Ένα κεφάλαιο ολοκληρώθηκε και συνεχίζουμε

Μου έχουν πει ότι η δημοσιογραφία είναι κάτι σαν ναρκωτικό και ότι όταν βρίσκεσαι σε μία αποστολή θέλεις κάθε μέρα να κλαις με όλα αυτά που έχεις να κάνεις, αλλά μόλις τελειώσει κοιτάς πότε θα ξαναπάς. Αυτό το τελευταίο μπορώ να το επιβεβαιώσω, αφού χθες πριν καν ξεκινήσει το πρωινό πρόγραμμα σκεφτόμουν ότι δεν θέλω να τελειώσει το πρωτάθλημα και σήμερα μου λείπει ήδη.

Έχοντας φτάσει στην Κωνσταντινούπολη από την Τετάρτη και αφού μαζί με την Αγγελική (Μαγκανά) είχαμε τακτοποιήσει όλα τα διαδικαστικά για την παρουσία μας σε αυτό το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, δεν προβλέψαμε το ακόλουθο πρόβλημα: η κακή σύνδεση του Wi-Fi. Όλα κυλούσαν μια χαρά, γράφαμε τα κείμενά μας, επικοινωνούσαμε με τον αρχισυντάκτη μας πίσω στην Ελλάδα, αλλά λιγότερο από μία ώρα πριν την έναρξη του αγωνιστικούς προγράμματος την Πέμπτη όλα κατέρρευσαν. Επικρατούσε ένας μικρός πανικός και εκνευρισμός κατά κύριο λόγο στην Ατακόι Αρένα, γιατί οι δημοσιογράφοι και φωτογράφοι που είχαμε ταξιδέψει στην Κωνσταντινούπολη για την διοργάνωση δεν μπορούσαμε να κάνουμε την δουλειά μας και να είμαστε παραγωγικοί. Χειρότερο αίσθημα από αυτό δεν υπάρχει.

Η δουλειά μας βγήκε με τα χίλια ζόρια μέχρι που το απόγευμα της Παρασκευής λύθηκε το πρόβλημα του ίντερνετ και μπορούσαμε πλέον λίγο πιο ήσυχες να αφοσιωθούμε στην αποστολή μας. Λύθηκε και την κατάλληλη στιγμή αφού το ίδιο απόγευμα ο Νικόλας Ανδρικόπουλος χάρισε το πρώτο μετάλλιο στην Ελλάδα, μετά την δεύτερη θέση του στον τελικό του τριπλούν. Συναντώντας τον στην μεικτή ζώνη, βίωσα την χαρά του και μου μεταφέρθηκαν συναισθήματα που μόνο ο αθλητισμός μπορεί να σου δώσει. Όσο και αν κουράστηκα και ζορίστηκα σε αυτήν την περιπέτεια, συνειδητοποίησα τι είναι αυτό που κρατά άλλους πιο έμπειρους δημοσιογράφους στο αθλητικό ρεπορτάζ και δεν συγκρίνεται με τίποτα η ικανοποίηση που λαμβάνεις στο τέλος.

Στα πλαίσια των αγώνων παρακολουθήσαμε μερικά από τα φαβορί να χάνουν και τα αουτσάιντερ να κερδίζουν, και φυσικά μεγάλοι αθλητές και αθλήτριες να υπερασπίζονται τους τίτλους τους. Δεν θα μπορούσα να μην ξεχωρίσω την μονομαχία της Νάφι Τιάμ (Βέλγιο) και της Αντριάνα Σούλεκ (Πολωνία) στο πένταθλο. Και οι δυο τους κατέρριψαν το παγκόσμιο ρεκόρ αλλά μόνο μία πήρε το χρυσό μετάλλιο. Και αυτή ήταν η υπεραθλήτρια Τιάμ, προς απογοήτευση των Πολωνών που ξέσπασαν σε πανηγυρισμούς στα δημοσιογραφικά μετά τον τερματισμό της Σούλεκ στα 800μ, αλλά μετά είδαν και την επίδοση της Τιάμ και κατάλαβαν ότι έχασαν το ρεκόρ μέσα από τα χέρια τους.

Από το 2016 που παρακολουθώ την Τιάμ να αγωνίζεται, κάθε φορά με εντυπωσιάζει και περισσότερο, και στην Κωνσταντινούπολη πρόσφερε τέτοιο θέαμα, το οποίο νιώθω τυχερή που ήμουν εκεί για να το δω από κοντά. Αμέτρητη ήταν και η χαρά για το αργυρό μετάλλιο του Καραλή στο επί κοντώ. Βλέποντας τον την περασμένη σεζόν να ταλαιπωρείται και τώρα να πετάει στα σύννεφα ήταν μια ιδιαίτερη στιγμή.

Η αποστολή σε αυτό το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, που ήταν η πρώτη για μένα, ήταν ένα μεγάλο σχολείο. Σχολείο όχι μόνο επειδή έμαθα τι σημαίνει να είσαι ανταποκρίτρια κάπου και να πρέπει να μεταφέρεις την είδηση ή τις δηλώσεις κάποιου αλλά και το να είσαι έτοιμος και έτοιμη να αντιμετωπίζεις καταστάσεις απρόοπτες. Εκτός από την σύνδεση του ίντερνετ που πήγε για λίγο πίσω το έργο μας, υπήρχαν και άλλα θέματα που δεν εξελίχθηκαν όπως τα προγραμματίζαμε και έπρεπε με ώριμη σκέψη να δράσουμε για να τα αντιμετωπίσουμε. Αντιλήφθηκα ότι χρειάζεται μεγαλύτερη προσήλωση και επιμονή για να βγει το καλό αποτέλεσμα και πάνω από όλα αγάπη για αυτό που κάνεις. Αλλιώς είναι μια αγγαρία.

Έφυγα από την Κωνσταντινούπολη ικανοποιημένη και με μία βαλίτσα γεμάτη εμπειρίες. Παρά την πίεση που υπάρχει από το πρωί μέχρι το βράδυ είναι κάτι που θα ήθελα να ξαναζήσω και να είμαι παρούσα στην καρδιά των κορυφαίων αθλητικών γεγονότων για να μεταφέρω τα νέα των Ελλήνων αθλητών και αθλητριών και φυσικά των παγκόσμιων προσωπικοτήτων. Γιατί δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από το να βλέπεις να γράφεται ιστορία μπροστά στα μάτια σου.

Εις το επανιδείν λοιπόν!