Έφυγε ο μεγάλος μου φίλος! Νικήθηκε τελικά από τον θάνατο αυτός που γεννήθηκε νικητής! Ο Γιάννης υπήρξε για όλους μας ένα υπόδειγμα λεβεντιάς, θάρρους, ήθους και πατριωτισμού! Και ειδικότερα για μένα, εκτός από καλός φίλος, ο Γιάννης υπήρξε και μοναδικός δάσκαλος.
του Ισίδωρου Κούβελου
Πρόεδρος Διεθνούς Ολυμπιακής Ακαδημίας
Για περισσότερα από τα μισά χρόνια της ζωής μας, μοιραστήκαμε με τον Γιάννη αμέτρητες στιγμές χαράς και έντιμης αντιπαλότητας στον χώρο του μπάσκετ αλλά και ξεχωριστές προσωπικές και οικογενειακές στιγμές, που η Ντόρα και εγώ δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσουμε.
Η σχέση μας ξεκίνησε από την εποχή που εγώ, παιδί ακόμα του γυμνασίου, ήμουν παρών σε όλους τους αγώνες μπάσκετ στο Καλλιμάρμαρο που έπαιζε ο Γιάννης! Όπως έλεγαν κάποιοι που γνώριζαν περισσότερα από εμάς, ο Γιάννης ήταν ο πρώτος play maker που έπαιζε και ντρίμπλαρε πάντα με το κεφάλι ψηλά! Δεν κοίταζε ποτέ κάτω και έπαιζε για την ομάδα δίνοντας κάθε ικμάδα του σώματος και του μυαλού του για την νίκη . Ήταν γεννημένος νικητής! Τα παιδικά μας μάτια έβλεπαν τον «Ξανθό» ως role model και ίνδαλμα της εποχής εκείνης, μαζί με τους τεράστιους Κολοκύθα, Γκούμα, Τσάνταλη, Αμερικάνο, Τροντζο και τόσους άλλους. Ήταν η εποχή που οι αθλητές αυτοί πήραν το μπάσκετ από τα πέτρινα χρόνια και του έδειξαν τον δρόμο για την κορυφή της Ευρώπης.
Αργότερα γνωριστήκαμε καλά μέσα από τον χώρο του αθλητισμού και μας ένωσε όχι μόνο το μπάσκετ αλλά επίσης η Τέχνη και η πολιτική. Οι συζητήσεις και οι διαφωνίες μεταξύ μας ατέλειωτες, αλλά είμασταν πάντα αγαπημένοι. Εκείνος στον Άρη και μετά στον Ολυμπιακό, εγώ στον Πανιώνιο, από διαφορετικά πόστα ο καθένας μας. Αυτός προπονητής της ομάδας του Πειραιά και εγώ απλός έφορος της αθηναϊκής ομάδας, μοιραζόμασταν το ίδιο πάθος για την νίκη! Θυμάμαι και γελάω, ακόμα και τώρα που με έχει λυγίσει η θλίψη, ένα ιστορικό παιχνίδι μεταξύ των δύο ομάδων στο ΣΕΦ, που κέρδισε τελικά ο Πανιώνιος δευτερόλεπτα πριν το τέλος του αγώνα. Ο Πάσπαλιε είχε πατήσει γραμμή στην τελευταία του προσπάθεια, μια παράβαση που σφύριξε ο αείμνηστος Στέλιος Συμεώνιδης. Τότε ο Γιάννης είπε το ιστορικό «που το είδες ότι πάτησε γραμμή ρε Στέλιο ούτε ο Πουαρό δεν θα το ανακάλυπτε!!!». Έκτοτε, ποτέ δεν συμφωνήσαμε, αν πράγματι πάτησε η όχι ο Πάσπαλιε την τελική γραμμή … Πάντως, και οι δύο συμφωνούσαμε πως οι δύο καθαρόαιμες μπασκετικές ομάδες στην χώρα ήσαν ο Άρης στην Θεσσαλονίκη και ο Πανιώνιος στην Αθήνα!
Τίποτα δεν ξεχνάω από τον «Ξανθό»… Ούτε βέβαια την άδολη αλλά φουριόζα συμπεριφορά του απέναντι στους παίκτες του, τους διαιτητές, τους φιλάθλους αλλά και τα περίφημα… γούρια του! Από τα ρούχα που θα φόραγε σε κάθε αγώνα, στο που θα καθόταν ο καθένας μέσα στο γήπεδο!
Με τον Γιάννη μοιραζόμασταν ατέλειωτες ώρες μιλώντας για την Τέχνη, μια ιδιαίτερη αγάπη του, που λίγοι γνωρίζουν. Τρέχαμε μαζί στους πλειστηριασμούς μήπως καταφέρουμε να πάρουμε κάποιο καλό έργο. Εκεί συμφωνούσαμε σε όλα. Σαν πιο ειδικός εγώ, τον μύησα στον κορυφαίο Έλληνα ζωγράφο, τον Μόραλη, τον οποίο του γνώρισα ένα απόγευμα, εκμεταλλευόμενος την στενή φιλία που είχα μαζί του.
Ο Γιάννης θαύμαζε τον Μόραλη ως καλλιτέχνη αλλά και ως άνθρωπο, που αδιαφορούσε για τα εγκόσμια και το χρήμα, ζώντας μόνο για την τέχνη και το φως που έβρισκε μέσα από την ζωγραφική του.
Και όταν τελείωσε, πρόωρα θα έλεγα, η προπονητική του καριέρα, τον έπεισα να ασχοληθεί ενεργά με την πολιτική. Τότε η Ντορα ανέλαβε το προξενείο με τον Κώστα Καραμανλή, ο οποίος αμέσως τον κάλεσε να συμμετάσχει στην πολιτική σκηνή αναγνωριζοντας τον έντιμο χαρακτήρα του, τον πατριωτισμό του και την αγάπη του για την Βόρεια Ελλάδα. Υπήρξε αφοσιωμένος πολιτικός και προσπάθησε να αναβαθμίσει τον Ελληνικό αθλητισμό από όποια θέση βρέθηκε, τόσο στον μπασκετικό στίβο όσο και την πολιτική.
Δίπλα μου μια ζωή ο Γιάννης, μου πρόσφερε απλόχερα την αγάπη του και την στήριξη του, όπου ασχολήθηκα στον χώρο του αθλητισμού. Δίπλα μου όταν ήμουν Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ιππασίας, δίπλα μου στην Πεσκάρα, όταν κερδίσαμε την ανάθεση των Μεσογειακών Αγώνων για λογαριασμό του Βόλου, δίπλα μου όταν ανέλαβα τα ηνία της Διεθνούς Ολυμπιακής Ακαδημίας, δίπλα μου σε κάθε βηματισμό μου στον χώρο του αθλητισμού!
Ο Γιάννης ο «Ξανθός» μπορεί να έφυγε για το τελευταίο του ταξίδι, αλλά ποτέ δεν θα φύγει πραγματικά από δίπλα μας!
Η προσωπικότητα του θα μας συντροφεύει για πάντα!
Καλό ταξίδι στο Φως μεγάλε φίλε Γιάννη, μεγάλε «Coach», όπως σου άρεσε να σε λένε!
