ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΟΚΙΟ – Ιακωβίδης: «Θα πολεμήσω από άλλο μετερίζι»

Ένας σπουδαίος αθλητής με βάθος χαρακτήρα μας χάρισε μία από τις πιο όμορφες στιγμές μέχρι στιγμής στο Τόκιο με την τελευταία του «παράσταση» κάτω από τη μπάρα μεγάλης διοργάνωσης.

Ήταν η μόλις 2η φορά που βλέπω τον Θοδωρή Ιακωβίδη από κοντά. Μέσα στα τελευταία όμως δύο χρόνια έχουμε μιλήσει αρκετές φορές και έχω καταγράψει όλη του την πορεία και την προσπάθεια για την Ολυμπιακή πρόκριση στο Τόκιο, από την ελπίδα στην απογοήτευση και από εκεί στη μεγάλη χαρά και ικανοποίηση. Είναι σα να τον ξέρω πλέον καλά, και για αυτό μου χάρισε μία από τις πιο έντονες στιγμές μέχρι στιγμής στο Τόκιο, μία που δύσκολα περιγράφεται με λόγια. Είναι σκληρό καρύδι και μεγάλος πεισματάρης, όπως του λέει και η μητέρα του, στοιχεία που αν δεν είχε μπορεί να είχε τερματίσει πολύ νωρίτερα την καριέρα του. Είναι επίσης ένας άνθρωπος ντόμπρος, το καταλαβαίνεις από την πρώτη στιγμή ότι δε μασάει τα λόγια του και ότι δεν προσποιείται. Αυτό το απέδειξε και σήμερα, αφού δεν έκρυψε στιγμή τα δάκρυά του μετά από έναν αγώνα στον οποίο λίγη σημασία έχει το πόσα κιλά σήκωσε. Ήταν δάκρυα ανακούφισης, δάκρυα συγκίνησης, αλλά και δάκρυα στεναχώριας γιατί ενώ η ψυχή του θέλει να συνεχίσει να αγωνίζεται, οι συνθήκες είναι αποτρεπτικές.

Όταν έφτασε στη μεικτή ζώνη είχε ήδη βουρκώσει από τις δηλώσεις του νωρίτερα. Είπε γελώντας: «Θα κλάψουμε κι εδώ έτσι;» και ξεκίνησε να μιλάει για τους λόγους πίσω από τη μεγάλη του συγκίνηση: «Αυτό το ξέσπασμα είναι από χθες το βράδυ. Δεν έχω σταματήσει να κλαίω από χθες το βράδυ. Ειδικά μετά από ένα τηλεφώνημα με το Γιώργο τον Παρασκευόπουλο, τον έφορο του Πανελληνίου Γυμναστικού Συλλόγου, που ήταν για μένα ο μεγαλύτερος δάσκαλος που είχα στη ζωή μου. Παρόλο που έχω αποχωρήσει από τον ΠΓΣ πάντα πριν από κάθε μεγάλο αγώνα θα με πάρει τηλέφωνο και θα με καθηλώσει με τα λόγια του. Μου είπε πολλά, ότι είναι πολύ περήφανος που έχε βγάλει έναν αθλητή σαν κι εμένα. Ότι μπορεί όταν ήμουν μικρός να μιλούσαμε για μετάλλια που τελικά δεν ήρθαν, αλλά οι στιγμές που έχουμε ζήσει είναι μεγαλύτερες από κάθε μετάλλιο».

Ο ίδιος διαφώνησε με όσους αναφέρουν ότι την τελευταία δεκαετία πήρε στις πλάτες του όλη την ελληνική άρση βαρών: «Το ότι σήκωσα εγώ την άρση βαρών στις πλάτες μου δεν είναι σωστό, ούτε δίκαιο. Ήμασταν πολλά παιδιά τα οποία ανέφερα και χθες στην ανάρτησή μου, ο Μανώλης Μαριανάκης, ο Κώστας Παπαδόπουλος, ο Χρήστος Σαλτσίδης, ο Αρθούρος Ακριτίδης, ο Στάθης Στρούμπης, ο Αλέξανδρος Κουβάκας, η Μαρία Παναγιωτίδου, η Άννα Αθανασιάδου. Όλα αυτά τα παιδιά άξιζαν να ζήσουν αυτές τις στιγμές, ήταν όλοι αθλητές που αγωνίστηκαν και προσπάθησαν κάτω από τις ίδιες συνθήκες. Κάτω από τραγικές συνθήκες. Σήμερα δεν ήμουν μόνος μου εδώ, ήταν όλοι εδώ μαζί μου, παρέα. Εκπροσωπούσα αυτή την ομάδα, τους φίλους μου και την οικογένειά μου».

