Από την Άγκυρα στη Φιλιππούπολη κι από εκεί στο Ντίσελντορφ, μας χωρίζουν 3113 χιλιόμετρα (σε μια νοητή ευθεία), 1460 ημέρες, τρεις προπονητές (Ναράνχο, Αμποντάντζα, Οτσάλ) και μια αλλαγμένη ομάδα σε ποσοστό άνω του 70%…
του Δημήτρη Τυχάλα
[email protected]
Θα μπορούσαμε να αντιπαραθέσουμε κι άλλα νούμερα και στατιστικά στοιχεία από τις τρεις τελευταίες παρουσίες της εθνικής γυναικών σε τελική φάση ευρωπαϊκού πρωταθλήματος (δύο που έχει αγωνιστεί και η τρίτη που ξεκινά αύριο Πέμπτη 17/8).
Ωστόσο έχοντας ζήσει τόσο την Άγκυρα το 2019 (και για λίγο τη Βουδαπέστη) και τη Φιλιππούπολη το 2021 πέρα από οποιαδήποτε αγωνιστική ανάλυση (για τακτικές, επιλογές προσώπων, απουσίες, κλπ) το πιο σημαντικό για την εθνική ομάδα είναι να ξαναβρεί τα χαμόγελα που έχασε το 2021…
Στην Άγκυρα είχε πάει μια τρομερή παρέα που ήταν μια γροθιά. Στη Φιλιππούπολη ήταν κάτι άλλο. Κάτι εντελώς διαφορετικό και όλα πήγαν στραβά.
Για να προλάβω ηλίθιες ερμηνείες όλα τα παραπάνω δεν είναι μομφή για τις αθλήτριες που για τους Χ, Ψ λόγους δεν είναι φέτος στην ομάδα (ή τον οποιονδήποτε με οποιαδήποτε ιδιότητα ήταν πριν και δεν είναι τώρα). Είτε αυτές που σταμάτησαν γιατί θεώρησαν ότι ο κύκλος τους έκλεισε, είτε αυτές που ο προπονητής άφησε εκτός, είτε την Ανθή Βασιλαντωνάκη που για τους δικούς της λόγους δεν είναι για δεύτερο συνεχόμενο καλοκαίρι στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.
Με την ομάδα να έχει σχεδόν 30 ώρες από τη στιγμή που πάτησε το πόδι της στη Γερμανία, η πρώτη αίσθηση που υπάρχει είναι ότι μια νέα παρέα έχει δημιουργηθεί. Μια ομάδα που έχει άγνοια κινδύνου αλλά και έλλειψη παραστάσεων σε υψηλό επίπεδο. Εννέα από τις 14 παίζουν για πρώτη φορά σε Ευρωβόλεϊ… Κι αυτό δεν αφορά μόνο τις αθλήτριες. Από το σταφ ο μόνος που έχει εμπειρία από τη διοργάνωση είναι ο φυσιοθεραπευτής Αλέξανδρος Νακάστσης.
Όλοι όμως μοιάζουν να έχουν την ίδια δίψα για να δείξουν ότι αυτή η ομάδα αξίζει πολλά περισσότερα απ’ ότι έχει πετύχει μέχρι τώρα.
Τι από τα δύο θα υπερισχύσει (τρέλα ή απειρία) θα φανεί μέσα στο τάραφλεξ, αλλά έχω την αίσθηση ότι σε 9 ημέρες από τώρα το λεωφορείο που θα μεταφέρει την αποστολή της Εθνικής δεν θα κινηθεί προς το αεροδρόμιο του Ντίσελντορφ, αλλά προς τον αυτοκινητόδρομο που οδηγεί στις Βρυξέλλες.
ΥΓ: Το γράφω με πόνο καρδιάς αλλά η CEV πλέον είναι μια μικρή FIVB… Κι αυτό δεν είναι κοπλιμέντο. Ο όμιλος της Γερμανίας δεν έχει ως… συνδιοργανώτρια τη γερμανική ομοσπονδία βόλεϊ (οι πληροφορίες αναφέρουν για διαφωνίες με την CEV), αλλά μια ιδιωτική εταιρία (ότι κάνει τα τελευταία χρόνια κι η FIVB).
Κι αυτό έχει τις συνέπειες του. Δεν είναι ένα μεγάλο πρόβλημα αλλά πολλά μικρά που δημιουργούν αναστάτωση κι εντάσεις με όλες τις αποστολές.
Κι όταν ακούς ότι στην κερκίδα των δημοσιογράφων δεν υπάρχει παροχή ηλεκτρικού ρεύματος γιατί «μπορείτε να δουλέψετε στην αίθουσα Τύπου» σηκώνεις τα χέρια ψηλά και λες τι ωραίες διοργανώσεις κάνουμε στη χώρα μας και πόσο βλάκες είμαστε που τρέχουμε για να τους τα παρέχουμε όλα.
Η αναφορά στο συγκεκριμένο πρόβλημα και όχι στα άλλα απίθανα που αντιμετώπισαν οι ομάδες (πιστέψτε με ακόμη και η Γερμανία) είναι από επιλογή, αλλά σίγουρα τις επόμενες ημέρες αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση θα ακουστούν πολλά μπαμ.
