ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΟΡΟΥΝ: Μέρα 0 με πολλές φωτογραφίες και socializing

Σήμερα ήταν η Μέρα 0 και αν ήταν έτσι η Μέρα 0 τότε δεν ξέρω πως θα είναι οι Μέρες 1, 2, 3 και 4 και πως θα χωρέσουν όλα σε 24ωρα.

Ομίχλη, θερμοκρασία στους -1, ξύπνημα στις 08:00, πρωινό ποτέ γιατί μας ξέχασαν… Γενικά ωραία μέρα ξημέρωσε πάλι.

Κάπως τρέχοντας πήγαμε στην αρένα και αφού χαθήκαμε στο τεράστιο πάρκινγκ μέχρι να φτάσουμε στο Media Center (λαβύρινθος χωρίς αστεία) είδαμε πως αυτό δεν έχει ετοιμαστεί και βασικά εμείς βγάλαμε τα πρώτα καθίσματα για να δουλέψουμε. Μάλλον είχαμε πάει νωρίς. Βέβαια, αργότερα αποφασίσαμε πως το Media Center δεν θα το τιμήσουμε ιδιαίτερα καθώς πέρα από το γεγονός πως εκεί κάνει μόνιμα κρύο, τα θεωρεία των δημοσιογράφων είναι πολύ καλύτερα από πολλές απόψεις οπότε μεταφέρουμε τη ζωή μας εκεί τελικά, ακριβώς δίπλα στην αρένα.

Ανάμεσα στις θέσεις υπάρχουν προστατευτικά τζάμια, το ίδιο και στη μεικτή ζώνη ανάμεσα σε δημοσιογράφο και αθλητές/τριες ενώ γενικά παντού θα βρεις αντισηπτικά και υπάρχει οργάνωση, αν εξαιρέσει κανείς τα ζητήματα που προκύπτουν λόγω covid αφού κανείς δεν έχει αντιμετωπίσει τέτοιες συνθήκες ξανά. Κατά τα άλλα, ο καφές δεν ήταν και πολύ ωραίος αλλά θα επιζήσουμε.

Από το πρωί έμπαιναν στη θέση τους οι τελευταίες λεπτομέρειες στην αρένα όμως μπορούσαμε να μπούμε μέσα στην αρένα και έτσι κάναμε (περισσότερο η Στεφανία δηλαδή). Πολύ ωραία αρένα και τα θεωρία πολύ κοντά στην αρένα, κάτι που εκτίμησα πάρα πολύ. Κάναμε το socializing που χρειαζόμασταν μετά από μήνες σε λοκντάουν και γενικά οι φωτογράφοι είναι πολύ καλή παρέα, στη δουλειά μπορεί να μην αντέχονται αλλά σαν τύποι; Ωραίοι. Είδαμε ανθρώπους που είχαμε να συναντήσουμε εδώ και τουλάχιστον δύο χρόνια και αυτό μας έκανε να χαρούμε.

Χαρήκαμε επίσης που είδαμε από τόσο κοντά τα μετάλλια, μάλλον πρώτοι κιόλας. Τόσο τυχεροί. Πολύ όμορφα και μακάρι να τα δουν από πολύ πολύ κοντά και μέλη της Εθνικής.

Όπως αποδείχθηκε, επίσης, δεν υπάρχει μέρος που να μην υπάρχει έστω ένας που να ξέρει Ελληνικά και να σε κριπάρει λέγοντάς σου «Γεια σας, τι κάνεις» ενώ ξέρεις πως βρίσκεσαι σε μία αίθουσα μόνο με ξένους. Τέλος πάντων, τα είπαμε και με τη γυναίκα του στο τηλέφωνο τελικά και όλα καλά γενικά.

Στις 17:00 είδαμε πολλούς αθλητές να μπαίνουν στην αρένα, μαζί και οι Έλληνες. Γέμισε η αρένα πρωταθλητές, αν ξεκινούσες να μετρήσεις τα ρεκόρ θα χανόσουν. Πέρα από τα δικά μας ταλέντα, που φυσικά τα ξεχωρίσαμε, δε γινόταν να μην παρατηρήσεις αθλητές όπως ο αγαπημένος μου Τζίμπο (αγαπημένος δικός μου μόνο γιατί εκείνος λογικά δεν ξέρει πως υπάρχω – θα φροντίσω να το μάθει) ή ο Ρενό Λαβιλενί που έτρεχε παρέα με τον Κέβιν Μαγιέρ. Μπορεί η φάση που ο Τεντόγλου τα έλεγε με τον Μόντλερ να μας τράβηξε περισσότερο το ενδιαφέρον (γιατί κάτι μπουνιές έκαναν εκεί, δεν ξέρω αν είναι σημάδι για τον τελικό ή αν κάνω όνειρα εγώ μόνη μου) αλλά και ο Ταμπέρι να πεις απαρατήρητος δεν περνάει.

Όταν φεύγαμε, το Media Center αλλά και η αίθουσα των μίντια πάνω από τα θεωρεία ήταν εντελώς διαφορετικές με όταν πήγαμε το πρωί. Δεν ξέρω τελικά αν πήγαμε πολύ νωρίς ή φύγαμε πολύ αργά ή και τα δύο.

Και άλλοι αθλητές αποσύρθηκαν σήμερα, με την Έβα Σβόμποντα να είναι η πιο άτυχη αφού βρέθηκε θετική στον κορονοϊό και αναγκαστικά αποσύρθηκε. Αύριο το απόγευμα ξεκινούν οι αγώνες και ανυπομονούμε και οι δύο. Το θέμα του καφέ να λύναμε και όλα θα ήταν τέλεια…

ΥΓ: Πολύ δύσκολη γλώσσα τα πολωνικά τελικά και αντί για κόκα κόλα η Στεφανία μας παρήγγειλε κάτι μιλκσέικ σοκολάτα. Μαζί με μπέργκερ. Αυτό.