Η Γκαμπριέλ Γκρούνγουολντ συγκαταλέγεται ανάμεσα στις καλύτερες αθλήτριες των ΗΠΑ στις μεσαίες αποστάσεις. Παράλληλα, εδώ και δέκα χρόνια δίνει αλλεπάλληλες μάχες με τον καρκίνο, ο οποίος βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά.
του Παναγιώτη Βότση
[email protected]
Η 32χρονη δρομέας είναι 12η στην αμερικανική λίστα με τις καλύτερες επιδόσεις όλων των εποχών στα 1500μ. λόγω του 4:01:48 που σημείωσε στο Μονακό το 2013 και 21η στην αντίστοιχη λίστα των 3000μ. με το 8:42:64 που έκανε την ίδια χρονιά στο Λονδίνο. Στην πορεία της καριέρας της μπορεί να μην κατάφερε μία κορυφαία διάκριση, έχει όμως να υπερηφανευτεί για πολλά πράγματα. Η 2η θέση στο NCAA του 2010 στα 1500μ., η 4η θέση στα Ολυμπιακά τράιαλς του 2012 στα 1500μ. και 10η θέση στο παγκόσμιο κλειστού του 2014 ως εθνική πρωταθλήτρια κλειστού την ίδια χρονιά στα 3000μ. είναι σίγουρα μερικά από αυτά.
Η μεγαλύτερη σε διάρκεια και δυσκολία κούρσα της όμως δεν έχει τελειώσει ακόμα. Το 2009 διαγνώσθηκε για πρώτη φορά με μία σπάνια μορφή καρκίνου (αδενοειδές κυστικό καρκίνωμα) στους σιελογόνους αδένες, τους οποίους και αφαίρεσε. Δύο χρόνια μετά, στα 25 της χρόνια, έκανε χειρουργική αφαίρεση και στον θυρεοειδή αδένα, αφού παρουσίασε και εκεί καρκινικό όγκο. Τα επόμενα πέντε χρόνια προπονήθηκε σκληρά και έκανε αξιοθαύμαστες επιδόσεις, διεκδικώντας συμμετοχή και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016. Έξι εβδομάδες μετά τα τράιαλς όπου πήρε τη 12η θέση στα 1500μ. μπήκε εσπευσμένα στο χειρουργείο για πολλοστή φορά, αφού στο συκώτι της εντοπίστηκε ένας μεταστατικός όγκος 13×15 εκατοστά. Μετά τη σωτήρια για τη ζωή της επέμβαση μπορεί να μην μπόρεσε να τρέξει για πολλούς μήνες, με πείσμα όμως επανήλθε το 2017 στη σεζόν του ανοιχτού με χρόνο 4:12:29 (!) το μήνα Μάιο και με συμμετοχή στον ημιτελικό των 1500μ. στο εθνικό πρωτάθλημα ανοιχτού στίβου, καταγράφοντας χρόνο 4:31:18. Από τότε μέχρι και σήμερα παλεύει με χημειοθεραπείες και κάνει συνέχεια εξετάσεις αλλά παράλληλα προπονείται, τρέχει όσο της επιτρέπει ο οργανισμός της.
Σε χθεσινή της ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έγραψε τα εξής: «Οι περισσότερες αξονικές τομογραφίες που έκανα τα τελευταία τρία χρόνια δεν έδωσαν θετικές ενδείξεις. Αυτή που έκανα πριν δύο εβδομάδες δεν ήταν εξαίρεση. Οι όγκοι μεγαλώνουν. Ένας από αυτούς στο συκώτι αποφάσισε να αυτονομηθεί τους τελευταίους τρεις μήνες. Όμως αυτή τη φορά, σε αντίθεση με άλλες, ήξερα ότι δεν θα έχω θετική διάγνωση. Για πρώτη φορά ο καρκίνος γνωστοποίησε την παρουσία του με συμπτώματα που κατάλαβα ότι δεν ήταν ούτε μετεγχειρητικά, ούτε λόγω των θεραπειών. Είχα τόσο έντονο κνησμό που κατέληξα να ματώνω κάποια βράδια. Επίσης παρουσίασα κίτρινο χρώμα στα μάτια και στη συνέχεια στο δέρμα, ένα σύμπτωμα που μας έκανε (με τον σύζυγό μου) να ελπίζουμε να μην είναι κίρρωση ήπατος αλλά απλά μερική φράξη του χοληφόρου συστήματος λόγω ενός όγκου. Ευτυχώς αυτό ήταν που συνέβαινε. Τα στεντ που μου τοποθέτησαν οι γιατροί πριν μία εβδομάδα με χοληδοσκόπηση με βοήθησαν αρκετά. Μία μικρή νίκη! Ήμουν για μέρες εξουθενωμένη από τη γενική αναισθησία αλλά νιώθω και φαίνομαι καλύτερα μέρα με τη μέρα. Δυόμιση εβδομάδες πριν είχα αρχίσει να τρέχω και να είμαι σε φόρμα. Σήμερα γύρισα ξανά πίσω στο πρώτο βήμα με μία χαλαρή προπόνηση τριών μιλίων στην παραλία με θέα το ηλιοβασίλεμα, η οποία συνοδεύτηκε από έναν ανεπαίσθητο κοιλιακό πόνο που ελπίζω να υποχωρήσει. Σύντομα θα ξεκινήσω ένα νέο φάρμακο με πιθανά έντονες συνέπειες, αλλά ο καρκίνος που έχω είναι σε κατάσταση που δε μου αφήνει πολλές, αν όχι καθόλου, εναλλακτικές. Πάμε λοιπόν, μπορεί να μην μπορώ να κάνω τα πάντα, αλλά σίγουρα μπορώ να κάνω κάποια πράγματα όπως το να απολαύσω αυτό το υπέροχο ηλιοβασίλεμα».
