Connect with us

ΤΖΟΥΝΤΟ

Ηλιάδης: «Γιατί δεν εγκαταλείπω το τζούντο»

Published

on

Ακόμη και αν έχει αποσυρθεί από το παγκόσμιο κύκλο για μερικά χρόνια, είναι ένας από εκείνους τους πρωταθλητές που κανείς δεν ξεχνά και όλοι οι οπαδοί του τζούντο έχουν την εντύπωση ότι εξακολουθεί να αγωνίζεται, σαν χθες. Ο Ηλίας Ηλιάδης είναι ένας θρύλος του τζούντο και του αθλητισμού. Ο Ολυμπιονίκης το 2004 στην Αθήνα, αρκετές φορές παγκόσμιος πρωταθλητής, σχολιάζει μια καριέρα από ζαλιστικά «πάνω» και δύσκολα «κάτω», περίπλοκες στροφές για να διαπραγματευτεί αλλά, τελικά, μια ζωή αφιερωμένη στο τζούντο.

της Πηνελόπης Γκιώνη
[email protected]

Όταν ρωτήθηκε τι θυμάται από τις 17 Αυγούστου 2004, όταν φόρεσε τον κότινο και βρέθηκε με το Ολυμπιακό χρυσό μετάλλιο γύρω από το λαιμό του, η απάντηση ήρθε αμέσως: «Ω Θεέ μου! Ήταν ένα όνειρο, ένα όμορφο όνειρο. Το είδος του ονείρου που έχετε όταν κοιμάστε και δεν θέλετε να ξυπνήσετε. Το 2004, ήμουν παιδί (17 χρονών) και για ένα παιδί όπως εγώ ήταν μια πολύ όμορφη και γλυκιά στιγμή».
Σήμερα, ο πρωταθλητής ταξιδεύει στον κόσμο για να μεταδώσει τις γνώσεις και την εμπειρία του. Όταν μιλήσαν με τον ίδιο, μόλις έβγαινε από το τατάμι και θυμόταν ακριβώς τι συνέβη πριν από 15 χρόνια: «Όταν ξύπνησα εκείνη την ημέρα, συνειδητοποίησα ότι επρόκειτο να αγωνιστώ στους Ολυμπιακούς Αγώνες και στο σπίτι μας, στην Ελλάδα. Όταν έφτασα στην περιοχή προθέρμανσης, είδα τόσους πολλούς πρωταθλητές. Εντυπωσιάστηκα, αλλά μου άρεσε πολύ. Μου άρεσε η ατμόσφαιρα που κυριαρχεί λίγο πριν να γίνει κάτι σπουδαίο. Ήμουν σαν ένα μικρό ζώο. Ήμουν πεινασμένος για νίκες και είπα στον εαυτό μου ότι σήμερα ήταν η μέρα μου. Ήμουν πολύ νέος και είχα πολλή ενέργεια και δύναμη. Ήμουν έτοιμος. Όταν είδα το φύλλο κλήρωσης, ήμουν λίγο αγχωμένος βέβαια. Ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Είναι διαφορετικό. Ο πρώτος αγώνας ήταν εναντίον ενός Αυστραλού (Μόργκαν Έντικοτ Ντέιβις) και με κάλεσαν και ενώ πήγαινα το τατάμι ένιωθα τα πόδια μου να ήταν 200 κιλά το καθένα αλλά είπα, ‘ας το κάνουμε’. Μετά από αυτόν τον πρώτο αγώνα, ένιωσα πολύ καλός και ελεύθερος. Ήμουν στο δρόμο να κερδίσω.
Στον ημιτελικό, ήμουν ενάντια στον Ντμίτρι Νόσοφ της Ρωσίας. Κέρδισα ένα βαζάαει με κίνηση ώμων και κατά τη διάρκεια της ρίψης, ο Νόσοφ τραυματίστηκε. Τον έπιασα στο πάτωμα, με ακινητοποίηση. Ενώ ήταν κάτω και με πόνο, μου είπε να απελευθερώσω την πίεση, αλλά δεν υπήρχε τρόπος να το κάνω αυτό. Ήταν το εισιτήριό μου για την είσοδο στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων. Μετά από κάθε γύρο, ένιωθα ότι κερδίζαμε νέα ενέργεια, νέα δύναμη και με το να βρεθώ στο ματ ήταν ο τρόπος μου για να απελευθερώσω αυτή την ενέργεια. Ο τελευταίος αντίπαλος της ημέρας ήταν ο Ουκρανός, Ρομάν Χόντγιουκ. Ήμουν πραγματικά σίγουρος. Δεν ήμουν εκεί μόνο για να συμμετάσχω, αλλά για να κερδίσω. Έχω σημειώσει γιούκο, βαζάαρι και ίπον».

