Γενέθλια στη Ντόχα με 5 Ολυμπιακές προκρίσεις

Τα φετινά γενέθλια ήταν ξεχωριστά και ασυνήθιστα. Όχι μόνο δεν ήμουν στην Θεσσαλονίκη, αλλά ούτε καν στην Ελλάδα και για να είμαστε συγκεκριμένοι μόλις 3.145 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι. Αυτό που τα έκανε ξεχωριστά λοιπόν ήταν ότι ακολούθησα την ελληνική κολύμβηση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Ντόχα και είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω από κοντά μια από τις κορυφαίες ομάδες που έχει βγάλει η ελληνική κολύμβηση.

της Ελισάβετ Γρηγοριάδου
[email protected]

Με το που ολοκληρώθηκε το παγκόσμιο πρωτάθλημα της Φουκουόκα το περασμένο καλοκαίρι στην Ιαπωνία, η προσοχή της παγκόσμιας κολύμβησης στράφηκε στη Ντόχα, καθώς ήταν η επόμενη μεγάλη διοργάνωση. Ταυτόχρονα και η πιο αμφιλεγόμενη, καθώς δεν γνωρίζαμε ποιες χώρες θα στείλουν αποστολές και ποιοι κολυμβητές και κολυμβήτριες θα αγωνιστούν και όλα αυτά γιατί οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι το αποκορύφωμα του 2024. Με λίγα λόγια το παγκόσμιο ήταν μια αγγαρεία για κάποιους και αδιάφορο για άλλους. Μέσα σε όλα αυτά λοιπόν δεν μου πέρασε καν από το μυαλό ότι θα μπορούσα να κάνω αυτό το ταξίδι. Οι πρώτες συζητήσεις ξεκίνησαν τον Οκτώβριο αλλά και πάλι παρέμενα συγκρατημένη γιατί καμιά φορά τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως τα σχεδιάζουμε.

Όταν ήμουν πλέον σίγουρη ότι θα είμαι παρούσα στη Ντόχα δύο ήταν τα συναισθήματά μου. Ο ενθουσιασμός και ο φόβος ταυτόχρονα. Αντίθετα μεταξύ τους αλλά συνδέονται. Θα ήταν το πρώτο μου παγκόσμιο πρωτάθλημα και όντας ένα πολύ σημαντικό γεγονός από μόνο του, ο ρόλος μου θα ήταν και πολύ διαφορετικός από κάθε άλλη αποστολή. Θα συνόδευα την ελληνική ομάδα. Στη Ντόχα γνωριστήκαμε με όλα τα παιδιά, καθώς με κάποιους κολυμβητές δεν είχαμε καταφέρει ακόμα να συναντηθούμε όπως και με τους προπονητές τους. Όλοι τους ευγενικοί, πρόθυμοι να μιλήσουν αλλά και να βοηθήσουν. Παρότι μέναμε στο ίδιο ξενοδοχείο δεν είχα την ευκαιρία να συζητήσω όσο θα ήθελα με τους κολυμβητές μας, καθώς όταν τελείωνα με την δουλειά μου εκείνοι ήταν ήδη στα δωμάτια τους για να ξεκουραστούν. Αυτό είναι ίσως ένα παράπονο που έμεινε.

Κάθε μέρα χρησιμοποιούσα το λεωφορείο της διοργάνωσης για την μετακίνησή από το ξενοδοχείο προς το κολυμβητήριο και το αντίστροφο μαζί με αθλητές από διάφορες χώρες του κόσμου, που έμεναν στην ίδια περιοχή. Έτσι παρατηρούσα μαζί με τους δικούς μας κολυμβητές και τους Καναδούς, τους Ολλανδούς, τους Ιταλούς, τους Λιθουανούς, τους Σουηδούς και τους Πολωνούς κατά κύριο λόγο για το πως συμπεριφέρονται στον δρόμο για μια σημαντική κούρσα και πως αφού έχουν ολοκληρώσει μία. Άλλοι συζητούσαν με μέλη της ομάδας τους, άλλοι άκουγαν την μουσική τους και επικεντρώνονταν στον στόχο τους, άλλοι έκλειναν λίγο τα μάτια τους για να ξεκουραστούν, ενώ πέτυχα και την Τέιλορ Ρακ να κάνει εξάσκηση την ξένη γλώσσα που μαθαίνει. Το ποια ήταν δεν κατάφερα να καταλάβω όσο και αν προσπάθησα.

