ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ 2023: 1η μέρα με σύννεφα και απρόοπτα

Η πρώτη μέρα του Μαρτίου μας βρήκε στην Κωνσταντινούπολη με την πόλη να ζει στο ρυθμό του ευρωπαϊκό πρωταθλήματος κλειστού. Ένα χρόνο μετά το παγκόσμιο πρωτάθλημα στο Βελιγράδι, πήρα ξανά τις βαλίτσες μου για ακόμη μια μεγάλη διοργάνωση αυτή τη φορά μαζί με την Ελισάβετ.

Πάντα πριν από ένα ταξίδι υπάρχει λίγο άγχος, προσμονή, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για δημοσιογραφική αποστολή στο εξωτερικό, αν έχω όλα όσα χρειάζονται μαζί μου, διαβατήριο, εισιτήρια… Φτάνοντας στο αεροδρόμιο συνάντησα τη Θεσσαλονικιά Ελισάβετ (Γρηγοριάδου) την οποία και γνώρισα από κοντά επιτέλους μετά από ένα χρόνο και χαίρομαι πολύ που θα καλύψουμε φέτος μαζί το ευρωπαϊκό. Συζητήσαμε διάφορα, γνωριστήκαμε καλύτερα, υπήρχε αμέσως ένα πολύ όμορφο κλίμα κι ας…επιμένει πως στη Θεσσαλονίκη το σουβλάκι λέγεται σάντουιτς. Κάποια στιγμή παρατήρησα πως υπήρχε ένα παραπάνω γράμμα στο επώνυμο μου στο εισιτήριο αλλά τελικά αγχώθηκα παραπάνω από όσο έπρεπε αφού κανείς δεν έδωσε και πολλή σημασία. Αφού πήραμε τελικά το boarding pass, περάσαμε τους ελέγχους και επιβιβαστήκαμε.

Αν και με λίγες ώρες ύπνο είχαμε μια υπερένταση και συνεχίσαμε την κουβέντα μας στο αεροπλάνο μέχρι που φτάσαμε στο…λάθος αεροδρόμιο. Δεν είχε γίνει καλή συνεννόηση με την οργανωτική επιτροπή, η οποία μας περίμενε στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης αλλά εμείς ήμασταν στο δεύτερο της πόλης που ούτε το όνομα δεν θυμάμαι αυτή τη στιγμή. Πάνω κάτω με τις βαλίτσες με τα πρώτα νεύρα να έχουν κάνει την εμφάνισή τους, καταφέραμε και βρήκαμε σύνδεση στο ίντερνετ και ενημερώσαμε πίσω στην Ελλάδα ότι δεν υπήρχε πουθενά το welcome desk της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας. Η πιο άμεση λύση ήταν το ταξί. Άρχισε ο Τούρκος ταξιτζής τα παζάρια στα τούρκικα χωρίς φυσικά να καταλαβαίνουμε αλλά τελικά τα βρήκαμε κάπου στη μέση. Αν και φάνηκε ξεκάθαρα πως δυσανασχέτησε, δέχτηκε να μας μεταφέρει στην Ατακόι Αρένα, την οποία μάλλον δεν είχε ακούσει ποτέ γιατί νόμιζε ότι πρόκειται για κάτι άλλο όχι πάντως για στάδιο. Ο ουρανός ήταν μουντός, τα κτίρια ακόμη πιο μουντά, κρύο μέχρι που άρχισε να ρίχνει και ένα ψιλόβροχο.