Για τις σκέψεις που έκανε λίγο πριν τις τελευταίες του άρσεις στο πλατό στον τελευταίο αγώνα της καριέρας του, τόνισε: «Σε κάθε μου προσπάθεια έλεγα στον εαυτό μου, μεγάλε, τα τελευταία σου δευτερόλεπτα. Ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Από την Αθήνα έφυγα με 150+180 κιλά λόγω τραυματισμών που αποκόμισα μετά το ευρωπαϊκό. Έμεινα 2 μήνες εκτός, μετά ήρθαν όλα αυτά τα μπερδέματα με την πρόκριση και υπήρχε έντονη αβεβαιότητα. Δεν είχα χρόνο να ετοιμαστώ όπως ήθελα. Αν ήμουν στο επίπεδο που μπορώ να είμαι, αν μου δινόταν ένας μήνας ακόμα, αυτό το γκρουπ θα το καθάριζα για πλάκα. Κάθε. προσπάθεια ήταν όλα για όλα. Δηλαδή στα 191κ ήξερα από μέσα μου ότι δεν υπάρχει περίπτωση να σηκωθεί αυτό το πράγμα. Είπα στον εαυτό μου ότι είναι η τελευταία μου προσπάθεια και να θυμάμαι αυτή την αδρεναλίνη που ζούσα εκείνη τη στιγμή. Φίλησα το πλατό και έφυγα. Ευχαριστώ το Θεό που μου έδωσε τόσες εικόνες, δύο Ολυμπιάδες, παγκόσμια, ευρωπαϊκά αλλά και να γνωρίσω και να συνεργαστώ με τα ινδάλματά μου».

Το μέλλον δεν γίνεται να μην έχει καθόλου άρση βαρών για τον ίδιο. Είναι όμως ειλημμένη η απόφαση να αποχωρήσει από την ενεργό δράση: «Από Τετάρτη γυρνάω στην εργασία μου, η ζωή συνεχίζεται και τα φώτα θα κλείσουν. Θα επιστρέψω στην οικογένειά μου, στους φίλους μου. Τώρα, σίγουρα θα πολεμήσω από άλλο μετερίζι στην άρση βαρών, σίγουρα δε θέλω να φύγω από το χώρο. Μακάρι κάποια στιγμή στο μέλλον να μπορούσα να βάλω κι εγώ το λιθαράκι μου ώστε αυτό το άθλημα να γιγαντωθεί ξανά. Υπάρχουν παιδιά για να συνεχίσουν το άθλημα, υπάρχουν ψυχές δυνατές. Υπάρχουν όμως τα εφόδια ώστε αυτά τα παιδιά για να συνεχίσουν παρακάτω; Είμαστε ένα άθλημα που απευθυνόμαστε ουσιαστικά στη λαϊκή τάξη, αυτή είναι η αλήθεια. Όταν το παιδί φτάσει 21-22 ετών θα πρέπει να δουλέψει, δεν θα μπορεί η οικογένεια να το συντηρήσει. Θα αντέξει να δουλεύει και να προπονείται παράλληλα; Πολλά παιδιά δεν έχουν το κουράγιο και εγώ που έφτασα ως εδώ δεν ξέρω πως έφτασα. Δε θέλησα ποτέ να βγάλω λεφτά από το άθλημα, αυτό που ήθελα ήταν να μπορώ να γυμνάζομαι πρωί-βράδυ, στο 100%, ώστε να είμαι ανταγωνιστικός εκεί έξω. Τον τελευταίο χρόνο με την πανδημία δυστυχώς δεν είχα κάποιο επίδομα, έμεινα ξεκρέμαστος. Και βρέθηκε ο Παναθηναϊκός και με έφερε ως εδώ. Ήταν η πρώτη μου χρονιά που είχα συμβόλαιο ως αθλητής και για αυτό έχω υποχρέωση και όποτε με χρειαστεί αγωνιστικά θα είμαι εκεί. Το ότι σήμερα σταματάω δε σημαίνει ότι δε θα ξαναπιάσω μπάρα στη ζωή μου, σίγουρα θα ξεδίνω, θα κρατιέμαι σε μία υποτυπώδη φόρμα».

Για το αν βλέπει τον εαυτό του στην άκρη του πλατό μίας μεγάλης διοργάνωσης στο μέλλον, ως προπονητή του αντίστοιχου Ιακωβίδη της νέας γενιάς, ήταν ξεκάθαρος: «Θα είναι μία πολύ όμορφη συνέχεια. Δεν έχει φύγει όμως ακόμα ο αθλητής από μέσα μου και νομίζω ότι θα αργήσει να φύγει. Σίγουρα θα ζητήσω και βοήθεια από ψυχολόγο γιατί δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω μόνος μου, το θηρίο μέσα βράζει, θέλει να αγωνιστεί. Αλλά αυτό το θηρίο πρέπει να το καταλαγιάσω λίγο γιατί από εδώ και πέρα θα γίνει αυτοκαταστροφικό. Η απόφαση να σταματήσω έχει παρθεί εδώ και πολύ καιρό. Πολλοί δεν το πιστεύουν, οι φίλοι μου μου λένε ότι θα συνεχίσω μέχρι τα 40 και όταν βγήκε ότι η Αυστραλία θα πάρει τους Ολυμπιακούς του 2032 μου έστελναν ‘ωραία, Αυστραλία δεν έχεις πάει’ (γέλια). Μακάρι να μπορέσω να υπηρετήσω το άθλημα από κάποια άλλη σκοπιά».