Είχα βάλει ξυπνητήρι στις 07:00. Δε χρειάστηκε. Πετάχτηκα από το κρεβάτι στις 06:20 ούτως ή άλλως. Ντύθηκα γρήγορα και μελέτησα τις λίστες εκκίνησης.
Μόναχο Γιώργος Καπουτζίδης
Οκ, η Αντιγόνη είναι η μόνη που έχει βαδίσει την απόσταση σε 2:41. Η Ισπανίδα Γκονζάλεθ σε 2:42. Και η Πολωνέζα Νιέντζολεκ σε 2:49. Υπάρχει βέβαια και η παγκόσμια πρωταθλήτρια της Ντόχα, στα 50 χιλιόμετρα, η Πορτογαλίδα Ενρίκες. Δεν κατέβηκε φέτος το 2:50, αλλά έχει εμπειρία και ατομικό 2:45.
Παίρνω μία μεγάλη σημαία και βγαίνω από το δωμάτιο. Έχω και μία μικρή, με κοντάρι, αλλά σκέφτομαι μόνο τα παιδάκια θα κουνάνε σημαία με κοντάρι. Κατεβαίνω στη ρεσεψιόν. Ξανανεβαίνω στο δωμάτιο, παίρνω και τη μικρή σημαία με το κοντάρι και πάω τρέχοντας στο πρωινό. Γέμισα ένα πιάτο στα γρήγορα, χωρίς να βλέπω καν τι διαλέγω. Το κοιτάω. Σολωμός, αγγουράκι τουρσί, κάτι σαν ξινομυζήθρα και κρουασάν σοκολάτας. Νομίζω ότι κοιτάζονται κι αυτά μεταξύ τους, δεν έχουν ξαναβρεθεί στο ίδιο πιάτο, ποτέ ξανά.
Πίνω τον καφέ μονορούφι και φεύγω. Είναι η πρώτη μου φορά στο Μόναχο. Νομίζω είναι η πρώτη φορά και του GPS. Με πηγαίνει όπου να ναι. Φτάνω στην Odeonsplatz, τη στιγμή της πιστολιάς.
Πιάνω θέση, απλώνω τη σημαία και περιμένω να δω τα παιδιά. Πρώτος φτάνει ο Αλέξανδρος (Παπαμιχαήλ), του φωνάζω και χαμογελάει, και μετά η Αντιγόνη. Με ακούει και γελάει. Και μετά η Κυριακή (Φιλτισάκου), την ξέρω από την Τυφλίδα, μια σταλιά κορίτσι, στο ευρωπαικό κάτω των 18, το 2016. Ακολουθεί η Έφη (Κουρκουτσάκη). Δε γνωριζόμαστε, τη βλέπω πρώτη φορά. Δεν καταλαβαίνει καν από που έρχεται η φωνή.
Βρίσκω φίλους, Έλληνες. Την Ιωάννα, ανθρώπους της ΕΡΤ, το φίλο μου Νίκο Tσώνη. Είμαστε όλοι ενθουσιασμένοι. Το περιμένουμε το χρυσό, αλλά δεν το ξεστομίζει κανείς. Σαν συμμορία που μοιράζεται το ίδιο μυστικό. Τα χιλιόμετρα περνάνε, η Ουγγαρέζα Μάνταραζ έχει φύγει μπροστά. Γιατί δεν την είχα δει στις λίστες; Την τσεκάρω. Έχει καλό χρόνο. 2:50. Λες να μας κάνει καμιά ζημιά; Προσπαθώ να καταλάβω στο χαμόγελο της Αντιγόνης, κάθε φορά που περνάει από μπροστά μας, αν πρέπει να ανησυχούμε ή όχι.
Έρχεται ο κολλητός μου, ο Γιώργος. Βλέπουμε μαζί στίβο από παιδιά. Αφήνω για λίγο το πόστο μου για να καθήσω 5 λεπτά. 35 χιλιόμετρα βάδην είναι δύσκολα, αλλά πιστέψτε με, και τρεις ώρες ορθοστασίας στον ήλιο, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Τα χιλιόμετρα περνούν, η Αντιγόνη με τη Γκονζάλεθ φτάνουν και προσπερνούν την Ουγγαρέζα. Οι δυό τους θα πάνε μέχρι τέλους. Αυτό που περιμέναμε από την αρχή. Η Κυριακή έχει κουραστεί. Οι φωνές μας δεν μπορούν να την εμψυχώσουν, ξέρει καλύτερα τι πρέπει να κάνει για να προστατεύσει το σώμα της. Έπραξε σωστά. Έχει πολλούς αγώνες μπροστά της. Ο Αλέξανδρος σταματάει επίσης, δε θέλει να επιδεινωθεί ο υπάρχον τραυματισμός του.
Και σ’ εκείνο το σημείο, η Αντιγόνη αλλάζει ρυθμό. Για να μας πάρει τη στεναχώρια από τις δύο αποχωρήσεις. Και φτιάχνει διαφορά 4 δευτερολέπτων από την Ισπανίδα. Και μετά 8. Στο επόμενο χιλιόμετρο 10. Και μετά πάνω από 20. Πάνω από 30. Και γελάει. Κάθε φορά που περνάει από μπροστά μας. Βρίσκουμε την ξαδέρφη της. Ή μάλλον αυτή μας βρίσκει, από τις σημαίες μας. Γινόμαστε μια παρέα. Η Αντιγόνη περνάει από μπροστά μας για τελευταία φορά. Για τα τελευταία δύο χιλιόμετρα. Της φωνάζω: «Μια βόλτα είναι τώρα. Μια βόλτα!» Γελάει. Είναι η πρωταθλήτρια Ευρώπης. Και το ξέρει. Και συνεχίζει για να τελειώσει τη βόλτα της. Λες και περπατούσε σε όλη της τη ζωή για να φτάσει εδώ. Και βαδίζουν μαζί της όλοι όσοι γνώρισε, όσοι την αγάπησαν, όσοι της στάθηκαν, κι όσοι έφυγαν από τη ζωή αλλά όχι από δίπλα της. Μια βόλτα που ξεκίνησε όταν σαν παιδί, βάδισε λίγο πιο γρήγορα από τα άλλα παιδάκια, κυνηγώντας μια μπάλα του τένις και ένας προπονητής την εντόπισε από αυτό. Το γρήγορο, έξυπνο και αποφασιστικό βάδισμά της.
Την Αντιγόνη τη θαυμάζω όχι μόνο γι’ αυτή την πιο πρόσφατη διαδρομή της στο Μόναχο. Αξίζει να τη θαυμάζει κανείς και για όλες τις προηγούμενες διαδρομές της. Γιατί αυτές, την οδήγησαν μέχρι εδώ. Στην κορυφή της Ευρώπης.
Στη φωτογραφία εκτελώ χρέη βοηθού του Ναπολέοντα Κεφαλόπουλου.