Με τα χίλια ζόρια προσπαθώντας να συνεννοηθούμε με τον Τούρκο ταξιτζή μέχρι που καταλήξαμε να κάνουμε νοήματα μας έφτασε στον προορισμό μας. Φτάνοντας στην Αρένα θα έπρεπε πρώτα να πάμε σε ένα άλλο κτίριο, το Σινάν Ερντέμ, όπου βρισκόταν το media center για να πάρουμε τις διαπιστεύσεις μας. Μαζί με τις βαλίτσες πάνω κάτω στο δρόμο, ανεβοκατεβαίνοντας…λάθος σκαλιά καταφέραμε να βρούμε το Σινάν Ερντέμ στην άλλη άκρη, όπου εκεί οι εθελοντές ήταν πολύ βοηθητικοί και ευγενικοί και αμέσως χωρίς καθυστέρηση πήραμε τις διαπιστεύσεις.

Στη συνέχεια ξαναγυρίσαμε στην Αρένα πάντα μαζί με όλες μας τις βαλίτσες για να βρούμε τις θέσεις μας και να ξεναγηθούμε στο χώρο. Μεικτή ζώνη, κέντρο τύπου, τα δημοσιογραφικά και όλα αυτά που όση κούραση κι αν ένιωθα μου άλλαξαν τη διάθεση βάζοντας με αμέσως στο κλίμα. Αφού χαλαρώσαμε λίγο, κατεβήκαμε στην Αρένα, όπου ήδη υπήρχαν αθλητές των άλλων αποστολών που έκαναν την προπόνησή τους. Η Αρένα πολύ όμορφη, με πολύχρωμα καθίσματα γέμισε με αθλητές, προπονητές, φωτογράφους, δημοσιογράφους  μέχρι που διακρίναμε τους αθλητές της Εθνικής με τις χαρακτηριστικές φόρμες μπλε – λευκό να έρχονται στην Αρένα για τη δική τους προπόνηση. Έσπευσα και εγώ με την Ελισάβετ να τραβήξουμε τα πρώτα κλικ και να μιλήσουμε μαζί τους. Η ατμόσφαιρα στο στάδιο ζεστή αλλά και αρκετά φορτισμένη καθώς όλοι είχαμε ενημερωθεί για την τραγωδία στα Τέμπη με τη σύγκρουση των δύο τρένων, κάτι για το οποίο ρωτούσαν εκεί και οι υπόλοιποι δημοσιογράφοι.

Παρά το άσχημο γεγονός, οι αθλητές ήταν ευδιάθετοι και χαμογελαστοί και πιάσαμε τον πρώτο παλμό. Η Αναστασία Μαρινάκου έκανε αρκετούς γύρους την πίστα, η Πολυνίκη Εμμανουηλίδου δοκίμαζε την ευθεία των 60μ, Τεντόγλου και Καραλής, χαλαροί δοκίμαζαν τους διαδρόμους και έκαναν διατάσεις…ενώ αναμεσά μας κυκλοφορούσε μια γάτα, που νομίζω έχει γίνει αγαπητή σε όλους και θα είναι μια από τις πρωταγωνίστριες της διοργάνωσης.

Μετά από πολλές ώρες έξω, που δεν ξέρω ούτε εγώ πόσες, βρήκαμε το λεωφορείο που θα μας μετέφερε στο ξενοδοχείο. Αφού πήραμε το κλειδί και μπήκαμε στο δωμάτιο, κοιταχτήκαμε με την Ελισάβετ και χωρίς να πούμε πολλά, είχαμε συνεννοηθεί «επιτέλους φτάσαμε».

Το δωμάτιο πολύ όμορφο και άνετο με δύο μεγάλα παράθυρα έχοντας τη θέα της πόλης από αρκετά ψηλά μπορώ να πω μιας και ήμασταν στον…16^ο όροφο. Σήμερα ξυπνήσαμε σαφώς πιο ξεκούραστες και είμαστε έτοιμες για τη μέρα… 0. Σε λίγο θα πάρουμε το λεωφορείο για τη μεσημεριανή συνέντευξη τύπου με Φέμκε Μπολ και Κέβιν Μαγιέρ και το απόγευμα θα ξεκινήσουν τα χρονόμετρα να καταγράφουν τις πρώτες επιδόσεις. Ανυπομονώ!