Η δια ζώσης κάλυψη μίας διοργάνωσης τέτοιου βεληνεκούς σε κάνει να συνειδητοποιείς πόσο εντυπωσιακά γρήγορα ολοκληρώνονται οι αγώνες και πόσο γρήγορα πραγματοποιούνται ή γκρεμίζονται όνειρα.
Από την πρώτη μέρα που πατήσαμε πόδι στην Ιαπωνία είμαστε σε μία συνεχόμενη κίνηση, σε ρυθμούς Ολυμπιακών Αγώνων. Ειδικά αν έχεις να καλύψεις πολλά διαφορετικά αθλήματα δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο και το 24ωρο δε θα λέγαμε ότι φτάνει για όλα όσα θες να κάνεις. Για εμένα όμως η χθεσινή πρώτη μέρα της κολύμβησης ήταν ένα πραγματικό σοκ και με μεγάλη σιγουριά δεν υπάρχει καν σύγκριση με άλλες διεθνείς διοργανώσεις που έχω καλύψει.
Ίσως από την τηλεόραση δε γίνεται απόλυτα κατανοητό το πόσο γρήγορα μπορεί να τελειώνει ένα αγώνισμα και πόσο γρήγορα αρχίζει το επόμενο. Όταν τρέχεις όμως να κατέβεις στη μεικτή ζώνη από τα δημοσιογραφικά θεωρεία του δεύτερου επιπέδου ενώ παράλληλα πληκτρολογείς κείμενο, έχεις όσο να πεις μία αρκετά καλή αίσθηση του πόσο γρήγορα κυλούν όλα.
Το ίδιο ισχύει και για τους αθλητές και τις αθλήτριες. Πριν, κατά τη διάρκεια αλλά και μετά τον αγώνα έχουν μία προκαθορισμένη διαδρομή από την οποία περνούν, με διάφορα χρονοδιαγράμματα, διαδικασίες, αιτήματα, ενστάσεις, να τρέχουν παράλληλα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, που μόνο αν το ζήσεις καταλαβαίνεις πως είναι, οι αθλητές καλούνται, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς προβληματισμούς, σα ρομπότ και με ετοιμότητα σωματική και πνευματική να κολυμπήσουν πιο γρήγορα από κάθε άλλη φορά για να πετύχουν τους στόχους τους. Ο αγώνας αρχίζει, ο αγώνας τελειώνει πριν εσύ προλάβεις να γράψεις μία πρόταση και οι αθλητές ακουμπούν τον τοίχο, βγάζουν τα γυαλάκια και προσπαθούν να βρουν το χρόνο τους στο φωτεινό πίνακα. Βλέπουν αν πέρασαν στον ημιτελικό ή στον τελικό, αν πήραν μετάλλιο, αν έκαναν ατομικό ρεκόρ. Βλέπουν αν οι κόποι ετών ανταμείφθηκαν, αν οι θυσίες τους άξιζαν, αν τα όνειρα που έκαναν γκρεμίστηκαν ή πραγματοποιήθηκαν. Από την πιο πρακτική σκοπιά των πραγμάτων και για τα ελληνικά δεδομένα, βλέπουν ακόμα και αν θα μπορέσουν να συνεχίσουν να βιοπορίζονται από τον πρωταθλητισμό. Για όλα αρκεί μία κούρσα και μια ματιά στο φωτεινό πίνακα. Αυτό από μόνο του για μένα είναι τρομακτικό και είναι ένας από τους λόγους που θαυμάζω τους επαγγελματίες αθλητές, ειδικά στα αθλήματα που δεν υπάρχουν δεύτερες ευκαιρίες και είσαι εσύ απέναντι στη μεζούρα και το χρονόμετρο, εσύ απέναντι στον καλύτερο εαυτό σου.
Η Άννα Ντουντουνάκη το 2016 στο Ρίο ήταν 18η στον προκριματικό με 58.27. Στην πρώτη της Ολυμπιακή συμμετοχή έχασε την πρόκριση στον ημιτελικό για 0.12 του δευτερολέπτου. Μετά το παγκόσμιο της Βουδαπέστης το 2017, σε μία μέρα-ορόσημο σαν τη σημερινή, πήρε μία απόφαση για τα επόμενα χρόνια. Από τότε μόνο η ίδια ξέρει τι έχει περάσει για να δει σήμερα το όνομά της στην οχτάδα του Ολυμπιακού τελικού των 100μ πεταλούδα. Μόνο εκείνη ξέρει τι είχε περάσει για να ανέβει και στην κορυφή της Ευρώπης το Μάιο.
Η Χανιώτισσα έμεινε το πρωί για 0.06 εκτός τελικού έχοντας καταθέσει την ψυχή της στην πισίνα με νέο πανελλήνιο ρεκόρ. Ο αθλητισμός έχει κατά πολύ μεγαλύτερο ποσοστό δύσκολες μέρες σαν τη σημερινή, ενώ οι άλλες μέρες, οι λίγες και οι καλές, είναι που σου δίνουν ποικιλοτρόπως κίνητρο να συνεχίσεις και σου χαρίζουν στιγμές που θυμάσαι για πάντα. Χωρίς τις άσχημες μέρες δεν έρχονται και οι όμορφες και πραγματικά ελπίζω στην περίπτωση της Άννας να μην είμαστε μόνο στο τέλος μίας ιστορίας, αλλά στην αρχή μίας νέας.