Άυπνος πριν το χρυσό
Την εβδομάδα που ακολούθησε τον τίτλο του, ο Ηλιάδης δεν μπορούσε να κοιμηθεί: «Ήμουν συγκλονισμένος. Υπήρχε πάρα πολύ αδρεναλίνη και για αρκετές ημέρες, δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Ήταν απολύτως εκπληκτικό. Άρχισα αμέσως όλο να γίνομαι και περισσότερο διάσημος. Ήμουν τόσο κουρασμένος αλλά τόσο ευτυχισμένος την ίδια στιγμή». Μιλώντας για το τι άλλαξε ο χρυσός του Ολυμπιακού στη ζωή του, ο αθλητής είπε: «Ξέρεις, πριν ήμουν απλά ο Ηλίας Ηλιάδης, ένας απλός παίκτης τζούντο, ένας κανονικό τζουντόκα και ξαφνικά έγινα Ολυμπιονίκης. Για μένα, αυτό ήταν ένα διπλό άγχος, επειδή όλοι μάχονταν εναντίον μου, ελπίζοντας να νικήσουν τον βασιλεύοντα πρωταθλητή. Αλλά καθώς ήμουν πολύ νέος, αυτό μου έδωσε περισσότερα κίνητρα. Νόμιζα ότι ίσως ήμουν τυχερός και ξαφνικά ήθελα να αποδείξω ότι ήμουν ο καλύτερος».
Στα επόμενα χρόνια, κερδίζοντας περισσότερη δύναμη άλλαξε κατηγορία από 81κ. σε 90κ. και ακόμη και -100kg. Το 2005, έγινε παγκόσμιος ασημένιος μεταλλιούχος στο Κάιρο και κέρδισε τους μεσογειακούς αγώνες. Το 2007 και πάλι ήταν στο τελικό του παγκοσμίου πρωταθλήματος στο Ρίο ντε Τζανέιρο και ήταν ένα από τα αγαπημένα του Ολυμπιακού τίτλου και πάλι στο Πεκίνο: «Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, ήμουν πραγματικά πολύ δυνατός και ένιωσα ότι θα μπορούσα να το ξανακάνω στο Πεκίνο. Εκείνη την εποχή ήταν δυνατή η κατάταξη της κατηγορίας, οπότε είχα τα προσόντα σε δύο τμήματα βάρους (-90 και -100). Τον Μάιο του 2008, ξεκίνησα την προετοιμασία για τους Αγώνες και πήγα σε εκπαιδευτικό καμπ στη Βουδαπέστη, όπου τραυμάτισα το γόνατό μου. Οι γιατροί ανέφεραν ότι έπρεπε να σταματήσω για ένα μήνα, αλλά στην πραγματικότητα σταμάτησα μόνο μια εβδομάδα και αυτό ήταν ένα μεγάλο λάθος. Έφτασα στο Πεκίνο με ένα πόδι και πριν ακόμα ξεκινήσει ο αγώνας ένιωθα σαν χαμένος. Τα παράτησα. Ήμουν αντιμέτωπος με τον Μαρκ Χουιζίνγκα από την Ολλανδία στον πρώτο γύρο και έχασα. Αυτό ήταν πραγματικά δύσκολο».

