Το Βέλγιο είναι ένα μικρό κράτος στη Δυτική Ευρώπη με έντεκα εκατομμύρια ψυχές, όπου το ήδη εξαιρετικά δημοφιλές ποδόσφαιρο κερδίζει καθημερινά ολοένα και περισσότερους πόντους, ειδικά από τη στιγμή που η εθνική τους ομάδα, οι περίφημοι «κόκκινοι διάβολοι», έχουν ξαναγίνει υπερδύναμη.
του Βασίλη Γεωργιώτη
Σταθερά ψηλά στις μετρήσεις παραμένει και ένα άθλημα με βαθιές ρίζες στην κουλτούρα των Βέλγων, η ποδηλασία. Και ο στίβος; Ο στίβος προσπαθεί να επιβιώσει και να διατηρήσει μια θέση στις προτιμήσεις των φιλάθλων και των νέων που θέλουν να αθληθούν, με ελάχιστη κρατική ενίσχυση και με ναυαρχίδα το περίφημο μίτινγκ Ιβο Βαν Ντάμε.
Αν στη θέση της ποδηλασίας τοποθετήσετε το μπάσκετ τότε το σκηνικό είναι ανάλογο με μια άλλη χώρα παρόμοιου ανθρώπινου δυναμικού, στο νοτιοανατολικό άκρο της Ευρώπης. Ναι, για την Ελλάδα μιλάμε, με μια όμως βασική διαφορά. Ο ελληνικό στίβος δεν προσπαθεί να πιαστεί για να επιβιώσει σε έναν σκληρό κόσμο ανταγωνισμού από ένα μεγάλο διεθνές μίτινγκ, αλλά από τους αγώνες στο δρόμο με μαζική ντόπια συμμετοχή, με δραστηριότητα δηλαδή που αποτελεί αρμοδιότητα της πολιτείας και όχι της Ομοσπονδίας.
Το Ιβο Βαν Ντάμε το τελευταίο ντάιαμοντ λιγκ της σεζόν, ο δεύτερος τελικός της μεγάλης αυτής σειρά αγώνων στίβου δεν απλώνει το χέρι στην Πολιτεία για να επιβιώσει, αλλά στηρίζεται οικονομικά αποκλειστικά στους πολλούς μεγάλους και μικρούς χορηγούς του, στη διάθεση των εισιτηρίων (μόνο 2.000 από τα 50.000 παραμένουν ακόμα απούλητα) και φυσικά στο βαρύ όνομά του. Για να υπάρχει όμως και στο μέλλον οι άνθρωποί του επινοούν διάφορα τρικ με βασικό στόχο να κάνουν τον στίβο πιο προσιτό και αγαπητό στον κόσμο.
Το φετινό πρόγραμμα, λοιπόν, περιλαμβάνει αγώνες σπριντ στον δρόμο για νέους αθλητές, κούρσες για ανάπηρους, αλλά και μια ιδιαίτερη σκυταλοδρομία 4Χ100μ για παιδιά κάτω των 12 ετών. Το ιδιαίτερο του τελευταία στην αναφορά μας αγώνα είναι ότι σε κάθε περιφέρεια του Βελγίου έγιναν προκριματικοί αγώνες με τη συμμετοχή 11.000 παιδιών και η καλύτερη ομάδα κάθε περιφέρειας κέρδισε το δικαίωμα να διαγωνιστεί μπροστά στα μάτια 50.000 θεατών λίγο πριν από την επίσημη έναρξη του Ντάιαμοντ Λιγκ. Οι τρεις καλύτερες ομάδες θα πάρουν ως έπαθλο από ένα στρουμφ ανάλογου χρώματος και όσοι απλά αγωνιστούν, θα παραλάβουν ένα αντίγραφο της αγαπημένης βελγικής σειράς κινουμένων σχεδίων στα παραδοσιακά χρώματα των ηρώων, το μπλε και το άσπρο.
Από το 2016 και ακολουθώντας το δρόμο που χάραξαν άλλα ευρωπαϊκά μίτινγκ, τουλάχιστον δύο αγωνίσματα θα βγουν εκτός σταδίου και ήδη τα αρμόδια μέλη της οργανωτικής επιτροπής ψάχνουν να βρουν τους κατάλληλους χώρους στις Βρυξέλλες.
Ποιο είναι το διακύβευμα όλων των παραπάνω; Ότι μια χώρα που δεν διαθέτει τους μεγάλους σταρ παγκόσμιου βεληνεκούς (αν και όλοι οι αθλητές αποτελούν μια μεγάλη οικογένεια, που πρόσφατα έδωσε δυναμικό «παρών» για να αποφευχθεί το τρελό σενάριο που θέλει να κατεδαφίζεται το ιστορικό Ρουά Μποντουέν, το γνωστό μας και ως Χέιζελ, και να αντικαθίσταται από ένα νέο υπερσύγχρονου γήπεδο αποκλειστικά για ποδόσφαιρο) και δεν έχει αξιόλογα κρατικά έσοδα, διαφυλάττει ως κόρη οφθαλμού το μεγάλο διεθνές μίτινγκ που διεξάγεται στην επικράτειά της. Γιατί οι άνθρωποι γνωρίζουν καλά ότι οι μεγάλοι σταρ και οι υψηλού επιπέδου αγώνες αποτελούν τη μεγαλύτερη attraction για τα νέα παιδιά και την καλύτερη ένεση για να τονωθεί ο κλασικός αθλητισμός της χώρας. Δεν καταργούν ή εγκαταλείπουν τα μίτινγκ όπως έπραξαν στη χώρα της νοτιοανατολικής Ευρώπης που σας λέγαμε παραπάνω και στην οποία ο τηλεθεατές δεν έχουν καν τη δυνατότητα να έχουν εικόνα από τα μίτινγκ της σειράς ντάιαμοντ λιγκ.
