ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΟΡΟΥΝ: Τεντόγλου, Ταμπέρι ή Λαβιλενί το πρόσωπο της ημέρας;

Τελικά είχα δίκιο που έγραφα χθες πως δεν ήθελα να μάθω πως θα είναι η Μέρα 1, αν ήταν τόσο κουραστική η Μέρα 0. Και ενώ όλα πήγαν πολύ καλύτερα από αυτό που περιμέναμε, μία κούραση τη νιώθουμε…
(H φωτογραφία εξωφύλλου δεν απαντά στο ερώτημα του τίτλου αλλά δεν είχα την τύχη να φωτογραφηθώ με τους άλλους δύο. Ακόμη).

Όπως έχω πει ξανά, ο ύπνος είναι υπερτιμημένος και εδώ και τώρα εμείς θα αποδείξουμε σε όλους πως αυτό ισχύει. Να τα πάρουμε από την αρχή όμως…

Πάλι πήγαμε αρκετά νωρίς στην αρένα όμως σήμερα όλα είχαν βρει τη θέση τους (όχι ότι είχαμε αμφιβολία γι’ αυτό). Όλα σε τάξη, γυάλινα διαχωριστικά παντού και όλο πολύ ευγενικοί και εξυπηρετικοί (σα να έκανα copy paste από χθες είναι αυτό). Το πρωί ήρθε η Εθνική για προπόνηση στην αρένα, η Στεφανία τους κυνήγησε όλους και μπορέσαμε να έχουμε μερικά ωραία στιγμιότυπα από αυτούς. Αν και κουρασμένοι από το ταξίδι, τίμησαν την αρένα… Τι να έκαναν κιόλας…

Έπειτα είχε συνέντευξη τύπου και δε γινόταν να λείψουμε φυσικά. Εκεί έγινε το απίστευτο. Γενικά όλα τέλεια, τα είπαν πολύ ωραία όλοι και φαινόταν η πραγματική ικανοποίηση στα πρόσωπά τους που διεξάγεται το πρωτάθλημα. Αφού τελειώσαμε είπα να προσπαθήσω να φτάσω τον Βότση στο σκορ με τις σέλφι (έχει μεγάλο προβάδισμα μετά από τη Ντόχα αλλά το ‘χω σιγά σιγά) και περίμενα τον Λαβιλενί, έχοντας λίγες ελπίδες. Που να ήξερα…

Όχι μόνο δέχθηκε με χαρά να φωτογραφηθούμε μαζί, όχι μόνο χαμογέλασε κάτω από τη μάσκα αλλά δεν έχει σημασία, μας αντέδρασε και στο στόρι στο instagram. Πόσο απίστευτο να έχω στα dms μου έναν Ολυμπιονίκη, παγκόσμιο πρωταθλητή και πρωταθλητή Ευρώπης; Πολύ! Τέλος πάντων, μην τα πολυλογώ, +6.06 πόντοι για εμένα. Και για να προσθέσω μερικούς ακόμη, ακολούθησε το παρακάτω (άθλια φωτογραφία, γνωρίζω, αλλά η στιγμή μετράει).

Σε λίγη ώρα ξεκινούσαν οι αγώνες και το άγχος είχε αρχίσει να μεγαλώνει. Και αφού ξεκινούν να μπαίνουν σιγά σιγά αθλητές του ύψους μέσα, ειδοποιώ τη Στεφανία να αναζητήσει τον Ταμπέρι (για ευνόητους λόγους). Ψάχναμε, ψάχναμε, αναρωτιόμασταν καλά δεν μπήκε; Και ξαφνικά, τι να δούμε; Ο Ταμπέρι με μαλλί πλατινέ. Και, χωρίς πλάκα, πρώτη φορά βλέπω αυτό το πλατινέ κιτς χρώμα να πηγαίνει σε κάποιον τόσο πολύ, άνδρα ή γυναίκα. Κάθε φορά έχει τον τρόπο του να ξεχωρίζει.

Έπειτα μπήκαν οι Έλληνες μηκίστες, Τεντόγλου και Περιστέρης. Κάπως εκεί αρχίσαμε να ενθουσιαζόμαστε παράλληλα γιατί μετά από πολλούς μήνες βλέπαμε Έλληνες να αγωνίζονται ξανά σε μεγάλη διοργάνωση. Παράλληλα βέβαια υπήρχε η ανησυχία για τον Τεντόγλου, καθώς ξέραμε πως η κατάσταση με το πόδι του δεν είναι καλή και πως ο αγώνας γενικότερα είναι ρίσκο. Παρ’ όλα αυτά, ο Μίλτος έδειξε ξανά πως είναι αθληταράς. Ένα άλμα, συντηρητικά, 8.04μ. Συντηρητικά και με ένα γόνατο 8.04μ; Αν ήταν καλά δηλαδή πόσο θα έκανε; Και στόχος για τελικό, λέει, 8.30μ στο πρώτο άλμα. Στο πρώτο άλμα. Που ο Μίλτος αγαπάει υπερβολικά το σασπένς και άφηνε πάντα το καλό για το τέλος.

Μετά τον αγώνα θέλησα να βρω και τον Μόντλερ, να δούμε τι έχει να μας πει για τον τελικό. Τελικά δεν τον βρήκα ποτέ, αλλά οι Σουηδοί δημοσιογράφοι που μου έκαναν παρέα στην αναμονή στη μεικτή ζώνη μου έδωσαν να καταλάβω πως περιμένουν ασημένιο. Φοβούνται και πολύ χαίρομαι.

Από την άλλη, με νέο ατομικό ρεκόρ στον κλειστό θα φύγει από το Τόρουν ο Άλεξ Περιστέρης που όμως δεν κατάφερε να μπει τελικό. Όπως κι αυτός, έτσι κι εγώ, πιστεύουμε πως το είχε να μπει στον τελικό. Ίσως αν είχε ακόμη μία προσπάθεια, να το κατάφερνε αλλά δεν πειράζει. Next time.

Ανικανοποίητος από τον εαυτό του έμεινε και ο Ανδρέας Δημητράκης. Ο πρωταθλητής των μεσαίων αποστάσεων δεν κατάφερε να προκριθεί στον τελικό αφού είχε δυσκολίες στην εκκίνηση. Παρ’ όλα αυτά, προσέθεσε ακόμη μία συμμετοχή σε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στίβου στο βιογραφικό του. Θετικό το πρόσημο.

Αύριο θα δούμε περισσότερους Έλληνες να κάνουν τις προσπάθειές τους στο πρωτάθλημα ενώ θα έχουμε και τον πρώτο τελικό (μήκος) με ελληνική παρουσία. Μακάρι να δούμε και άλλους τελικούς με έλληνες μέσα!

ΥΓ: Δεν έχω καταφέρει να απαντήσω στο ερώτημα που έθεσα στην αρχή.