Η τελευταία μόδα στον στίβο είναι οι ακαδήμιες. Πολλα παιδιά αποκτούν οικειότητα με τον αθλητισμό και τον στίβο και τα σωματεία να αποκτούν ένα σημαντικό έσοδα για την επιβίωση τους. Δυστυχώς όμως η επιβίωση από τις ακαδημίες οδηγεί στην εξόντωση του πρωταθλητισμού.
του Θανάση Νικολάου
[email protected] follow me @ThanNikolaou
Οι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι είναι οι πρώτοι διδάξαντες. Στις οικονομικά εύρωστες όσον αφορά τον αθλητισμό χώρες (Αγγλία, Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία, μέχρι και το Κατάρ) οι ακαδημίες υπάρχουν για την παραγωγή αθλητών που θα στελεχώσουν την πρώτη ομάδα. Στις φτωχές χώρες (Αργεντινή, Βραζιλία και όλες τις αφρικάνικες) οι ακαδημίες υφίστανται για την παραγωγή και εξαγωγή ποδοσφαιριστών. Στην Ελλάδα οι περισσότερες ακαδημίες υπάρχουν για το επιπλέον έσοδο και να αν τύχει και προκύψει και κάποιο ταλέντο για την πρώτη ομάδα.
Αυτή η μόδα πέρασε την τελευταία δεκαετία και στα δύο δημοφιλέστερα ατομικά αθλήματα. Το στίβο και την κολύμβηση. Δυστυχώς όμως στο στίβο, για τα περισσότερα σωματεία, οι ακαδημίες έγιναν αυτοσκοπός αλλάζοντας εντελώς τη φιλοσοφία τους. Προχωρώντας στην αλλαγή της στελέχωσης του προπονητικού δυναμικού με προπονητές που ασχολούνται αποκλειστικά με τις ακαδημίες, από 5-14 χρόνων. Πλέον υπάρχουν ιστορικά σωματεία αλλά και πολλά νέα σωματεία που ιδρύονται με στόχο μόνο τις ακαδημίες.
Η μεγάλη στροφή έγινε μετά τον ευτελισμό των αποδοχών των προπονητών των αγωνιστικών κατηγοριών (οι σωματειακοί προπονητές που πληρώνονται από τον ΣΕΓΑΣ με… 90 ευρώ πλέον).
Στη Θεσσαλονίκη, μια πόλη που έχει δώσει στον ελληνικό στίβο Ολυμπιονίκες, οι προπονητές των αγωνιστικών κατηγορίων μετρώνται στα δάκτυλα ενός χεριού. Και πως να είναι περισσότεροι όταν οι αμοιβές τους είναι εξευτελιστικές;
Η εξέλιξη αυτή έχει οδηγήσει τους νέους προπονητες (απόφοιτους των ΤΕΦΑΑ) να μην θέλουν να γυμνάζουν αθλητές των αγωνιστικών κατηγοριών και προτιμώντας τις ακαδημίες, το personal training ή να ετοιμάζουν υποψηφίους για ΤΕΦΑΑ να είναι αυτοχρηματοδοτούμενοι. Σε σημείο μάλιστα να έχουν καλύτερες αποδοχές σε σχέση με τους σωματειακούς προπονητές.
Η φυσιολογική συνέπεια των παραπάνω εξελίξεων είναι η δραματική μείωση του αριθμού των αθλητών των αγωνιστικών κατηγοριών, κυρίως από την κατηγορία των εφήβων, νεανίδων και στις μεγαλύτερες αγωνιστικές κατηγορίες. Ήδη σε πολλά τεχνικά αγωνίσματα (εμπόδια, ρίψεις, άλματα) δεν υπάρχουν, στις ετήσιες λίστες των επιδόσεων, πάνω από 15 αθλητές πανελλαδικά… Αυτό το φαινόμενο οδηγεί, με μαθηματική ακρίβεια, στο άμεσο μέλλον στην πτώση του αθλητικού δυναμικού στον υψηλό αθλητισμό.
Το θέμα που προέκυψε με τις αμοιβές των προπονητών, είναι ένα πρόβλημα που θα πρέπει να επιλυθεί άμεσα από τον ΣΕΓΑΣ. Η ομοσπονδία έχει όπως όλες, μειωμένο προϋπολογισμό από την ΓΓΑ αλλά έχει πολύ μεγαλύτερα έσοδα (διαρκώς αυξανόμενα κάθε χρόνο) από τους μαζικούς αγώνες δρόμου που οργανώνει. Που πηγαίνουν ακριβώς αυτά τα χρήματα, δεν γίνεται γνωστό. Τα τελευταία δύο χρόνια, ο ΣΕΓΑΣ στον ετήσιο απολογισμό του προς τα σωματεία – μέλη του δεν κάνει οικονομικό απολογισμό για τον Μαραθώνιο και τον ημιμαραθώνιο.
Αν λοιπόν θέλουμε να υπάρχει υψηλός αθλητισμός και μετά την εποχή των Φιλιππίδη, Κυριακοπούλου, Στεφανίδη, Τσάτουμα, Τσάκωνα και Δουβαλίδη, θα πρέπει να υπάρχουν και προπονητές. Όχι αυτοί που θα γυμνάζουν τους πρωταθλητές. Αυτοί που θα τους δημιουργούν. Αυτοί θα κρατήσουν τον 17χρονο που αγωνίστηκε στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του Κάλι σε υψηλό επίπεδο στις διοργανώσεις των εφήβων, των νέων για να κάνει υψηλό αθλητισμό ως άνδρας. Για να μην επαναληφθεί το φαινόμενο της μεγάλης αποστολής στο παγκόσμιο παίδων/κορασίδων και σε κάθε επόμενη ηλικιακή κατηγορία ο αριθμός να μειώνεται δραματικα.
