμετείχε η μεγάλη ελπίδα των Τούρκων, Τουγκμπά Ντανισμάζ, στο τριπλούν και σε κάθε της άλμα το στάδιο έπαιρνε ζωή.

Την τέταρτη και τελευταία μέρα το πρωί στήθηκε ελληνική κερκίδα από Έλληνες φιλάθλους για χάρη του κορυφαίου, Μίλτου Τεντόγλου, με πανό και ελληνικές σημαίες. Συνθήματα όπως «πάμε Μιλτάρα» συνόδευαν τα άλματα του παρασέρνοντάς μας όλους στο ρυθμό τους. Τελικά ο Τεντόγλου έκανε αυτό που ξέρει, 8.30μ με την πρώτη προσπάθεια, τρίτο συνεχόμενο χρυσό μετάλλιο. Αφοπλιστικά σίγουρος για τον εαυτό του κάνοντάς τα όλα να φαίνονται απλά. Ακολούθησε η απονομή με τον Εθνικό ύμνο να αντηχεί στο στάδιο σε μια συναισθηματικά φορτισμένη στιγμή για τη χώρα μας λόγω του δυστυχήματος στα Τέμπη.

Το απόγευμα φεύγοντας από το ξενοδοχείο για το τελικό πρόγραμμα των αγώνων υπήρξε ακόμη μια…αναστάτωση. Ενημερωθήκαμε πως δεν υπήρχε η δυνατότητα μεταφοράς μας με λεωφορείο της διοργάνωσης στο αεροδρόμιο για την επιστροφή μας. Μετά από συνομιλίες με τους υπεύθυνους, το πρόβλημα λύθηκε και αφού σιγουρευτήκαμε ότι θα πάμε στο αεροδρόμιο, στήσαμε τα λάπτοπ μας για μια τελευταία φορά.

Το ευρωπαϊκό έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο αφού ο Fly Manolo είχε τη δική του στιγμή κατακτώντας το πρώτο του μετάλλιο, αργυρό, σε μεγάλη διοργάνωση. Ευτυχισμένο και συγκινημένο τον υποδεχτήκαμε στην μεικτή ζώνη με χαμόγελα και αγκαλιές.

Κουρασμένες αλλά γεμάτες εγώ και η Ελισάβετ αποχαιρετήσαμε τη διοργάνωση και φύγαμε για το ξενοδοχείο. Δεν κατάλαβα πραγματικά πότε πέρασαν αυτές οι πρώτες μέρες του Μαρτίου. Στο αεροδρόμιο ανακαλούσαμε στιγμές ξαναζώντας τες με τον ίδιο ενθουσιασμό μέχρι που χωριστήκαμε στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης. Αυτό το τετραήμερο ήταν γεμάτο αλλά και ιδιαίτερο, μεγάλοι σταρ, πολλά ρεκόρ, αντιφατικά συναισθήματα, συγκινήσεις και εκπλήξεις που θα έχουν τη δική τους ξεχωριστή θέση.