Οι πρώτες δύο μέρες στο Κατάρ ήταν αρκετά πιεστικές και για αυτό παρά λίγο να ξεχάσω και τα γενέθλια μου! Τα πόσα έκλεισα δεν θα σας το αποκαλύψω όμως. Σίγουρα το κλίμα δεν ήταν γιορτινό αλλά άξιζε κάθε δευτερόλεπτο που ήμουν στην διοργάνωση. Έκανα γνωριμίες και απέκτησα επαφές με ξένους δημοσιογράφους, τέσταρα τον εαυτό μου κάτω από δύσκολες συνθήκες και κυρίως είδα την ιστορία να γράφεται μπροστά στα μάτια μου. Αυτό οφείλεται στην τρομερή παρουσία των Ελλήνων και των Ελληνίδων κολυμβητριών. Παρακολουθήσαμε τον Απόστολο Χρήστου να κατακτά το χάλκινο μετάλλιο στον τελικό των 100μ ύπτιο και μόλις το τρίτο μετάλλιο της Ελλάδας στην ιστορία των παγκοσμίων πρωταθλημάτων. Ακόμα, καταρρίφθηκαν οκτώ πανελλήνια ρεκόρ, υπήρξαν ελληνικές εκπροσωπήσεις σε εννέα τελικούς και κατακτήθηκαν πέντε Ολυμπιακά εισιτήρια. Καθόλου άσχημα θα έλεγα εγώ για την Team Hellas της κολύμβησης.

Όλοι μας στην αποστολή ζήσαμε μεγάλες στιγμές και συγκινήσεις αλλά θα μου επιτρέψετε να ξεχωρίσω μία. Όταν η σκυταλοδρομία 4Χ100μ μεικτή ανδρών – γυναικών, αποτελούμενη από τον Απόστολο Χρήστου, τον Γιώργο Ασπουγαλή, την Άννα Ντουντουνάκη και την Νόρα Δράκου, κέρδισε την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, νομίζω θα χρειαστεί να περάσει αρκετός καιρός για να ξεχάσω την αντίδραση του Ασπουγαλή. Κοιτάζοντάς τον στα μάτια στη μεικτή ζώνη είδα όλη την σκληρή δουλειά που έχει κάνει και το πόσο σημαντικό ήταν που οι κόποι του ανταμείφθηκαν με το να γίνει το όνειρό του πραγματικότητα. Ένα όνειρο που δεν είναι άλλο από το να του δοθεί η ευκαιρία να συμμετάσχει στο μεγαλύτερο γεγονός της ανθρωπότητας. Τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Έφυγα από τη Ντόχα πριν προλάβει να τελειώσει η αγωνιστική δράση, καθώς ήμουν στο αεροδρόμιο τα ξημερώματα της τελευταίας μέρας. Ήταν ένα κουραστικό ταξίδι αν υπολογίσουμε ότι δεν κοιμήθηκα καθόλου για να είμαι σίγουρα στις 04:30 στο λόμπι του ξενοδοχείου και τελικά έφτασα στο σπίτι μου στις 18:00, διαλυμένη μεν αλλά και με ένα αίσθημα ικανοποίησης και ευχαρίστησης για μία αξέχαστη εβδομάδα στη Ντόχα. Τίποτα από αυτά δεν θα είχαν σημασία αν η ελληνική αποστολή δεν είχε καταφέρει όλα όσα ανέφερα. Οι κολυμβητές και οι κολυμβήτριες μας ήταν οι μεγάλοι πρωταγωνιστές και νιώθω τυχερή που βρέθηκα μαζί τους σε αυτό το ταξίδι και τους ευχαριστώ για αυτές τις μοναδικές εμπειρίες.

ΥΓ1: Να ευχαριστήσω τον Νίκο Ξυλούρη και τον Γιάννη Νάτσιο για την βοήθεια τους σε αυτή την διοργάνωση. Ότι απορία είχα μου την έλυναν αμέσως και έκαναν την δουλειά μου λίγο πιο εύκολη. Μπορεί ο Ξυλούρης να με θεωρεί γουρλού όπως ανέφερε πολλάκις αλλά η μεγάλη επιτυχία της ελληνικής αποστολής ευθύνεται πέρα από τους κολυμβητές και τους προπονητές τους και σε αυτούς που έχουν κάνει σημαντικά βήματα για την εξέλιξη του αθλήματος και τα αποτελέσματα είναι εμφανή.

ΥΓ2: Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Θανάση Νικολάου για την εμπιστοσύνη που μου έδειξε σε αυτήν την αποστολή, αλλά και την στήριξη που μου παρείχε όλες τις μέρες που ήμουν στη Ντόχα.

Μερικές φωτογραφίες από την πρωτεύουσα του Κατάρ και την διοργάνωση