Οι 22οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του Σότσι πέρασαν από χθες το βράδυ στην ιστορία των Ολυμπιακών διοργανώσεων, μέσα σε μία πανδαισία χρωμάτων, πυροτεχνημάτων και μουσικής. Τελικά, τι γεύση μας άφησαν;
του Νίκου Κούδα
[email protected]
follow me @nkoudas
Ξεκινώντας από το προφανές, δηλαδή το θέμα της ασφάλειας που τόσο απασχόλησε πριν την έναρξή τους, οι ρωσικοί Αγώνες θεωρούνται δικαίως επιτυχημένοι. Το Σότσι ήταν πραγματικό φρούριο και έτσι παρέμεινε καθ’ όλη τη διάρκεια της διοργάνωσης, αφού πλην κάποιων μεμονωμένων περιστατικών τύπου Pussy Riot και του απαράδεκτου ξυλοδαρμού τους από ένστολους Κοζάκους χωροφύλακες, τα επαπειλούμενα τρομοκρατικά χτυπήματα ευτυχώς δεν έκαναν ποτέ την εμφάνισή τους.
Στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, οι Ρώσοι πέτυχαν πανηγυρικά τον διπλό στόχο που είχαν θέσει πριν την 7η Φεβρουαρίου, δηλαδή αφενός τη δική τους κυριαρχία στα μετάλλια (αν και το χόκεϊ θα τους στοιχειώνει για καιρό ακόμη…) και αφετέρου την άρτια επιμέλεια των 98 επιμέρους αγωνισμάτων που παρακολουθήσαμε αυτές τις 17 ημέρες. Επιπλέον το ντεμπούτο των δώδεκα νέων αγωνισμάτων στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία, καθώς ειδικά το παράλληλο σλάλομ του σνόουμπορντ ήταν για εμένα προσωπικά το πιο απολαυστικό τηλεοπτικά θέαμα εδώ και πολύ καιρό, χαρίζοντας στους χιλιάδες διαπιστευμένους φωτογράφους ορισμένα εξαιρετικά στιγμιότυπα.
Ωστόσο το πιο δυνατό μήνυμα που πέρασε αυτή η διοργάνωση ήταν η έμπρακτη απάντηση αθλητών και θεατών στο γνωστό θέμα που είχε δημιουργηθεί με τον ομοφοβικό νόμο της κυβέρνησης του Βλάντιμιρ Πούτιν. Κι αυτό γιατί παρά το γεγονός ότι ο ντόρος που είχε δημιουργηθεί πριν τους Αγώνες ήταν τεράστιος, για μία ακόμη φορά αποδείχθηκε περίτρανα ότι η συσπειρωμένη δύναμη του απλού κόσμου υπερβαίνει τελικά οποιαδήποτε απόπειρα κρατικής επιβολής. Από τα ρούχα και τα πανό των θεατών στα χρώματα του ουράνιου τόξου, μέχρι την ανοιχτή εκδήλωση ερωτικών σχέσεων αθλητών και αθλητριών από διάφορες χώρες, το καθεστώς έλαβε την ηχηρή απάντηση με τον πλέον εμφατικό τρόπο: η ανθρώπινη ψυχή δεν περιορίζεται, ούτε και φυλακίζεται.
Τέλος, ειδική μνεία αξίζει στα παιδιά της δικής μας Eθνικής ομάδας και στους προπονητές τους, αφού για μία ακόμη φορά μας έκαναν υπερήφανους με την προσπάθεια, το ήθος και τη συνολική τους παρουσία στο Σότσι. Η σκηνή της εισόδου τους στο Ολυμπιακό Στάδιο κατά την τελετή έναρξης (στην κλασική πλέον φωτογραφία του Κριστιάν Μέλερ) έχει αποτυπωθεί μια για πάντα στη συλλογική μνήμη όλων των Ελλήνων…