Φρένο οι τραυματισμοί
Στα επόμενα χρόνια, ο Έλληνας τζουντόκα άρχισε να έχει όλο και περισσότερα προβλήματα που τον δυσκόλεψαν και τον έριξαν: «Τραυματίστηκα πολλές φορές και άρχισα να χάνω ξανά και ξανά. Δεν θα μπορούσα να το σταματήσω. Το 2010, πριν από το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στη Βιέννη, είπα στον προπονητή μου ότι εάν δεν θα πέρναμε ένα μετάλλιο, θα σταματούσα την καριέρα μου. Αλλά πήρα το χάλκινο μετάλλιο και είπα, ότι ίσως ήταν το σημάδι να ξυπνήσω. Λίγους μήνες αργότερα, το παγκόσμιο ρωτάθλημα πραγματοποιήθηκε στο Τόκιο και ήμουν έτοιμος να κερδίσω και κανείς δεν θα μπορούσε να με σταματήσει. Στο Τόκιο, παρακίνησα τον εαυτό μου λέγοντας ότι αν κέρδιζα χρυσό, θα πήγαινα στο Λονδίνο. Ένα μετάλλιο δεν ήταν αρκετό. Ήθελα το χρυσό μετάλλιο και το πήρα».
Ο Ηλίας Ηλιάδης κέρδισε ξανά το παγκόσμιο πρωτάθλημα στο Παρίσι το 2011 και έφτασε στο Λονδίνο το 2012 που το χαρακτήρισε πολλές φορές «τρελό» αφού δεν μπορούσε ούτε να κοιμηθεί ξανά καθώς κέρδισε το ένα από τα δύο μετάλλια της τότε αποστολής, και μάλιστα το χρυσό.
Το 2014, ο Ηλιάδης κέρδισε ξανά τον παγκόσμιο τίτλο στο Τσελιαμπίνσκ της Ρωσίας. Ήταν σε μια καμπή της ζωής του και σιγά σιγά έφτασε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016. Έφτασε στο Ρίο έτοιμος, και πάλι, αλλά όχι πλήρως αφού το 100% δεν του έφτανε για του Ολυμπιακούς και έλεγε πως είναι λίγο. Αφού έχασε τον πρώτο αγώνα του ενάντια στον Κινέζο Τσένγκ Ξουνζιάο, πήγε στο δωμάτιό του και για αρκετές μέρες δεν μίλησε σε κανέναν: «Για δύο ημέρες, έμεινα στο κρεβάτι μου και για περισσότερο από ένα μήνα μετά το Ρίο, ένιωθα χαμένος. Δεν μπορούσα να βρω τη θέση μου σε μια νέα ζωή. Μια μέρα αποφάσισα να γυρίσω πίσω στο τατάμι. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι είχα ένα καθήκον, το να εξηγήσω στην κοινότητα του τζούντο τι λάθη έκανα, για να βεβαιωθώ ότι δεν θα κάνουν το ίδιο. Ήθελα να μοιραστώ το πάθος, την εμπειρία μου. Ήθελα να είμαι ευτυχισμένος και τότε ξεκίνησα να χαμογελώ ξανά. Έλαβα τόσα πολλά μηνύματα από τους αθλητές, αλλά και από τους προπονητές και τους γονείς, που με ευχαριστούσαν για την καριέρα μου και για αυτό που θα μπορούσα να μεταδώσω!»
Ένας πατέρας δύο παιδιών, ο Ηλίας Ηλιάδης, Ολυμπιονίκης τζουντόκα και παθιασμένος με το αγώνισμά του και τον αθλητισμό, συνεχίζει την ενασχόληση με τον αθλητισμό γιατί αυτό του δίνει αναπνοή όπως τονίζει και έχει τονίσει ξανά: «Τα παιδιά μου είναι πολύ χαρούμενα για το τι έκανα. Είναι τόσο υπερήφανοι όταν πηγαίνουν στο σχολείο και μπορούν να πουν ποιος είμαι. Ταξιδεύω πολύ και είμαι πολύ μακριά από το σπίτι και μου λείπει. Θέλω τα παιδιά μου να είναι Ολυμπιονίκες στη ζωή! Δεν μπορώ να σταματήσω το τζούντο. Το τζούντο είναι μέσα στις φλέβες μου. Το τζούντο είμαι εγώ. Έδωσα όλη μου τη ζωή στο άθλημα. Τώρα έχω τη δυνατότητα να βοηθήσω τους αθλητές να μεγαλώσουν. Θέλω να μοιραστώ την εμπειρία μου, θέλω να δώσω τα πάντα, αλλά πρώτα απ ‘όλα θέλω να τους διδάξω πως να γίνουν καλύτεροι».

Οι απόψεις - editorial που δημοσιεύονται στο Sportsfeed απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων και όχι του Sportsfeed το οποίο τηρεί πιστά τις αρχές της ελευθεροτυπίας: Η δημοσίευση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης. Copyright © 2022 Sportsfeed.gr

*/